Ja, ik ben gepensioneerd. En ja, ik word aangekeken als mezelf. En ja, ik word zeker nog serieus genomen. Ik vond het een uitdaging, betekenis geven aan een niet-werkzaam leven. Ik heb meer dan 40 jaar graag en veel gewerkt. En het is een verrijking om te merken dat er leven, zinvol leven, zinvoller? leven bestaat zonder betaalde baan een zonder aanzien op basis van je werk en de plek in de maatschappij die daarbij hoorde. Ik heb nu tijd - meer kairos dan chronos - ik kan er zijn zonder haast voor mensen in mijn omgeving. Ik heb tijd voor creativiteit en buiten zijn, voor bewegen en gezelligheid. Een mooie fase van het leven! Voor mij .....

Ouderdom is het leven! 

Iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn kennelijk.

Een vreemd menselijk trekje, want je houdt het niet tegen, hoeveel geld je er ook tegenaan gooit!

Dus draag je rimpels, grijze haren, dikke wallen en hangende vellen met waardigheid...ze vertellen elk een stukje van jouw levensverhaal!

Op weg naar het levenseinde. Verzwakking. Verlies. Ziekte. Lekker eten. Je best doen om een beetje fit te blijven. Aandacht besteden aan geliefden. Lezen. Zingen. Museum. Theater. Bioscoop. En zo.

Ouder worden heeft geen enkele betekenis. Het is een natuurlijk proces en zoals de meeste natuurlijke processen zonder betekenis. Ze zijn er gewoon. Ik word zelden of nooit behandeld als oudere en ja mijn omgeving neemt me serieus. De vraag, geef je betekenis aan je leven, vind ik een lastige. Ik denk dat je die vraag aan mijn omgeving zou moeten stellen. Maar vooruit, voor wat het waard is: ik ben lid van een tennisvereniging. Daarbinnen ben ik lid van drie commissies. #1.Ik help bij het organiseren van onderlinge toernooien, #2.ik begeleid de competitieteams (als baancommissaris) en #3.zorg op vrijdagavond dat er een indeling ligt waardoor andere leden (en ikzelf ook) leuke, spannende, sportieve partijtjes kunnen spelen.  Of de uitdagingen voor ouderen nu groot zijn weet ik eerlijk gezegd niet. Naar mijn gevoel niet groter dan voor jongeren en "oudere jongeren". Wellicht omdat ik, met mijn 84 jaar, nog niet zo oud ben.

Je gevoel als oudere is afhankelijk van je gezondheid, financiële positie en je sociale activitieten. Op alle gebieden kan ik me gelukkig prijzen. Ik heb nu de vrijheid om mijn eigen agenda te bepalen en kan mij meer op mijn hobbies concentreren. Daarnaast hoef ik mij geen zorgen te maken over mijn familie waar de verhoudingen optimaal zijn. Natuurlijk voel ik ook dat mijn plaats in het verenigingsleven ( o.a. handbalvereniging ) iets minder impact heeft dan wat ik gewend was. Maar ik merk ook dat wil ik nog sociaal meedraaien het wel van mijn eigen initiatieven afhangt. In dat geval hoef ik niet bang zijn dat ik vereenzaam wat ik wel om mij heen zie gebeuren bij veel ouderen. Natuurlijk is het minder positief als je fysiek niet meer kan brengen waar vroeger op sportgebied een van mijn krachten lag. Ik voel ook een mentale druk dat de tijd die mij nog rest duidelijk een rol gaat spelen biij het nemen van beslissingen op de toekomst gericht. Ook maak ik mij zorgen over de mentaliteit die ik op alle gebied zie verslechteren. Vooral met de groeiende ik-mentaliteit en de negatieve ontwikkeling op het gebied van normen en waarde heb ik grote moeite. Ondanks de vele negatieve berichten heb ik wel goede hoop op het grootse deel van de jeugd. Om kort te gaan. ik voel elke dag nog een goede reden om ( weliswaar wat later ) op te staan.

Soms confronterend omdat je merkt dat het fysiek wat minder wordt, reden wel om iig elke dag op de hometrainer minstens een half uur volgens een schema te fietsen. Zeker in de winter een prettige manier om toch te proberen zo fit mogelijk te blijven. Eten en drinken met mate, maar niet overdreven, dus uit eten vind ik nog steeds een feestje en neem dan gerust een likeurtje bij de koffie oid. 66, met pensioen en redelijk gezond, net als partner (nog niet met pensioen) . Financieel zaken redelijk op orde, dus kom maar op "oude dag". Weinig tot geen echte verplichtingen meer. Hoop alleen dat meneer Alzheimer wegblijft want daar ben ik wel bang voor. Daarom samen op de bank bv 2 voor 12 of met het mes op tafel fanatiek meespelen, elke dag uitgebreid de krant lezen vinden we goede gewoontes. Verder gewoon maar wachten op het einde. 

Ik ben 57 maar soms gaat digitalisering me allemaal te snel. Alles wordt als logisch aangenomen, terwijl dat niet zo is. Heb hulp nodig van mijn kinderen bij bepaalde dingen. Gelukkig heb ik die, voel schaamte voor degene zonder hulp. Zo logisch zijn ze dus niet. Ben HBO opgeleid, maar websites van m.n. de overheid zijn zo ingewikkeld dat ik er soms niet uitkom. 

Ik ondersteun mijn schoonouders bij diverse digitale dingetjes (mijn schoonvader wilde een brief sturen naar de belastingdienst over teruggave, heb hem gewezen dat fysieke brieven waarschijnlijk niet meer worden gelezen, laat staan (te laat) verzonden door PostNL). 

Met andere woorden, maak het allemaal eenvoudiger. Niet die nerds hun eigen webpagina's laten beoordelen maar dit door gewone burgers laten doen. 

Ik ben intussen waarschijnlijk een oudere (85), maar leef gewoon door. Wat wel mijn dagen bepaalt op het ogenblik is een ingezakte wervel (ostheoporose), maar dat kan ook gebeuren als mensen jonger zijn.

En ik denk dat ik redelijk serieus genomen word door mijn omgeving, dus de vraag of iemand na pensionering nog 'betekenis' kan geven aan het leven vind ik heel bizar - gaat voor mij in ieder geval niet op. Als ik soms merk dat iemand ervan uitgaat dat ik mij zit te vervelen thuis, dan vertel ik wat ik allemaal doe en daar houdt het gesprek dan vaak op over dit onderwerp.

Ik heb 2 leeskringen, een Franse conversatiekring, een Engelse leeskring en (nog) een Tuinkring + ben vrijwilliger op een Landgoed in de buurt. En daarbij voeg ik wel een bepaalde relativering, maar leg opmerkingen in die richting toch graag naast mij neer.

Zolang ik het gevoel heb zinvol bezig te zijn, wil ik het graag zo houden. Echter: ik probeer wel voor jongere vervanging te zorgen vanuit het besef dat er op een dag iets kan gebeuren met mij. Dus dat betekent: aan de toekomst denken - dat ook.

Maar misschien is het een stimulans aandacht te geven aan datgene waar je hart ligt. Zondag a.s. ga ik naar een mooi Ballet in Amsterdam (Jewels) met ons balletgroepje - daar zie ik naar uit natuurlijk. En dat zet mensen in beweging: doen wat je fijn vindt!

Ik moest eigenlijk een beetje om de vraag lachen, want eigenlijk word ik alleen maar aan dat ouder worden herinnerd als ik daar naar gevraagd wordt. En natuurlijk ook wel eens omdat ik, vanwege de voortschrijdende ouderdom, wat meer last van kwaaltjes krijg. Maar los daarvan heb ik niet het idee dat ik op een speciale/andere manier wordt aangekeken, omdat ik bijna 74 ben. Ik sta nog midden in het leven en ben o.a actief binnen de lokale politiek, ben voorzitter van onze buurtcommissie, vrijwilliger bij Stichting Vier het Leven - ga met (andere) ouderen die dat zelf niet meer kunnen of willen naar concerten of toneelvoorstellingen - en ook vrijwilliger bij de bibliotheek. Ik haal en breng boeken naar mensen die zelf niet meer naar de bibliotheek kunnen.  Ik denk dat als je als oudere anders wordt benaderd/behandeld, je dat niet altijd in de hand hebt en dat gezondheid en andere zaken die je overkomen daar een grote rolbij spelen. Ik realiseer mij dat ik, met mijn redelijke gezondheid en interesse in van alles en nog wat, makkelijk praten heb. Want als je bijvoorbeeld wordt overvallen door allerlei (ernstige) ziektes en kwalen en je afhankelijk van anderen wordt, dan wordt het natuurlijk heel anders.  Dan wordt je ook al gauw - of eerder - anders door anderen behandeld, terwijl dat eigenlijk ook niet hoeft. Ik ben heel blij en tevreden met het leven dat mijn vrouw en ik samen mogen leiden, waarbij we ook jong worden gehouden door onze kinderen en kleinkinderen, die we gelukkig regelmatig zien.   

Gewoon blijven ademhalen en leven...

Opmerkingen van jonge mensen zoals: ja maar jij bent niet representief voor jouw leeftijdsgroep. Waarop ik stevast antwoord: jawel hoor, iedereen van mijn leeftijd die ik ken, is net als ik actief, betrokken, fit enzovoorts. Het enige dat niet representatief is, is het beeld van 60+-ers...

Ik heb nu 78 jaar geleefd, en wil er nog wel een tijdje mee doorgaan. Om leuk door te kunnen gaan, ben ik me bewust in conditie te blijven. Dat betekent: Mijn lichaamsfuncties blijven gebruiken en voorkomen dat ze chronisch tot rust komen.

Voorbeelden hiervan zijn:
1. Mijn spieren bewust blijven gebruiken door gedurende de dag te blijven bewegen, (praktisch noodzakelijke dingen blijven doen, wandelen, fietsen, traplopen, ed.) anders gaan mijn spieren achteruit. Bij het ouder worden, loop ik het risico beweging te vermijden, vanwege te weinig gebruik van mijn spieren en vanwege pijntjes.
2. Mijn hersenen en geheugen blijven gebruiken. Dus naar activiteiten zoeken die daarvoor zorgen. Zoals: puzzelen, lezen, actief waarnemen, problemen oplossen, ontwerpen, getallen onthouden, gesprekken voeren, lezingen volgen, ed. Nu moet ik daar echt naar op zoek; vroeger ging dat vanzelf.
3. Mijn bloedsomloop aan de gang houden. Ik ervaar, wanneer ik mijn lichaam verwen met aangename (hogere?) temperaturen door 'winters de verwarming hoger te zetten, warmer te douchen of in een voorverwarmd bed te kruipen, ik kans loop dat mijn bloed minder snel stroomt. Dan laat ik letterlijk de cv van mijn lichaam minder hard werken. Veel binnenzitten en minder vaak naar buitengaan (smoesjes bedenken om dat niet te hoeven), zijn er dan de oorzaak van dat mijn bloed minder snel stroomt, en ik behoefte heb aan meer externe warmte. Daarom wissel ik veel af van warm naar koud en andersom en verwarm ik alleen ruimten waarin ik langer verblijf. Gangen, wc, slaapkamer, ed. dus niet.
4. Mijn evenwichtsorganen actief houden door mij bewust in wankele situaties te brengen, waarin mijn lichaam evenwicht moet bewaren. Doe ik dat te weinig dan gaat de werking van mijn evenwichtsorganen achteruit. Vroeger werd dat vanzelf en ongemerkt onderhouden.

Deze vier voorbeelden geven aan dat ik als oudere ervoor moet waken niet in een neergaande spiraal terecht te komen. Ik ervaar dit als een bewust gevecht tegen onnodige achteruitgang. Ik word daar wel voor beloond met behoud van meer kwaliteit van leven.

Er zullen vast nog meer voorbeelden zijn, zoals het kopen van gemaksvoeding, waarvan ik weet dat het ongezond is en ik ondanks die kennis toch voor eten koken te weinig tijd vrijmaak.

Ik heb een natuurkundige achtergrond en ervaar de eerste wet van Newton als een dagelijkse realiteit:
Een lichaam dat in rust is, blijft in rust, en een lichaam dat in beweging is, blijft in beweging.

Mooie vraag. Ben pensionada sinds bijna zeven jaar. 72 jaar en kan melden dat bij ouderdom luiheid op de loer ligt, ik spreek voor mezelf. Routines, discipline, uit je comfortzone, gezond eten, niet elke dag aan de wijn wanneer de 5 in de klok zit, bewegen, paal en perk stellen aan bingen, allemaal dingen, waar je nog niet aan denkt wanneer je aan het werk bent, immers, "we"hebben het verdiend na vele jaren onze bijdrage geleverd te hebben als echtgenote, moeder, werknemer, gelouwerd door de sociale omgeving. Het heeft me moeite gekost, jezelf op één zetten, je hele bestaan opnieuw indelen, zodat het allemaal de moeite waard blijft. Maar, met vallen en opstaan lukt het. Ben in goede doen, gezond en een optimist. Daarom hoop ik nog jaren mee te gaan. Gun al mijn leeftijdgenoten die zelfreflectie. Tip: blijf weg uit groepen van dezelfde leeftijd, die niet verder komen dan "vroegâh"was alles beter.  YOLO. 

Als gepensioneerd orthopeed ben ik dieper gaan duiken in de oorzaken naar het waarom, dat "degeneratie" van de rug en de gewrichten steeds vroeger voorkomt. Almaar meer nieuwe heupen en knieen al onder de leeftijd van 60 jaar en zelfs hernia's op jongere leeftijd. Gebruik makend van klasssieke kennis en vergeten wetenschap rond het belang als kind een gezonde houding op te bouwen en een duurzaam inzetbaar bewegingsapparaat te krijgen (lichamelijke opvoeding, gymnastiek, heilgymnastiek) , blijkt de zeer fors toegenomen zittende leefstijl , ons TV, Game, PC, tablet en phone gebruik al vanaf de jaren 60 een duidelijk neagtieve impact op onze gezondheid en mogelijkheden op oudere leefijd is gaan krijgen. Het aantal niet gezonde jaren met meerdere chronische aandoeningen is dan ook flink toegenomen. 

We zijn het gaan verleren om preventief onderhoud continue te blijven plegen en de opdracht om je kind met de lichamelijke opvoeding gestructureerd te helpen om de goede basis te verkrijgen.

Oud zijn, wat is dat eigenlijk? Laat het maar alleen de leeftijd boven de pensioen leeftijd ca 65 jaar zijn.

65 jaar is niet oud. Hoe is jou gezondheid? Nog prima, misschien nog een samen leving verband, dus samen elkaar kunnen steunen en verrijken met elkaar gezelschap en inbreng. Heb je nog een sociale netwerk en via familie, en via de opgebouwde sociale leven van voordien? Hen je b v een auto, die zelfstandige reizen ongeacht tijdstip / afstand / locatie en ongeacht weers omstandigheden of ben je afhankelijk van openbaar vervoer en misschien een fiets. Financieel, heb je een goede spaar pot, en misschien ook nog een volledig of grotendeels afbetaalde eigen huis? Hoe minder financieel  je er bij zit hoe meer dat de afhankelijkheid van anderen, van subsidies enz afhankelijk bent en de beleefde zekerheid, rust in het leven er dan niet is en er meer zorgen, stress en dus mogelijk mindere gezondheid. ? min der welbevinden. Bij ziekte weer de vraag of de verzekeraar de nodige zorg wil vergoeden. 

Wie er goed financieel samen met een goede gezondheid zit kan er meer aan uitjes, uit koffie drinken, socialiseren waar hetb geld kost zoals een cafe / terras bezoek, uit eten, de bios bezoeken, regelmatig beurzen / evenementen bezoeken, en zelfs de meer bevoordeelden, met een camper de wijde wereld ( ook gewoon nederland ) verkennen... 

Woon plaats / omgeving. woon je landelijk of woon je tussen beton en asphalt. Met de steeds sterker wordende afbraak van fysieke winkels / winkel gebieden worden de leef kernen, waarbij je vaak op oudere leeftijd gewoon naar de super, de ( voorheen blokker ) Hema action of welke normale winkel van de winkel straat wil, te voet het liefst, of een paar minuten op de fiets, wordt dat steeds minder mogelijk. En dus voor diegene die niet ruimschootse bewegings mogelijkheiden hebben, of niet voor een brood, pak melk en misschien een houshoudelijk product in de auto wil stappen en een kwartier of langer wil rijden..... wordt het leven wel steeds moeilijker, steeds minder aangenaam, minder leefbaar. 

Wie dan nog wel met goede gezondheid geen soaciaale netwerk heeft, alleen woont, amper financieel middelen, geen weer en tijd onafhankelijk vervoer ( auto ) heeft zal er veel minder voor staan en is het ouder worden minder rooskleurig. Ook wonen, zou men er graag voor sorteren op een met het ouder worden anders willen wonen, bv kleiner, misschien gelijk vloers, wat al enorm lastig is in het nederland van kleine woon oppervlakken voor woningen waardoor juist de eerste verdieping van woningen bijn a standaard is en dus geringe gelijk vloerse woningen behalve in een flat.

Ik ben niet bepaald bemiddeld, heb geen sociale kring, geen auto ( niet mijn keuze maar financieel gedwongen ) en zou graag voorsorteren naar een voor mijn  meer geschikte woning maar behalve de onbeschikbaarheid, zal de daarvoor nodige enorme huur een bezwaar / schier bijna onmogelijkheid zijn. Gelukkig woon ik in een prachtige dorp, nabij een grote stad. Nu nog..... nog.... voldoende voorzieningen binnen evt loop maar goede korte fiets afstand. Ik klaag daar beslist niet over, maar bepaald leuk is het niet. Zeker zonder eigen auto gaat alle eigen initiatief "Om ergens heen" om "waar zullen we nu weer eens heen vandaag" niet meer sprake. En daar mee al komt weer mijn sociale isolement groter.

Dus het ouder worden. Oudewr worden, zeker na de 65e jaar zal gaande weg voor de meeste met gebreken gaan. Hopelijk doen die gebreken er lang over eer dat ze plaats vinden. Al naar gelang men dan minder ""gezond"" raakt zal men zich daar aan moeten passen. Het is dan ook voor mensen die het wat ruimer financieel hebben steeds meer confronterend worden. Helemaal bij zicht verlies. Raakt men bv uiteindelijk aan bv een rollator verplicht komt dan weer de leefbaarheid aan de orde. dan is de nabijheid op loop afstand ( zonder auto ) van winkels en sociale voorzieningen een zeer nepalende gegeven.

Dat leefbaarheid is mij wel een zorg. Omdat ik zie dat er amper aandacht voor is bij de regering en veelal bij de gemeenten. Van alle discussies, informatie en daags nieuws berrichten ( geen youtube ) lijkt men er blind voor dat er een leven na de rijkdom van ruime geld in de la, goede gezondheid is. Het belang van leefbaarheid, noem het gewoon ouderwets, de bakker, groenteboer en de fietsen maker op schier bijna elke straat hoek, idem een park / kinder speel plaats enz alsmede een herkenbare nederlands omgeving dus geen getto's van andere culturen is iets wat mijn inzien sterk onderkend wordt.

Ik ben 73 jaar en twee weken geleden opa geworden van een prachtige kleindochter. Het voelde ineens als een kers op de verrukkelijke taart die pensioen heet. En het ontlokte spontaan het volgende tegen m'n dolgelukkige mammadochter: "Lieve schat, ik besef me ineens dat pensioen het fijnste levenshoofstuk kan zijn". Kán zijn, omdat je uiteraard wel de tand des tijds goed moet hebben doorstaan. Zowel lichamelijk als geestelijk. En dat je nog vol in het leven staat, waardoor je op allerlei gebied je levenservaringsdeskundigheid (1625 punten op een enorm groot Scrabble-bord) kunt doorgeven en delen met de generaties, die deze onrustige toverbol draaiende moeten zien te houden. Gelukkig kom ik nog steeds fluitend door m'n jaarlijkse APK. En oefen ik nog altijd dagelijks actief mijn beroep als boomhuttenbouwer uit. Zwaar werk, maar het houdt me als 22 jaar jong. 

Het mooie van pensioen is: door de AOW - in mijn geval aangevuld door een bescheiden pensioentje - vallen er een hoop basiszorgen van je af. Ook tijd en vrijheid behandelen en verwennen mij als nooit tevoren. Want het voordeel van op leeftijd raken is ook, dat klanten eerder bereid zijn jou extra tijd en vrijheid te gunnen. En omdat ik eigen baas zonder personeel ben, beperken de verantwoordelijkheden zich uitsluitend tot mijzelf. Ook dat draagt bij aan die verrukkelijke taart. 

Hoe ik als 73-jarige behandeld wordt? Ik heb totaal geen klachten. Sterker nog, ik word de laatste jaren meer dan ooit benaderd voor advies over de meest uiteenlopende zaken. Dat doe ik graag, belangeloos en meestal kosteloos, omdat ik mij - zolang er nog taart is - een bedrage wil blijven leveren aan een betere wereld. 

Oja, één dingetje misschien. Deze boomer+ zou het wel erg prettig en dikverdiend vinden, als de online filterschuifjes niet ophouden bij 50+. Want dan val je vaak volledig onterecht totaal buiten de boot. 

Ik wens iedereen een geweldig mooi pensioen.. inclusief m'n kersverse kleindochter Maddy.. ook al denkt die tot nu toe alleen nog maar: "waar gáát dit allemaal over?"

Nou ik word in april 67 nooit gedacht dat ik het zou halen want twee keer serieuse kanker gekregen , niet helemaal ongeschonden daar uit gekomen helaas.

Dus ja ik ben er nog maar om nou te zeggen dat ik iedere dag sta te juichen nee Ik zit in het bestuur van mijn  appartement complex , ik wandel  enheb genoeg bezigheden maar het is en blijft soms eenzaam .  En ik vind het super vervelend als ik bij sommige soms een toontje tegenkom alsof ik honderd ben dat is niet fijn en kwetst.

Ik rij gelukkig auto dat geeft vrijheid en verder ga ik moedig voorwaarts maar ik hoef echt geen 95 te worden daar zie ik genoeg voorbeelden van in mijn directe omgeving en dat is 8 van de 10 geen feestje

Eerlijk gezegd begrijp ik de zinsnede "Zeker nu zijn de uitdagingen voor ouderen namelijk groot" niet goed. Wat wordt hiermee bedoeld?

De uitdaging of ik komende zondag mijn test voor "reddend zwemmen" wel of niet haal. Inderdaad op mijn vijf en zevenstigste merk ik dat mijn energie iets afneemt maar om dan dit soort zaken als een uitdaging te zien. Ik merk dat zondag wel en wanneer het niet meer lukt is er zeker geen man overboord.

Ik zie het ouder worden als een voorrecht. Niets hoeft, alles mag. Hier kan ik mijn weg prima in vinden. Het lijkt wel of op dit moment alles onder het vergrootglas moet.

Daar heb ik wat moeite mee.

Willem J.R. Sorel,

De pensioen gerechtigde leeftijd was ooit een stadium nog heeeeeel ver weg. Eenmaal aangekomen geen crises of anderzins maar in middels in een fijne periode aangekomen. Meer tijd en ontspanning voor leuke zaken op allerlij gebied van sport tot museumbezoek. Ik kom nog steeds tijd tekort en moet e.e.a goed plannen. Ik word goed behandeld en er hebben zich geen situaties voor gedaan waarbij van een negatieve benadering door derden sprake is geweest. Ik wissel activiteiten in en rond het huis af met buiten activiteiten en dat bevalt uitstekend. In het begin van mijn pensionering moest ik, elke dag, iets gerealiseerd hebben, dat is over. heerlijk iets lezen of op je gemak wat prutsen in de garage bevalt steeds beter. Soms heb ik, zoals ik dat noem, nog last van "Gemorste tijd". Dat wordt steeds minder dus een volgende dag wat meer sturing geven aan geplande activiteiten.  Indien de komende jaren verlopen in een goede gezondheid ben ik zeer tevreden met de huidige woonomstandigheden, contacten in de div. verenigingen, familie bijeeenkomsten, sporten, zingen in een mannenkoor en meerdere activiteiten buitenshuis. Conclusie: gewoon zo doorgaan. 

Met vriendelijke groet, Willem J.R. Sorel

Ik ben 2 jaar met pensioen maar ik heb de laatste jaren vooral op mijn werk negatieve ervaringen met mijn ouder zijn meegemaakt. Mijn oudere collega's en ik waren een bedreiging voor sommige jongere managers met weinig ervaring en kennis. We wisten gewoon meer en je liep op eieren zodat je op een gegeven moment geen kritische vragen meer durfde te stellen. En dan ging het echt niet om betweterige zeurderige vragen of opmerkingen. Ook hoorden we zelfs van jongere collega's dat een jonge manager op denigrerende wijze over ons aan het klagen was.  Ik herinner me van het laatste jaar dat ik lichte kritiek had op een nieuw vergadersysteem dat werd mij niet in dank afgenomen Toen ik een jaar gepensioneerd was hoorde ik van een jonge collega dat het systeem afgeschaft was. Haha. Nu ik met pensioen ben heb ik er geen last meer van dat jonge mensen mij niet voor vol aanzien. Zo lang jij in het dagelijks leven tegenover jongere mensen met humor en zelfspot je opmerkingen maakt of vragen stelt heb je veel lol in contacten met jonge mensen. Met gepensioneerde vriendinnen bespreek ik de uitdagingen van de technologische ontwikkelingen en dat we vooral mee moeten gaan met de nieuwe uitdagingen, zoals ChatGPT. Na 42 jaar gewerkt te hebben geniet ik van mijn vrije tijd en waardevolle contacten met oudere en jongere mensen zoals ook uiteraard met mijn kinderen.

Om met een cliché te beginnen, "Ik voel mij niet oud alleen de verpakking is oud." De tijd vliegt en er zijn al 81 jaren voorbij maar wel met, van jongs af aan, geweldige ervaringen, met veel breedte kennis en nog steeds interesses. De gebreken horen er bij maar het blijft leuk. Tja, soms loop je tegen leeftijds-discriminatie aan, humor is hierop een antwoord. O ja en om niet te vergeten, blijven sporten. Hoe ik tegen ouderdom aankijk ? Een zegen.   

Een heleboel jongeren raken geïrriteerd als je over vroeger begint, en dat begrijp ik ook wel, want de toekomstperspectieven voor de jeugd zien er bepaald niet rooskleurig uit.  Wij, boomers, en de millennials hebben er een puinhoop van gemaakt. Sinds begin 70er jaren, sinds de waarschuwingen van de club van Rome, hadden wij moeten ingrijpen, maar wij gingen vrolijk op de oude voet verder en deden alsof er niets aan de hand was: inderdaad een ongemakkelijke waarheid.....

Ouder worden,..... vreselijk......

....ik voel me in mij hoofd 45 of 48.....mijn lijf is 71 met kanker, hoge bloeddruk, depressie,.....de gedachte.....max nog 10 jaar......

Ik heb verdomd leuk zeer exclusief vrijwilligerswerk wat ik heeeeel graag doe,...maar kost veel moeite om er naartoe te gaan....120km heen en 120km terug, maar als ik er één keer ben.....ga ik los.....en Dat Blijf Ik Doen.......Maar ja dat is één en enkele keer twee dagen per week......de rest van de week kan me gestolen worden.

JJB 

Voor en nadelen: Je hebt veel al een keer voorbij zien komen met alle gevolgen die het met zich mee kan brengen. Door dyscalculie en ADHD werd ik vaak als 2e rangs mens gezien die voor de meest vanzelfsprekende dingen heel veel tijd nodig had. Zoals ordening , overzicht, eenvoudige rekensommetjes, ondanks een bovengemiddelde intelligentie. Dus was het kwade wil die stevig aangepakt moest worden. Nu, met 80, hebben mensen er begrip voor. Aan de andere kant: Bij een rondreis door Andalusie mocht ik vanwege mijn leeftijd niet meer in de huurauto rijden terwijl ik gewend ben om zo'n 30 duizend km  per jaar kris kras door Duitsland te rijden. Ook bepalen mensen,, die me nog nooit gezien hebben dat ik alleen nog maar kleine hondjes mag opvangen.

En dank zij de vrije dansimprovisatie en de hartelijke menselijke contacten bij "Biodanza" ben ik opmijn 80e leniger en bewegelijker dan op mijn 18e , toen ik "houten Klaas" genoemd werd.