Zorgen met mezelf genoeg te laten bewegen!

Moeite om mezelf te motiveren!

Verder geen moeite met oud worden

Dat er niemand voor mij zorgt als ik ziek of hulpbehoevend wordt.  Ben weduwe en mijn kinderen wonen niet in de buurt. Vrienden en vriendinnen overlijden steeds meer en mijn cirkel van bekende wordt steeds kleiner. 
Heb met mijn huisarts goed gesprek gehad en wil niet behandeld worden mocht ik ziek worden zonder mogelijkheid op herstel. Ik draag ook een niet reanimeren armband en mijn omgeving heb ik daar over ingelicht.  Ben 70 en mocht het mijn tijd zijn hoop ik rustig te vertrekken van deze wereld. 

Ik ben het erg eens met " geen dagen toevoegen aan het leven, maar leven toevoegen aan de dagen"!  En ik hoop dat we in de gelegenheid zullen zijn om dat in praktijk te brengen - tot.

Ik hoop dat er snel een Drion pil komt. De zorg volstaat nu al niet en ik wil niet in een dampende luier moeten smeken om te mogen douchen. Ik wil dood zodra ik afhankelijk ben van ontbrekende zorg. 

Met m'n 73 jaar en redelijke gezondheid en samen met partner, kinderen en kleinkinderen geniet ik van het ouder zijn omdat eigenlijk niets meer moet/hoeft. We gaan nog regelmatig met de caravan op stap en als vrijwilliger bij stichting Vier het Leven en de bibliotheek en ook omdat ik politiek nog redelijk actief ben sta ik nog midden in het leven, zoals men dat zo mooi zegt. Maar in deze mooie opsomming liggen ook mijn zorgen verborgen. Want wat als mijn gezondheid serieus achteruit gaat en ik hulpbehoevend word, of dat ik mijn lieve vrouw verlies of niet meer als vrijwilliger actief kan zijn, wat dan? Mijn vrouw en ik hebben het er wel af en toe over, maar niet vaak. We koesteren ons geluk en zullen omgaan met tegenslag zodra het op ons pad komt. Maar voor mijzelf staat wel vast dat als ik geen menswaardig leven meer kan leven, ik er niet voor zal terugdeinzen om uit het leven te stappen. Ik weiger om als een afhankelijk iemand mij van dag naar dag, van uur naar uur te moeten slepen, zonder daar nog enig plezier aan te beleven. En met de verwachtingen over de zorg die men eventueel later nog kan krijgen zou dat punt wel eens eerder bereikt kunnen worden dan ik nu denk. Maar daar denk ik nu nog niet serieus over na, want wat heeft dat voor zin? Het spreekwoord is niet voor niets: "Dat men het meeste lijdt onder het lijden dat men vreest". Maar een andere uitdrukking zegt: "Pluk de dag" en dat doen we volop.

Geen zorgen.

Mijn grootste zorg is dat ik moet blijven leven wanneer ik dat niet meer wil op een respectabele aangename manier.  En dat is niet in verzorgingskliniek en dat ik ook niet meer over mijn verstandelijke vermogen beschik. 

Ik wil zelf kunnen bepalen wanneer mijn  leven geleefd is.

Ik heb een paar jaar geleden alles geregeld, euthanasie verklaring, niet behandelen verklaring, ook als ik dement begin te worden is geregeld, heb mijn kist ook al besteld en betaald. De kinderen weten hoe is het wil. Heb als vrijwilliger een tijdje in een bejaardenhuis gewerkt, hemel wat werd ik daar depressief van. De gangen daar heb ik in mn hoofd omgedoopt tot de gangen des doods. Zo'n zware sfeer hangt daar, geen plek voor mij.

Ik mis wel een heleboel in de gezondheidszorg voor ouderen, allemaal van die dingen waar niet publiekelijk over gepraat mag worden. Regelmatig heb ik contact met mensen die daar werken en die vinden het ook een belangrijk onderwerp maar willen zich niet branden door er openlijk over te praten. Heel jammer.

Afgezien van een paar positieve aspecten zijn het meer negatieve zaken die zorgen met zich meebrengen. 
Het feit dat er minder carrièrestress is en je meestal je eigen agenda kan bepalen zijn bv positieve aspecten. Ook de mogelijkheid om meer te reizen is lekker. 
Negatief zijn het groeiend aantal ouderdomskwaaltjes. 
Het risico van geestelijke aftakeling van jezelf of je partner is de grootste zorg. 
De toekomst wordt korter en het feit dat je de resultaten van lange termijn ontwikkelingen niet meer zal meemaken kan een zorg zijn. 
De motivatie en de energie om nieuwe projecten aan te pakken verminderd.
De woning/verhuizing perikelen kan een zorg worden. 
Het verminderen van sociale kontakten is een zorg. 
Het er niet meer toe doen kan als zorg ervaren worden. 
Het is ook een zorg dat je de liefde van je leven moet missen. 
Verder gaat het gezien onze leeftijd ( 77 en 80 ) best lekker.😜


 

Binnenkort wordt ik 69 en voel me helemaal nog niet oud, ondanks een paar lichamelijke ongemakjes, en dat mijn conditie niet meer is zoals 30 jaar geleden. Ik geloof, en dat ervaar ik nu ook wel, dat naarmate ik ouder wordt dat ik aanvaard dat dingen niet meer zo blijven zoals het ooit was. Ik blijf redelijk positief en het is wat het is en ik verwacht dat dat wel zo zal blijven. Hoe mijn leven verder loopt valt niet te voorspellen en dat is maar goed ook denk ik. Natuurlijk komen gedachtes wel eens voorbij zoals: waar woon ik over 10 jaar of help! ik wil niet in een verzorgingshuis. Of: als ik maar niet dement wordt. Dat soort dingen. Ik ben er nog niet aan toe, schuif het voor me uit, om zaken vast te leggen voor als.... Wat meneer Hans Nachtegaal schrijft ( 15.02 uur over lijden en pluk de dag) vind ik mooi en past mij ook wel. Er komt vast wel een moment waarop ik keuzes zal moeten maken. Dat komt dan wel. 

Er zijn natuurlijk zorginstellingen waar het goed is, maar er zijn er ook best veel waar het niet goed is. Dat heeft alles te maken met tekort aan personeel en visie op zorg. Visie op zorg van de overheid, de zorginstelling en de zorgmedewerkers.

Onlangs werd bekent dat een zorginstelling bij mij in de buurt de restuarants sluit omdat het niet meer rendabel is. Dat is de plek waar bewoners een kopje koffie kunnen krijgen, waar wat afleiding en contact te vinden is. Er komen automaten voor in de plaats; zo onpersoonlijk! De zorg is veel te commercieel geworden. Zorginstellingen 'outsourcen' steeds meer bepaalde diensten ( de klusjesman, het restaurant etc. ) en dan wordt het al snel niet rendabel genoeg. De zorgzwaartepakketten moeten m.i. herzien worden, waardoor meer geld te goede komt aan de bewoner en er mindergeld verspilt wordt aan nutteloze dingen. ( exploitatie, nieuwe flyers, nieuwe logo's, briefpapier, nieuwe digitale zorgsystemen, nieuw meublair terwijl het oude nog 10 jaar mee kan.)

Beste mensen, 

Wanneer je de 80 bent gepasseerd, krijg je te maken met allerlei problemen. Je wordt er tenslotte niet jonger op. Doordat ik verleden jaar een aneurysma heb gehad moet ik allerlei medicijnen slikken. Ook heb ik door vaatproblemen van die 'ouwe wijven' kousen. Zo noem ik ze maar. Niet charmant maar nodig om geen open benen te krijgen. Het is een heel werk maar gelukkig kan ik deze zelf aan en uittrekken. Ook weet ik heel goed welke medicijnen ik dagelijks moet slikken. Maar..... stel dat ik deze handelingen niet meer zelf kan verrichten en daarvoor allerlei mensen over de vloer krijg, ik moet er niet aan denken. Graag zou ik dan in een verzorgingshuis wonen. Geen verpleeghuis, een echt verzorgingshuis waar de bewoners die hun handen nog kunnen gebruiken en enigszins kunnen lopen, meehelpen met van alles. Aardappelen schillen, groente schoonmaken, eetgerei in de vaatwasser doen enz. Dan wordt de zorg betaalbaarder en ik weet zeker dat de meeste ouderen zich weer nuttig gaan voelen. De regering moet zich hard maken om weer verzorgingshuizen te bouwen. Na een hardwerkend leven is het toch heerlijk dat je een klein beetje verwend wordt? Goedemorgen mevrouw van der Hall, lekker een kopje koffie? Dat zou toch fantastisch zijn? 

Ik hoop dat u iets heeft aan mijn verhaal.

Hartelijke groet,

Ans van der Hall

Het gaat goed met me. Ik ben 74, ik sport en wandel veel. We eten gezond en zijn actief. Tot zover geen zorgen. Het is heerlijk om na een werkzaam leven de dagen rustig te kunnen beginnen met de krant en tijd genoeg te hebben om die te lezen. Ik hoop wel dat er een regering komt, ooit, die werkelijk oog heeft voor mensen en een echte mensvisie op zorg ( en onderwijs etc). Zo lang geld en meer-meer-meer de boventoon voeren heb ik er een hard hoofd in dat het voor ouderen goed geregeld wordt. De afschaffing van de verzorgingshuizen was een grote fout, wellicht kan er in een bepaalde vorm weer een soort verzorgingshuis terug komen. Of kan er met ouderen samen gekeken worden hoe de overheid kan helpen om bijvoorbeeld zg Knarrenhofjes of andere goede intitiatieven te organiseren. Mijn zorg is dat er overhet algemeen te weinig oog is voor mensen, en dus ook voor ouderen. Wat mijzelf betreft heb ik vooralsnog geen zorgen, maar wie weet hoe het is als ik 90 mag worden of ouder. Maar goed, dat zie ik dan wel weer. Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest, zei mijn oma al. 

Bij het ouder worden gaan allerlei lichaamsfuncties achteruit. Als je nog niet beperkt wordt door zwakke ledematen en gewrichten kan je zelf nog veel doen de kwaliteit van leven te verhogen en je lichaam fit te houden. Zelf doe ik dat naast veel wandelen door wekelijks twee maal enkele uren te sporten op de fiets of te joggen. Op de racefiets rij ik dan ca. 40 km en met joggen ca. 6 km waarbij ik ook oefeningen doe. De geest hou ik fit met enkele avonden bridge, tv,  veel lezen en films kijken. Ik ben nu 73 en weeg met 1,93 m nog onder de 100 kg. Iedere oudere zou moeten beseffen dat het lichaam en geest geoefend en getraind moet worden zeker als je te zwaar bent en je niet zo scherp meer reageert. De dokter bezoek ik zelden en doneer nog bloed of plasma bij de bloedbank. Dagelijks enkele uren op je benen met wandelen is essentieel je motoriek in stand te houden. Enige druk van doktoren op ouderen (en jongeren) die niet bewegen is hard nodig om de zorgkosten binnen de perken te houden. 

Zelf: 75 jaar voel ik me prima. Zwem elke dag 500 meter en luister naar mijn lichaam.  Maar, morgen kan dat afgelopen zijn.

Wat me wel opvalt is dat ik eindeloze behandelingen om mij heen zie en waarvan ik me afvraag of dat zinnig is. Ik zou willen pleiten voor een intensiever gesprek met artsen over de voor- en nadelen van een behandeling. Soms zeggen mensen "ja" tegen een behandeling en beseffen zij te weinig waar tegen ze "ja" zeggen. Ook zou er soms beter ingehaakt kunnen worden op de opmerking van patiënten dat zij eigenlijk het allemaal wel "voltooid" vinden. Artsen zouden dit moeten oppakken en dat gesprek moeten durven aangaan. Ik denk ook dat de arten op dat vlak, hoe tegengesteld met hun beroepseer, extra opleiding nodig hebben.

In het verlengde daarvan stoort het mij dat, wanneer ouderen hun leven "voltooid" vinden, maar er geen onderliggend uitzichtloos lijden is, niet serieus genomen worden. Want een ding is zeker. Er komt voor iedereen een moment van afscheid.

Om me heen zie ik meer en meer hoe mensen langzaam omvallen en hoe kinderen steeds meer hun ouders gaan helpen bij belangrijke beslissingen, bij de administratie, de belastingen, bij lichamelijke achteruitgang, etc. Ikzelf heb jaren geleden, samen met broer en zus, ook mijn vader bijgestaan toen hij langzamerhand minder helder werd. Wijzelf (nog maar 67 en 68) hebben geen kinderen en hebben het er zo nu en dan wel over wie er voor ons, en met name voor de langstlevende, gaat zorgen en dat we hier iets voor moeten gaan regelen. Waar ik vooral bang voor ben is geestelijke achteruitgang, als ik niet alles meer zal kunnen overzien; dan heb je iemand nodig die je zonder meer kan vertrouwen, iemand voor wie het ook vanzelfsprekend is om die zorg op zich te nemen. Bij afwezigheid van kinderen is het best wel moeilijk om zo iemand te vinden. Dus dat is iets waar we de komende tijd mee bezig moeten gaan, niet uitstellen!

Het wegvallen van zekerheden, collega's, sportvrienden, regelmaat van het werk

Hier baal ik van. Had een stuk geschreven, plaatst het en het verdwijnt. Irritant.

Met het ouder worden verdwijnt de wijsheid en komt de ellende! Mijn vrouw verblijft in het verplaagheis, kan niets meer! Ben zelf ingeschreven bij het naastliggend  woning dat bij het verpleeghuis en bekend staat als woning met zorg! Ben zorgvragend en sta bij 1 van die appartementen ingeschreven, doe aan de voorwaarden dat ik ook hulp nodig heb. Helaas staan bij die woningen (in het hele land) langere wachttijden, dus dat ik haar dagelijks of regelmatig zal kunnen bezoen is vrijwel te verwaarlozen! Nog erger is dat je toe bent een een nieuw gehoorapparaat en bril toe bent. De wachttijden die daat voor gebt zijn schrikbarend, bij een makkelijke reparatie moet je al 2 of 3 dagen wachten, bij nieuw nog langer, en dat bij hulpmiddelen waar je niet zonder kunt, probeer maar eens te kijken zonder bril, of te luisteren zonder hoorapparaat, Ja heb ik helaas de beide hulpmiddelen nodig, kan zonder niets en heel toevallig heb ik nu beiden!  Hoor/zie net op TV de kamer debatten over het pensioen, wanneer moet/mag je met pensioen? Tja die grens is heel moeilijk te schatten, de 1 kan langer door, de ander is eerder afgebrand, waarom wordt die leeftijd niet losgelaten? die met zware beroepen zullen waarschijnlijk eerder afgebrand zijn, maar zijn baas die kantoorwerk heeft verricht zal het langer kunnen volhouden, misschien wel tot in de kist als die persoon dat wil, maar die ander kan een behandelend arts beslissen, ieder werkt dan naar zijn vermogen. Een militair mocht met 55 met pensioen omdat hij/zij zwaar en gevaarlijk werk had maar ging daarna wel een baan opeisen om tot het moment dat hij/zij dacht "nu is het genoeg"dat kan nu toch ook? de discussie direct over en kunnen onze politicie eindelijk weer aan het werk!

Mijn vrouw en ik zijn resp. 66 en 65 jaar. Enkele jaren geleden hebben wij een levenstestament laten opstellen. Zodat het duidelijk is dat onze dochter voor ons beslissingen mag nemen als wij daartoe niet meer in staat zijn. We hebben een mooie ééngezinswoning met een leuke tuin wat wel wat onderhoud vraagt. We zijn van plan tot onze dood in dit huis te blijven wonen. Met een in de toekomst een ingehuurde tuinman en thuiszorg, indien nodig zelf deels betaald, hopen we niet te hoeven verhuizen. 

Verhuizen naar een verpleeghuis hoop ik te voorkomen. Als het niet te voorkomen is, dan maar de van te voren gemaakte afspraken na laten komen........

Over een paar dagen word ik 80 (mijn vrouw is 77). We zijn beiden redelijk gezond.

We hebben relatief spaarzaam geleefd, onze woning is vrij van hypotheeklasten en we hebben ook verder geen schulden. Doordat we beiden een redelijk pensioen hebben kunnen we ook op dat punt zorgeloos leven.

Als we om ons heen kijken draagt het feit dat we heel bewust niet aan kinderen zijn begonnen in niet geringe mate bij aan die zorgeloosheid. We zien dat de zorgen van kinderen en kleinkinderen mensen tot op hoge leeftijd blijven achtervolgen. Daar hebben wij geen last van.

Hoewel we beiden in goede gezondheid verkeren zijn we ons zeer bewust van de eindigheid van het leven en de onvermijdelijkheid van de dood. Die dood vrezen wij in het geheel niet. We geloven niet in een wraakzuchtig opperwezen en zien die dood in zekere zin in nieuwsgierigheid tegemoet.

De enige zorg die we hebben (ik ben daarin nog stelliger dan mijn echtgenote) is dat we in handen vallen van het medische en het verzorgings systeem dat tegen onze wil in ons leven zal willen verlengen terwijl we dat zelf niet zouden willen. De wijze waarin Dries en Eugenie van Agt van het leven afscheid hebben genomen spreekt ons zeer aan.

Voor het geval dat geen medewerking zou krijgen van de gevestigde medische orde beschik ik over helium en aan te sluiten gasmaskers en ook over middel X. Onder geen voorwaarde wil ik in een inrichting terecht komen waar ik onafhankelijkheid zou moeten inleveren omdat ik niet meer voor mezelf kan zorgen. In dat geval wil ik uitstappen. Net als mijn oude vader die "niet aan slangetjes wilde liggen" vind ik dat te vaak oude mensen te lang in leven worden gehouden. Mijn enige zorg (als ik dat zo mag noemen) is dat ik in dat systeem terecht zou komen.

Ik ben 85 en sta nog volop in ‘het leven’.  Wekelijks doe ik mee met groepje ouderen die in het park wat gym doen, gezellig met elkaar en dan met z’n allen nog uurtje napraten in een kroegje.  Daarnaast ben ik actief bij toneel en allerlei buurtactiviteiten. Kortom, nog steeds plezier in het levcn.Natuurlijk heb ik ook allerlei kwaaltjes die horen bij het ouder worden, slik dagelijks m’n pillen. Maak me wel zorgen over de achteruitgang van m’n geheugen, concentratie, aandacht e.d.   Mocht ik dementie ontwikkelen en zou ik verzorgd / verpleegd moeten worden, dan wil ik m’n grenzen trekken, het leven moet de moeite waard blijven.  Een verpleeghuis wil ik absoluut niet in.  Dan komt er voor mij een moment dat ik ga zeggen, ‘het is voltooid voor mij’  ik wil stoppen.  Maar dan is het de vraag of ik euthanasie mag krijgen, niet IK maar een ander gaat dat beslissen.  Over volgende hoor ik graag meningen van andere ouderen.

Ieder mens mag beschikken over zijn eigen leven, het zelfbeschikkingrecht. Juridisch is het recht op zelfbeschikking vastgelegd in het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens.  Dit verdrag geeft mij (juridisch) het recht om’te stoppen met mijn leven wanneer ik dat wil en zonder toetsing vooraf door een arts. Bijvoorbeeld als ik niet in aanmerking kom voor euthanasie omdat ik nog niet voldoende uitzichtloos echt erg lijdt.    

En toch heb ik dat recht op zelfbeschikking niet in de praktijk en zal ik niet legaal aan de middelen kunnen komen om te stoppen wanneer ik het genoeg vind.  Het zou mij enorm rust en zekerheid geven wanneer ik dat wel zou mogen hebben.  Er wordt wel gezegd dat ik niet kan overzien of mijn leven wel voltooid is wanneer ik dat vindt, een levenseinde in eigen regie!     Laat mij dat ZELF bepalen !!!

Grote zorgen dat er geen genoeg woningen voor ouderen meer zijn, omdat de uitholpolitiek van de afgelopen decennia die (de bejaardentehuizen, aanleunwoningen en serviceflats) op grote schaal heeft gesloten. Die waren heel handig omdat je alle zorg dan bij elkaar hebt. Plus dat lotgenoten elkaar konden opzoeken en helpen waardoor er vrijwel geen kans was op vereenzaming. Efficiënter qua kosten en qua plezier, kon niet. Erg zonde dat dat is afgebroken. Het kan wel terugkomen, maar heeft enkel kans als mensen fundamenteel anders gaan stemmen. (anders dan neoliberaal)

Quote: Michiel voss 24-09-24 om 14:31 Zorgen met mezelf genoeg te laten bewegen! Moeite om mezelf te motiveren! Verder geen moeite met oud worden.

Dat heeft u mooi opgesomd, mij idem.

Waar ik mij wel zorgen om maak is passend huisvesting. Dat kan voor mij nog wel een probleem zijn. Ook ben ik niet bepaald "bemiddeld". Waardoor er een groot beperking zal zijn wat mijn eigen middelen betreft en dus ook mijn aangenaam ouder worden. Het is niet alleen vervelend maar ook de vraag of je voor nodige zaken en voor het algemeen daags welzijn voldoende ( financieel ) zelfstandigheid zal hebben. Er maar hopen dat er een ander je leven en of noden zal komen lessen kan wel eens false hoop zijn. Niet dat er geen vriendelijke mensen zijn. Maar ik vind het zelf aangenaam een ander niet "nodig" te hebben, niet "afhankelijk van een ander te zijn.

Quote: Henk van Rij 24-09-24 om 19:11

U heeft een belangrijk punt aangekaart. Levenswaardigheid vanuit de betreffende persoon zelf. Oftewel een angst. Een angst om ( begrijpelijker wijs ) door anderen nog door te blijven ademen i p v op een eigen moment het leven voltoid beleven en daar op te mogen handelen.

Al moet ik wel zeggen dat niemand het kan overzien wanneer iemand "het niet meer ziet zitten, het "lijden " voldoende geweest is of juist vreest voor ( verdere ) aftakeling en dus eigenlijk een marteling te moeten doorgaan totdat het leven uit jouw lichaan vloeit. Ik denk hierbij dan ook aan mijn moeder, die door een blaas ontsteking op hoge leeftijd een delerium had. Wij mijn kinderen en ik dachten dat dat wel het iende kon betekenen voor mijn moeder. Hoe zij het zelf beleefd weet ik niet precies. Gelukkig mede door opname in het ziekenhuis en juiste behandeling was ze vrij snel weer thuis.  Dus op zo'n moment voor zo ver je het zelf nog bewust bent zou je kunnen denken, laat mij nu "gaan",  deze ellende met onzekere uitkomst / na sleep wens ik niet af te wachten / te beleven. En toch is het in mijn moeder's geval toch goed gekomen, al had het voor het zelfde heel anders uit kunnen pakken.

Dus blijven er veel vragen omtrent eigen bewustzijn en zicht op wat er echt aan de hand is. Dus vanzelf sprekend blijft zelf heen gaan een veel besproken en heikel onderwerp. Ook voor mij zelf. De angst om zelf in een situatie te komen waarbij ( ik ) je komt waarbij anderen jouw beleefd elllende voort willen zetten terwijl jij zelf nog v oldoende bij de pinken bent om zelf een beslissing te kunnen nemen vind ik zorgelijk, maar iets waar er geen eenduidige antwoord op te geven is. Uiteraard hoop ik lang in relatieve gezondheid te leven en op een dag ( nacht ) niet meer wakker te worden. In alle rust en onwetendheid heen gaan. dat liever dan een lange lijdens weg. We kunnen niet kiezen en moeten voor het grootste deel nemen wat er komt. Daarbij wil ik wel zeggen dat het voor alle betrokkenen natuurlijk een zeer belastend vraag is om te helpen bij het beeindigen van het leven, het leven dat wij overigens zelf niet om gevraagd hebben maar daar waren wij dan opeens....... 

Dus angst om eigen regie, eigen zelfstandigheid te verliezen. We komen en iedereen zal moeten gaan....... Laten we dan hopen dat de tussen liggende "periode" er één is van geluk, liefde, vrede, gezelschap, gezondheid. Geen ziekte, geen pijn, geen eenzaamheid. Eenzaamheid is funest ongeacht de leeftijd.

Dat er een kabinet zit zonder inhoud 

Tijdig nadenken over hoe en waar je wilt wonen wanneer je ouder wordt. Helaas zijn  gemeenten veel te weinig bezig met ouderen huisvesting, zij zouden zich daar echt mee moeten bezig houden. Speerpunten in zo'n beleid moeten zijn:

zorg er voor dat ouderen naar een (kleinere) locatie( in hun eigen buurt kunnen verhuizen. Plan locaties in dorpen, stadsdelen waar 'geclusterd" wonen mogelijk is. (wooncomplex van rond 15 bewoners, die een eigen appartement en gemeenschappelijke zoorizieningen)  Stimuleer bewoners om zich zelf voor in te zetten. Helaas gebeurt dit nu veel te weinig waardoor er door sommerciele partijen complexen met appartementen worden neergezet die niet te betalen zijn met mensen met een smalle beurs. Ook kunnen wooncorporaties h heel goed complexen voor geclusterd wonen bouwen. Bij geclusterde woonvormen is prima mantelzorg mogelijk door de bewoners onderling. 

@Henk van Rij

Ik ben het geheel met u ons dat wij zelf moeten kunnen besluiten wanneer het genoeg is.

Daarom heb ik in de brief aan mijn huisarts, die ik elke paar jaar acualiseer, duidelijk geschreven dat het verlies om in onafhankelijkheid van zorg met verlies van zelfstandigheid te MOETEN doorleven, voor mij  "ondraaglijk lijden" betekent. Dan kan hij daarmee t.z.t. gemakkelijker die innerlijke overtuiging krijgen dat ik noodzakelijk ge lijden, die noodzakelijk is voor het uitvoeren van euthanasie. Naarmate ik meer verpleeghuizen van binnen heb gezien is het voor mij gemakkelijk om die verklaring steeds krachtiger te maken. Daarmee heb ik geen zekerheid, maar ik heb wel de kans vergroot dat het een soepele euthanasie kan worden.

Toen ik, onlangs als demonstrant, met een aantal medestanders onderweg naar een rechtszaak, tegen leden van de Coöperatie De Laatste Wil, de microfoon van een TV reporter onder mijn neus kreeg, met de vraag waarom ik demonstreerde, heb ik geantwoord dat ik geen examen wilde afleggen om uit eigen wil te mogen sterven.

U kunt overigens helium vrij kopen in meerdere feestwinkels en soms zelfs bouwmarkten. Let wel op dat u zuiver (=100%) helium krijgt. Ook het bezit van middel X is op geen enkele wijze illegaal. Alleen heeft Hugo de Jonge, toen hij nog verantwoordelijk was voor Volksgezondheid, met de chemicaliën handel een convenant afgedwongen dat ze niet aan particulieren zullen leveren en is datzelfde inmiddels in meerdere landen gebeurd. Het noodzakelijke anti braakmiddel is, als je weet wat je moet hebben, vrij verkrijgbaar, evenals het gewenste middel tegen mogelijke hoofdpijn.

Je moet er dus wat moeite voor doen en de overheid werkt je tegen, maar er zijn mogelijkheden..........

Het motto van ons ouderen zou moeten zijn: 'Leef in dit moment', en dus geen gedachten toelaten in de trant van: 'Wat als.....?' En dat is lastig, omdat je gaandeweg meer verschijnselen van veroudering - aftakeling - voor je kiezen krijgt. 

Wij hebben het wel eens over de komende jaren, maar eigenlijk hebben we nog geen directe plannen besproken als er iets met ons gebeurt; we zeggen dan toch al gauw: 'we zien het wel, wie dan leeft, die dan zorgt'.

Mijn grootste zorg? Doodgaan, dat het leven eindigt, dat ik mijn kinderen niet meer zal zien. Ben nu 69. Vroeger fanatiek windsurfer, zelfs instrukteur. Was twee maanden geleden in Tarifa, zuid Spanje waar volop gesurfd en gekyte wordt....Jaloers!!!!