Nee hoor, wij zijn vrijwilliger voor het asiel. We zijn pleeggezin voor meestal ongewenste ( soms verwilderde) kittens en zwangere katten  die naar het asiel worden gebracht door de dierenambulance of door particulieren. Het seizoen voor kittenopvang begint meestal in april en kan tot december doorlopen. De bedoeling is dat de dieren gesocialiseerd worden en de nodige zorg krijgen. Dat kost soms veel aandacht en TLC, maar des te leuker als het lukt. Als ze plaatsbaar zijn worden ze aangeboden via het asiel voor adoptie en is de kunst én het plezier om  een goed nieuw thuis voor ze te vinden. Natuurlijk moet je wel de ruimte en tijd hebben om dit te doen. Leukste vrijwilligerswerk wat mij betreft!   In het asiel zijn juist wel jongere vrijwilligers, die lopen met de honden of verzorgen andere dieren in de opvang. alle hulp is welkom!  

Ik ben 75 jaar, en heb jarenlang vrijwilligerswerk gedaan, met name bestuursfuncties. Ik heb er nog  één en die ga ik ook afbouwen. Het is werkelijk een heel gedoe om nieuwe mensen te vinden die in een bestuur willen zitten; het zijn vooral babyboomers en op zeker moment sterft die generatie langzaam uit. Ik snap het ook wel: als je veertiger bent, gezin met kinderen en drukke banen, of inmiddels vijftigers die opa en oma zijn, en veel oppassen op kleinkinderen, (of hun eigen oude ouders achterna lopen) dan is een vrijwillige bestuursfunctie niet te doen. Wat mij betreft: wie dan leeft, die dan zorgt. Mijn zoon, veertiger, is wel actief voor de hockeyclub waar zijn dochter van 10 in speelt. Maar je ziet dikwijls wel dezelfde mensen die ondanks hun drukke bestaan iets doen voor de club van hun kind. Ik weet wel dat die hockeyclub van mijn kleindochter iedere ouder van een kind dat hockeyt, verplicht om iets bij te dragen als vrijwilliger. Ik vind dat een heel normale zaak!

Ik ben 34, woon bijna 10 jaar in Amsterdam en sinds ik hier woon heb ik altijd vrijwilligerswerk gedaan; bij Vluchtelingenwerk, het Rode Kruis en sinds kort bij Slachtofferhulp Nederland. Allemaal grote en goed georganiseerde stichtingen met een eigen identiteit, en dus ook een gemeleerd gezelschap aan vrijwilligers. Bij Slachtofferhulp Nederland werk ik nu wekelijks op dinsdagavond, en het zal niet toevallig zijn dat dit in een team is van bijna alleen maar jonge, hoogopgeleide vrouwen. Ik denk dat jongeren niet per se geënthousiasmeerd hoeven te worden, maar dat het meer een kwestie is van een organisatie vinden die bij je past. Al kan vrijwilligerswerk ook bij uitstek een manier zijn om uit je bubbel te komen.

Sinds 2000 verbonden aan Seksueel Geweld.nl en sinds 2011 voorzitter van de Stichting Seksueel Geweld. Iedere dinsdag avond begeleid ik de chat voor slachtoffers, ouders en partners. Er zitten twee 30 jarigen in het bestuur en helaas moet één van hen vervangen worden vanwege een chronische ziekte. Het is ondoenlijk om iemand anders te vinden, jong of oud. Het onderwerp van de stichting is te eng of te zwaar of men wil er niet mee geassocieerd worden. Het feit dat het vrijwillig werk is maakt daarin niets uit.

Jazeker, ik doe al heel lang vrijwilligerswerk. Heb een telefooncirkel opgezet en geleid in Apeldoorn en voor de Hartstichting iets gedaan. Daarna een aantal jaren als hulpverlener in diverse functies. Dat was ook heel goed voor mij na een depressieve periode. Sinds ongeveer 10 jaar ben ik vrijwilliger op een mooi Landgoed in De Steeg en vind het nog steeds heel fijn daarmee buitenshuis actief te zijn, veel te lezen over de geschiedenis van het Kasteel etc.

Hoe jongeren te stimuleren dit ook te doen? Dan lijkt voorbeeldgedrag mij toch het beste. Maar ik ben zelf ouder en ik denk: geen kleinkind wil hetzelfde doen als oma, hoewel zij het erg leuk vinden dat ik van alles doe en enthousiast ben.

Maar jongeren hebben tegenwoordig heel wat op hun bord als zij een opleiding afgerond hebben en aan het werk gaan. Hun huur wordt niet betaald met vrijwilligerswerk, zo is het nu eenmaal. 

Invoeren van sociale dienstplicht 

Vrijwilligerswerk is mooi werk. Ik ben gepensioneerd en werk twee dagen als vrijwilliger bij Slachtofferhulp. Je start met diverse trainingen en sinds oktober 2023 ondersteun ik clienten die slachtoffer zijn van uiteenlopende delicten. Dat werk en het ervaren dat slachtoffers heel dankbaar zijn voor de hulp geeft mij veel voldoening. Ik had het niet kunnen combineren met mijn werk voor mijn pensionering. Bij ons werken ook veel stagiaires van o.a. de opleiding Social Work e.d. en ik merk dat ook zij met enthousiasme clienten ondersteunen. Op ons kantoor werken veel (gepensioneerde) vrijwilligers en daar komen ook regelmatig weer nieuwe vrijwilligers bij. Bij Slachtofferhulp worden vele trainingen verzorgd. Recent heb ik trainingen gevolgd om gesprekken te voeren met slachtoffers van seksueel misbruik en om hen bij diverse zaken te ondersteunen. Daarbij hoort ook het opdoen van juridische kennis. Al met al een ontzettend mooie job. Toen mijn kinderen jonger waren heb ik jaren als vrijwilliger bij de voetbalvereniging gewerkt; draaide bardiensten en ontving de scheidsrechter en het bestuur van de tegenpartij.  Was ook heel erg leuk werk. 

Ik doe al jaren vrijwilligerswerk zowel bestuurlijk als uitvoerend .Ik ben 80 en ben nog vrijwilliger in het het museum .Het  geweldige vind ik dat ik werk met jonge mensen ( zij hebben de eindverantwoordelijkheid en worden betaald ).We hebben altijdl euke gesprekken ik vind het heerlijk om met ze te werken .

Ja ook ik doe ( beperkt ) vrijwilligers werk. En ja vaak zijn vrijwilligers mensen op enige leeftijd. Wat de jeugd betreft, Jongere mensen dan, ik mag hopen dat ze in iedergeval of studerend zijn of werkzaam, waarme er minder tijd over blijft voor andere zaken. Uiteindelijk hebben mensen met name gepwensioneerden de eigen beschikking over tijd en veelal overdag. Dus veel vrijwilligers werk kan zich overdag plaats vinden. Daar bij komt nog dat gelukkig niet alle maar veel mensen die tot de jongeren behoren van af de jeugd en opwaarts in een steeds groter wordende eigen bubbel leven met name door de smart fones en het tegenwoordige digitalisering, dat mensen zelfs eerder vereenzaamt dan bij elkaar brengt.

Bewustzijn van het wij en niet van de ik mentaliteit, sociale betrokkenheid lijkt een steeds groter wordend vraagstuk en probleem omdat het er op lijkt dat de ik het wint over de wij. En hoe krijg je inlevings vermogen dat wellicht nodig is om uberhaupt te gaan denken in de vorm van iets voor een ander en dan wel meestal maar niet uitsluitend prodeo.

Veel vrijwilligerswerk doe ik niet meer vanwege mijn leeftijd. De afgelopen 20 jaar heb ik wel veel energie in vrijwilligerswerk gestoken. Een van de taken welke ik heb vervuld was het werven van vrijwilligers. Veel organisaties denken dat een oproep voor vrijwilligers op het prikbord bij de supermarkt of op internet de manier is om aan nieuwe krachten te komen. Vervolgens is men verbaasd dat er niet op nauwelijks reacties komen. Vrijwilligers vinden is hard werken!

Goede teksten die interessant zijn voor de doelgroep is één. Een aanvraag serieus nemen en interesse tonen is twee. Je netwerk doornemen en actief mensen benaderen is drie. Direct fysiek in gesprek met geïnteresseerden is vier. Weten wat je organsiatie doet en praten over wat wel of niet zou passen bij de persoon die je spreekt. Deze aanpak werkt bij oud en jong kan ik uit ervaring melden.

Tijdens mijn werkzame leven heb ik altijd gewerkt met vrijwilligers. Mede door hun inzet, betrokkenheid en daadkracht zijn deze projecten tot ontwikkeling gekomen . Deze sociaal maatschappelijke en kerkelijke organisaties waren afhankelijk van deze inzet. Met alleen betaalde functionarissen/pastores hadden we nooit dat kunnen bereiken wat we bereikt hebben. Jammer genoeg zien we momenteel een afname van van vrijwilligers. Mede doordat mensen langer moeten werken, vervolgens ook andere keuzes maken. Waarbij zorg voor kleinkinderen en ouders (mantelzorgtaken) als eerste opgepakt worden. 

Zelf ben ik nu aan het einde van mijn betaalde werk als vrijwilliger betrokken bij een aantal vrijwilligersorganisaties. Gezien mijn expertise en werkervaring word ik ook met enige regelmaat gevraagd om een vrijwilligersklus op te pakken. Maak momenteel wel uitdrukkelijk een keuze bij welke klussen ik wel of niet oppak. Bestuurlijk ben ik zo bij een drietal provinciale en landelijke organisatie betrokken. Lokaal maak ik uitdrukkelijk afwegingen. Zo zal ik mij niet aan langdurige projecten verbinden. Altijd voor een afgebakend project met een duidelijk begin- en eindpunt. 

Wel bemerk ik dat steeds meer mensen deze keuze maken. Daardoor komt de continuïteit van vele projecten jammer genoeg wel in het geding. 

Vrijwilligers zijn uiteindelijk wel het sociale kapitaal van onze samenleving waar vaak te weinig rekening mee gehouden wordt. Maar daarnaast ook te veel van gevraagd wordt. 

Belangrijk is volgens mij ook dat de organisatie ëen flexibel beleid heeft dat er voor zorgt dat er een kerntaak is en daarnaast ruimte is voor de specifieke kwaliteiten van de vrijwilliger. Bij grote organisaties is dat vaak een probleem. Veel vrijwilligers zijn gepensioneerden met veel kennis en ervaring uit hun werkzame leven waar soms te weinig op ingespeeld wordt door die grotere organisaties, die een soort keurslijf van vaste taakomschrijvingen hebben, terwijl die mensen veel meer kwaliteiten in zouden kunnen brengen. Maar ik heb ook organisaties meegemaakt waar dat wel gebeurt, en dan is het leuker werken en dan is er minder uitstroom en dus minder noodzaak nieuwevvrijwilligers te vinden. Het zou goed zijn als vergelikbare organisaties elkaar daarmee helpen en ook een goed beleid voor instroom, ontwikkeling en analyse van uitstroom opzetten.

Mijn vrouw en ik hebben vrijwel altijd vrijwilligerswerk gedaan binnen de korbalclub waar we lang lid van zijn geweest. Mijn vrouw deed o.a. de jeugdredactie, maakte illiustraties voor het clubblad en verleende daarnaast allerlei hand en spantdiensten zoals kantinedienst. Ik ben trainer/coach geweest van vele jeugd- en seniorenploegen, ben secretaris en voorzitter geweest en heb ook lange tijd de eindredactie van het clubblad gedaan. Mijn vrouw en ik waren ook regelmatig chauffeurs voor allelerlei ploegen. Toen we stopten met korfballen zijn we allebei gaan tennissen. Binnen die club organiseerde mijn vrouw tweemaal per jaar een toernooi en deed ik de redactie van het clubblad en was ik verenigings-competitieleider. Nu we gepensioneerd zijn ben ik voorzitter van onze buurtcommissie, vrijwilliger bij de bibliotheek en bij stichting 'Vier het Leven'. Wij gaan met ouderen, die dat zelf niet meer willen of kunnen, naar concerten, toneelvoorstellingen en musea. Daarnaast ben ik nog actief in de lokale politiek. Dat lijkt allemaal prachtig - en dat is het ook - maar ik doe dit ook voor mijzelf, omdat ik mij met al die activiteiten scherp van geest houdt en onderdeel blijf uitmaken van de samenleving. Maar ik zie overal dat het aantal vrijwilligers dramatisch terugloopt. Vooral jongeren lijken verstek te laten gaan, enkele uitzonderingen daargelaten. Dit tekort ga je niet oplossen door vrijwilligersdiensten in verenigingen af te kunnen kopen, iets dat in het Gooi veel gebeurt. Lid zijn van een vereniging brengt verplichtingen met zich mee en elk lid moet daar haar/zijn steentje aan bijdragen, want anders houdt het gewoon op. Jongeren, maar ook hun ouders, realiseren zich dat onvoldoende en ik vrees dat de oplossing alleen maar is als vrijwilligerswerk binnen een (sport)vereniging verplicht wordt gesteld, zonder de mogelijkheid tot afkopen.