Daarom hebben wij vanmorgen in Spraakmakers twee uur aandacht besteed aan deze ziekte. En dat kon niet zonder jullie verhalen. Er is ontzettend veel gereageerd. Hier een kleine greep uit het leven van dementie

Geduld
De moeder van Eva Kuijt verhuisde een half jaar geleden vanuit Haarlem naar een verzorgingshuis in Zierikzee.  “Wat een pittoresk stadje, zegt ze steeds”, vertelt Kuijt die nu dichtbij haar dementerende moeder woont. De rollen zijn inmiddels haast omgedraaid waardoor Kuijt zich eerder een ouder voelt dan een kind. “Ik heb geleerd geduld te krijgen”, zegt Kuijt. Ze geeft toe dat dat voorheen niet haar sterkste punt was. “Ik moet leren, zo voelt het voor mij.”

Jessica Teunissen werkt fulltime en is de mantelzorger van de tante van haar echtgenoot. Een combinatie die nogal wat voeten in de aarde heeft, ervaart Teunissen. “Op het moment dat je contact met organisaties wilt opnemen, kan dat alleen overdag binnen kantooruren.” En juist dan is Teunissen aan het werk. Ook afspraken zijn hierdoor lastig in te plannen.  “O, die mantelzorger is er meteen, lijken mensen te denken, maar helaas kan dat niet altijd.”

Strijd met instanties

Jeroen Riemeijer stopte ruim twee jaar geleden met werken om fulltime voor zijn dementerende vrouw te zorgen. Het was een bewuste keuze, vertelt Riemeijer. Ondanks dat hij zijn tijd volop aan de zorg voor zijn vrouw kan besteden herkent hij hoe je als mantelzorger van het kastje naar de muur wordt gestuurd. “Ondanks dat je er 24 uur per dag bent voel ik de strijd met instanties en antwoorden die je krijgt.”