dat is een echt roomse gewoonte daar doe ik dus niet aan

Ik steek een kaarsje aan voor mijn Vader en Oma

de personen die mij het meest dierbaar zijn.

Ik mis ze nog elke dag.

voor de lieverds die mij de afgelopen jaren zijn ontvallen

Ik kan me voorstellen dat velen troost ondervinden om een kaarst aan te steken en de graven van hun dierbare bezoeken met een bloemetje. Zelf zal ik dat niet doen want rouwen is niet aan mij besteed. Zij die wel aan dat jaarlijkse ritueel deelnemen doen dat vooral voor zichzelf, er zal niet een overledenen opstaan en zeggen: 'bedankt voor de bloemen'.

Ik steek een kaarsje aan voor mijn moeder, vader, vriendin, zwager en voor iemand die eergisteren is overleden. 

Steek geen kaarsjes op, gedenk iedere dag zoals het hoort!

Fijn voor de mensen die daar 'troost' uit halen. Ikzelf begrijp uberhaupt niet hoe men tamelijk idiote dingen voor waar aanneemt. Ik heb geen rituelen nodig. Ik ben wel gelovig opgevoed maar op een gegeven moment ga je toch eens logisch denken he. Mij bekruipt een meewarig gevoel als ik zie wat mensen voor de waarheid houden. Dit bedoel ik natuurlijk niet denigrerend.

Ik steek een kaarsje aan voor de aarde.

De aarde wordt bevolkt door de meest agressieve invasieve exoot die ooit heeft bestaan.

Een invasieve exoot vernietigt alle ecosystemen die op hun pad komt en neemt de plaats in.

Zo heeft Homo sapiens sapiens de Neanderthalers, de Australopithecus, e.v.a, kortom alle ondersoorten van de oorspronkelijke hominidae uitgeroeid en zijn daar hedendaags nog steeds mee bezig. De laatste 50 jaar is 75% van alle in het wild levende landdieren en een nog hoger% van het zeeleven en vogels uitgeroeid. Ook in de plantenwereld en in de insectenwereld -80% in de laatste 50 jaar is het niet beter. Weten onze gifspuitende boeren hier misschien iets meer van?

Een volledig overzicht vind u in het boek Homo ecophagus van Warren M. Hern.

Geld,geld,geld is het hoogste doel van dit type mens en al dit geld wordt verdiend met uitroeien van de ecosystemen, zich onverbreideld voortplanten door het verkrijgen van onbeperke hoeveelheid energie door ongedisciplneerd verbranden van fossiele brandstoffen die met CO2 als restproducht de aarde opwarmt, de ozonlaag vernietigt, de oceanen verzuren en daardoor vele apocalyptische catastrofes in het verschiet liggen, die nog maar in het begin van hun destructieve kracht verkeren....... Orkanen, overstromingen, droogtes, zeespiegelrijzing, uitroeien van de biodiversiteit, het verminderen van de AMOC (golfstroom) en ten slotte zichzelf door al deze effecten aan het uitroeien zijn. Dankzij de inhaligheid van deze soort zullen het aantal klimaatvluchtelingen de 1 miljard gaan benaderen en kan zelfs de PVV niet meer voorkomen dat ons land zal worden overspoeld door vluchtelingen als het al niet eerder is ondergelopen.......

Ik vrees dat 1 kaarsje branden zelfs dit effect nog zal verhogen. 6 en bijna 7 van de tippingpoints zijn al overschreden en het duurt duizenden jaren voor er weer nieuw evenwicht zal ontstaan. Dus dat ene kaarsje maakt nu toch niets meer uit. Het kwaad is al geschied en onomkeerbaar op korte termijn. En wordt nog even versneld als ene D.T tot de nieuw president wordt gekozen. Wat een droevenis en wat een onintelligente kortzichtige soort zijn wij, dat we zelfs ons eigen ecosysteem niet kunnen handhaven.

Ik gruw er van.

sterkte allemaal.

Peter

Ik denk vaak aan mensen uit mijn omgeving die er niet meer zijn. Dat gemis is niet gebonden aan een bepaalde tijd. Maar ik vind het een mooie gewoonte om dat jaarlijks te doen al of niet in een kerk. En ik steek altijd een kaarsje op als ik langs een kerk kom die open is en waar dat kan. Is niks speciaal rooms aan hoor. Een mooi gebaar en even een stil moment.

Kennis van mij die recent is overleden

Ik steek een kaaarsje op voor mijn lieve zus Gerda die in 2021 aan wekedelenkanker overleed. Ik mis haar nog iedere dag, en steek een kaarsje op als ik dat nodig vind. Ik heb nog meer zusjes, maar Gerda was zo'n zus die een echt gat heeft achtergelaten in mijn hart. Sindsdien vind ik het leven minder leuk. 

Ik steek geen kaarsjes aan voor een overledene , dat is een religieus gebruik van een geloof waar ik niet toebehoor. Wel bid ik Fatiha( 1e hoofdstuk van de Koran )  voor een overledene , liefst bij het graf, maar anders ook  gewoon tussendoor  of na een ander gebed, ook doe ik extra speciale smeekbeden voor de overledenen. 

Het is niet mijn gewoonte maar ik wil graag een hele grote kaars aansteken om alle politici die uit eigenbelang weigeren om een einde te maken aan het drama in het midden-oosten te verlichten. 

Nee ik steek geen kaars aan met Allerzielen, maar als anderen daar troost uithalen moeten ze dat zeker doen. Ik haal troost uit herinneringen die op veel verschillende momenten boven kunnen komen drijven. Het kan de geboortedatum van de overledene zijn, een foto waar hij/zij opstaat zijn of als je langs het huis loopt waar hij of zij heeft gewoond. En als dat gebeurt ga ik rustig zitten - het liefst alleen - en dan luister ik naar mooie muziek, want muziek haalt bij mij ook vaak mooie herinneringen boven. Kortom; ik heb geen speciaal moment nodig om aan gestorven dierbaren te denken, al zal de Kerst dit jaar wel speciaal zijn omdat mijn schoonmoeder dit jaar is overleden en ook een goede vriendin. 

Veel meer het verlies van naasten doet enig verdriet zijn.  Het woord "zielen"maakt eerder gerust bij de gedachte dat ons een nieuwe hemel en een nieuwe aarde is beloofd. Bij deze gedachte is mijn geloof en hoop gevestigt.

Ik steek een kaarsje aan voor mijn oma mijn zus mijn vader en moeder. Ieder jaar denk ik aan hen. Op hun verjaardag maar zeker ook op 2 november🙏

2 november, Allerzielen. Ik steek geen kaarsje op. Ik herdenk niemand. Door het jaar heen te pas en on te pas denk ik aan overledenen, maar herdenk ze niet. Ik vind dat overleden mensen met rust gelaten moeten worden. Als wij denken, geloven of vinden dat we met hen moeten communiceren dan houdt dat ook in dat we denken, geloven of vinden dat ze voortbestaan. Als ze voortbestaan hebben ze de ruimte en tijd nodig om daar dat te doen wat ze daar moeten doen. Geen idee wat dat is en het voltrekt zich buiten ons om. Onze bemoeizucht lijkt mij dan eerder hinderlijk dan gewenst.

Liever communiceer ik met hen als ze nog leven, dan hoeft het na de dood niet meer. Investeer in het nu en niet in ergens later. Morgen is immers nu.

Als een dierbare gaat dan vind ik dat mooi. Hij/zij is daar waar ik straks ook heenga. Wie ben ik om hen daarvan tegen te houden of te klagen over achterblijven? Wat is de zin om iemand een langere tijd met een ziekbed hier te houden? Omdat het mij zou helpen met het verwerken? In mijn oren klinkt dat als de ander langer pijn moet hebben omdat het mij beter uitkomt. Totaal absurd dus.

Mijn ouders zijn overleden, evenals andere bekenden van mij en ik heb er vrede mee, ik rouw niet.

De kerk (het geloof?) heeft lang bepaald hoe wij dienden te geloven, leven, werken, liefhebben en sterven. Gelukkig is die vorm van invloed minder geworden en kan er een persoonlijkere vorm gevonden worden. Mensen zijn verschillend, verwerkingen derhalve ook. Het opleggen van één manier is geen raad of advies maar een dictaat. Onvermijdelijk dus ook met dreiging van ?? bij het niet navolgen.

loslaten en niet meer opnemen. we gaan allemaal onze eigen weg. 

Ik herdenk willekeurig.. daar heb ik geen vaste datum of dag voor nodig. Dat vind ik te 'georganiseerd', te 'algemeen'. Vorig jaar overleed mijn moeder. Dan is men (maar ik ben geen men) geneigd om haar overlijdensdatum te herdenken. Dat doe ik dus niet. Ik herdenk haar regelmatig. Daar heb ik - zoals ik al zei - geen vaste datum voor nodig. 

Vandaag had ik een gesprek met iemand die haar 2e van 3 kinderen had verloren - eerst een dochter, nu een zoon. Ik heb naar haar geluisterd en wij hebben samen herinneringen opgehaald aan Delft, een plek die voor ons allebei belangrijk is geweest. Zij was er geboren, wij hadden er gewoond - allemaal lang geleden.  De verbindende factor was haar overleden zoon. Zij las mij de tekst voor die zij zelf voorgelezen had bij het afscheid. Een beeldend verslag waaruit het beeld van een dierbaar mens in haar leven naar voren kwam. 

Het was een goede middag en dat is ook rouwen: herinneringen aan een Gouden Tijd ophalen, de tijd dat haar zoon nog leefde.

Wij hebben ook even gelachten, met respect voor haar verdriet: een menselijk contact, stilstaan bij de dingen die voorbij gegaan zijn en mooie herinneringen vormgeven. Dat troost wat mij betreft minstens zoveel als rituelen en religie - wat ook natuurlijk waarde heeft. Want er stonden witte bloemen op tafel uit een rouwboeket en de kennisgeving met een foto van haar zoon. Er was een afscheidsdienst geweest, dat ook. Maar rouwen gebeurde vandaag op een heel menselijke en nabije manier, een uurtje samen zijn.

Op weg naar huis dacht ik aan de verliezen in mijn eigen leven en realiseerde mij weer het belang van herinneringen aan dierbaren die voorbij gegaan zijn. Hooguit ondersteund door stilte, muziek, bloemen en even echt contact met iemand voor wie je je kunt openstellen. 

Van mij mag iedereen doen wat zij/hij wil. Zelf heb ik in mijn opvoeding nooit ook maar iets van religie mee gekregen, ik noem mijzelf eerder actief- niet-gelovig. Ik kan niets met het concept religie. Het past voor mij op geen enkele manier bij feiten en logica. Ik heb ook geen alternatief ritueel. Ik denk af en toe aan mensen die zijn overleden, al dan niet met weemoed. Dat is het. Ik denk niet dat ik iets mis. Maar nogmaals leven en laten leven. Ieder z'n ding zolang je er anderen geen schade mee berokkent. 

Ik steek een kaarsje aan voor mijn vader en moeder. Mijn vader is 24 oktober 1998 overleden en mijn moeder dit jaar op 25 januari. Ze zijn eindelijk weer samen, en daarom brand ik een kaarsje voor hen.