*

Deel jouw verhaal over verborgen armoede

Coen Timmer 08-10-2024 7 reacties

We willen verborgen armoede bespreekbaar maken op Wereldarmoededag. Door verhalen te delen, kunnen we cijfers omzetten in menselijke verhalen en oplossingen vinden. Deel jouw ervaring.

Het is op 17 oktober Wereldarmoededag, een belangrijke gelegenheid om stil te staan bij mensen die dagelijks leven met financiële zorgen. In Nederland lijden duizenden mensen in stilte onder verborgen armoede, mensen die dagelijks worstelen om basisbehoeften zoals eten of verwarming te kunnen betalen - zonder dat hun omgeving dit merkt.

We willen meer aandacht vragen voor verborgen armoede en jouw persoonlijke verhaal kan een verschil maken! Of je nu zelf in deze situatie zit of iemand kent, jouw ervaringen kunnen helpen om dit probleem zichtbaar te maken. 

Wil jij jouw ervaring delen? Stuur een mail naar spraakmakers@kro-ncrv.nl. Je verhaal kan anoniem worden gedeeld als je dat liever hebt.

 

Yvonne Morselt

08-10-24 om 15:56

In naaste kring ben ik tegen gekomen dat burnout en onbegrepen klachten ( zie ook de publiciteit over met name vrouwen die daar onder lijden) kunnen leiden tot verlies van baan, van bestaand inkomen en tenslotte van uitkering door een vreemde combinatie van verplichtingen oude werkgever ( eigen risicodrager) en het UWV. De verzekeringsarts kwam tot een volstrekt onbegrijpelijke beoordeling :  geschikt voor eigen werk, zonder beoordeling door arbeidsdeskundige over belastbaarheid en op basis van een volstrekt onjuist beeld over het eigen werk. Het feit dat betrokkene vanwege klachten al eerder eigen verantwoordelijkheid had genomen voor  beperkingen tgv toenemende klachten, mentaal en fysiek , door meer in deeltijd te gaan werken (zonder uitkering ) werd zelfs tegen haar gebruikt. De uitkering werd dus binnen een week volledig beëindigd. Moedeloos en gebroken door de minachtende houding en de arrogantie van de verzekeringsarts kon betrokkene nauwelijks meer reageren. Toch gemotiveerd bezwaar aangetekend.  Tijdens de voorbereiding op de behandeling door de bezwaarcommissie werd telefonische ontraden om persoonlijk tijdens een hoorzitting toelichting te geven: "de arts die de zaak behartigd heeft een heel goed beeld gekregen uit uw uitgebreide motivatie voor het bezwaar, u kunt in een hoorzitting niets meer toevoegen" . Achteraf kon geconstateerd worden dat je echt geen partij zou worden en het niet kon winnen.  Het bezwaar werd ongegrond verklaard. Een gang naar de rechter zou geen zin hebben. De bestuursrechter toetst zelden inhoudelijk, kijkt of procedure goed is gevolgd. Over fouten bij het UWV is inmiddels veel bekend geworden. Maar individuele belanghebbenden trekken aan het kortste eind. Dit is een voorbeeld dat vaker zal leiden tot verborgen armoede omdat overgang naar andere levensstandaard en het los komen van bestaande verplichtingen ( huis enz. ) niet snel genoeg tot verandering gebracht kunnen worden. Zo kennen we ook de verhalen van de dak- en thuislozen opvang. Schaamte speelt bij deze groep een grote rol. Nooit afhankelijk geweest, nu wel......

Peter Muller

08-10-24 om 16:11

Persoonlijk heb ik geen last van verborgen armoede. Ik ben uitkeringsgerechtigde en heb het derhalve echt niet breed en kan bijvoorbeeld niet altijd een blok kaas of bakje garnalen kopen. Ben allang blij dat ik überhaupt recht heb op een uitkering en derhalve kan ademen op zijn minst. Wat ik wel erg vindt is dat bijvoorbeeld tweeverdieners met een modaal inkomen, en daarom geen recht op toeslagen hebben, de eindjes aan elkaar moeten knopen. Het kan niet zo zijn dat er twee kostwinners zijn in een huishouden en bijvoorbeeld niet op vakantie zouden kunnen gaan omdat de keuring van de auto tegen valt. En DAT is verborgen armoede. Verder is het zo dat er voor de echt armen in ons land, zoals ik, er een norm moet heersen van " gelukkig heb ik net wel/niet genoeg". Natuurlijk kan ik niet op vakantie en heb ik geen geld voor een auto maar ik ben dankbaar dat ik niet in midden Congo of in de bossen van Venezuela woon. Daar zou ik moeten leven van het land en drie tot vijf kilometer moeten lopen voor een emmertje water. Ik ben arm dat klopt, maar ik klaag niet. Dan geen kaas, vakantie of een auto.

Wilko Pels

08-10-24 om 16:20

Vanaf circa 2013 is met name (auto) energie steeds duurder geworden door de toegenomen belastingen erop. Vanaf 2013 isde oude BPM = 45% extra aankoopbelasting, in stapjes vervangen door een CO2 heffing. Resultaat is dat de BPM steeds minder oplevertt. Die tekorten zijn opgevangen door de accijnzen en wegenbelasting sterk te verhogen.  Eenb zselfde berekening geldt voor de belasting op aardgas, die nu al veel hoger is dan het aardgas zelf. De opbrengsten daarvan gaan naar subsidies voor windmolens en zo.

Beide effecten samen hebben veel mensen met lagere salariussen de armoede ingebdrukt, het gaat maar zo om circa E 300 - E 400 meer lasten ten opzichte van zeg 5 jaar terug.  Als de redaktie hier echt aandacht wilt besteden sta ik open om deze beweringen meer te staven met onderbouwingen

Els Bertus - van Kempen

08-10-24 om 17:18

Ik weet dat er armoede is in Nederland, maar ben een bevoorrecht mens in dat opzicht. Heel erg vind ik het als kinderen uit arme gezinnen niet kunnen deelnemen aan schoolactiviteiten, die voor de meeste klasgenootjes 'gewoon' zijn.

Gelukkig zijn er nu scholen waar met elkaar ontbeten wordt en waar armoede hopelijk bespreekbaar wordt gemaakt. Daar heb ik ook hoop op gevestigd: de leraar in de klas die door de dingen heen kijkt en zorgen signaleert bij de leerlingen.

Soms geef ik iets aan de Stichting 'Het vergeten kind' maar altijd 'too little - too late.........'

Ik ben weliswaar aangesloten bij een 'Goede Doelen Club' waar projecten worden voorgesteld, aan fundraising wordt gedaan en er aandacht aan wordt besteed - zeker in deze tijd. Wij hebben bij voorbeeld de Stichting Jarige Job als terugkerend club- en landelijk project gehad, om kinderen uit arme gezinnen te verrassen op hun verjaardag. Maar dat is natuurlijk helemaal niets tav de moeilijke situatie van gezinnen die structureel in armoede leven.  Ik realiseer mij hoe weinig het echte gevoel van armoede - machteloosheid, trots en soms schaamte - bij mensen bekend is. 

Gelukkig hebben wij de Bijstandswet in Nederland, dat scheelt iets. Maar toch: financiele zorgen drukken en maken je wereld kleiner en kaler......zo voelt het, een beetje koud!

Els Bertus - van Kempen

08-10-24 om 19:49

p.s.

Wij steunen al meer dan 20 jaar onze zoon en autistische kleindochter in Texas met een maandelijkse bijdrage, omdat in de VS iemand die geen geld heeft gewoon helemaal niet meetelt. Het was al erg knap dat onze zoon zijn weg heeft gevonden in dat land met een vaste baan en een dochter. Maar financieel is het natuurlijk erg moeilijk geweest en soms nog.

Ik krijg iedere maand een dankbaar mailtje en daar zijn wij blij mee. De boodschap is: kijk altijd om je heen, probeer in ieder geval financieel te helpen als dat kan en compenseer ook een beetje de kleinkinderen in Nederland, die het niet nodig hebben (voor de eerlijkheid). Zij zijn er altijd blij mee!

Henri Baljet

09-10-24 om 9:08

Een representatieve wereldorganisatie in het leven roepen, die alle slachtoffers opsporen en compenseren tot een leefbaar niveau 

Carin Vlasveld

09-10-24 om 10:28

Velen mensen om mij heen zitten net als ik op of onder het bestaansminimum. Hoe creatief wij met elkaar hierdoor zijn geworden zorgt voor kleine communities die delen en ruilen als iets vreugdevols ervaren.
Lijkt sterk op het begrip " Ubuntu" m.i.
Ook het recyclen en hergebruiken naast zo min mogelijk belastend willen zijn voor de Aarde is bij velen een levensinstelling geworden.
De vraag bij elke aankoop " Heb ik dit wel echt nodig?" is als vanzelf ontwikkeld door de financiele situatie waarin ik zit.
Aan het probleem van overconsumptie doet de grote groep met een laag inkomen automatisch niet mee. Helaas storten mensen zich daar dan wel vaker door in de schulden voor wat ze echt nodig hebben.
Al met al een complex verhaal, die armoede. Zowel op meso- als macroniveau kan verrijking (kapitalisme) niet zonder het arm houden/maken van anderen.
Met een groep buurtbewoners zorgen wij elk jaar voor 250 gezinnen (die onder de bestaansnorm leven) door inzameling van speelgoed etc. hen een sinterklaaspakket te kunnen schenken. Met veel plezier en enthousiasme helpen hier inwoners aan mee.
Al met al heb ik het idee dat mensen met een laag inkomen veel meer bereidheid hebben elkaar te steunen, dat is een mooie keerzijde vind ik.
Zelf heb ik wel stress zo nu en dan, want zonder spaarpotje ben ik wel afhankelijk van de goodwill en restanten van anderen als het gaat om b.v. een kapotte koelkast die ik had onlangs.

Cookie-instellingen