Toen ik afscheid moest nemen van een dierbare vriend die ging emigreren

Ik pink steeds vaker een traantje weg en word steeds emotioneler. Ouderdom? Verlies van geliefden? Leed in de wereld? Eenzaamheid? Afwezigheid van schroom?
De aanleiding is vaak triviaal. Iets op tv. Een tekst in een liedje. Een foto.

Ik zou kunnen huilen om de hardvochtigheid van mensen, oorlog, kindermishandeling, eenzaamheid van individuen (zoals die jongen gisteravond op tv, omdat hij valt op jongens). Dat laatste deed mij denken aan onze zoon, toen hij nog in Nederland woonde en besliste dat het voor hem beter was om stap voor stap te emigreren en zichzelf te leren kennen. 

Soms zou ik kunnen huilen uit dankbaarheid voor een onverwacht lief gebaar, maar ook om het gemis van dierbare familie en vrienden. Ver weg of overleden, allebei. Maar ik uit mijn emoties eerder in verlangen dan in tranen.

Ik heb 2 jaar lang gehuild toen ik depressief was, de laatste keer inmiddels lang geleden. En op de dag dat mijn moeder het gezin verliet - toen ik 16 was - en ik daarna mijn eigen weg ben gegaan. Ja, toen heb ik ontzettend gehuild. 

Later heb ik mij gericht op het zoeken van Schoonheid in vele vormen, allereerst in Ballet, Muziek, de Natuur, de Franse taal etc. En in het professioneel of privé helpen van mensen om weer een toekomst te zien. Dus huilen heb ik omgezet in actief iets doen om gelukkig te zijn, binnen de grenzen die er zijn.

Nu geniet ik vooral van de geschiedenis van het mooie Landgoed waar ik vrijwilliger ben, samen met anderen. 

Ik zou pas echt huilen als ik in mijn leven verkeerde keuze's had gemaakt, maar ik denk dat het niet zo is - binnen de mogelijkheden die er waren.

Vorige week. Omdat ik nu al bijna 1½ jaar long-covid heb. Na een tweede besmetting eind december vorig jaar, raakte ik zo uitgeput dat ik nergens meer heen kan, niemand kan ontmoeten, niet kan telefoneren, omdat alles te vermoeiend is en me nog meer uitput. Er was weer een verjaardagsfeestje van een kleinkind waar ik niet bij kon zijn, geen afzwemfeestje van een kleindochter. "Wanneer is oma weer beter?", vroeg de jongste aan mijn man. Gelukkig is mijn man een uitmuntende mantelzorger,  ik zou nu niet alleen kunnen wonen.

Zo geïsoleerd zijn, de kleinkinderen niet meer kunnen zien, dat maakte me zo intens verdrietig. Lang hield ik me groot, maar toen gingen alle sluizen open. En wanneer oma weer beter is? Geen idee.

Aty Janzen uit IJsselstein

Op 22 mei 2021 heb ik voor het laatst gehuild.  Dat was de avond van de dag dat mijn man werd gecremeerd. Heb het bewust opgezocht door keihard muziek op de zetten. Tot op de dag van vandaag staat mijn emotieknop uit. Draai geen muziek , ben een enorme sportliefhebber en zat daarvoor altijd te snikken bij het Wilhelmus en bij topprestaties. Haagse Anouk is mijn trigger en ook haar lukt het niet, wanneer er toevallig iets voorbij komt op de radio. Alles gezien van de Olympische Spelen, fantastisch, heerlijk, maar geen traan gelaten. Rationeel, zoals mijn state of mind is, een paar maanden geleden contact gezocht met de klinisch psychologen die mij ooit fantastisch hebben bijgestaan in de weg naar het einde van mijn man. Moet ik me zorgen maken? Antwoord: nee, iedereen heeft zijn eigen verwerkingsmechanisme . Dus, ik ben een optimistisch mens met vertrouwen in de toekomst en totale rust. Het gaat veranderen. Wanneer? ON VERRA. 

Ik moest huilen bij het luisteren van de uitvoering van Andre Rieu waar Emma Kok zong " Voila". De emotie die daar in lag, zo mooi. De laatste keer toen  spanning weg viel in een moeilijke situatie.

Op 14 september 2015 tijdens een wetenschappelijke bijeenkomst van Het LIGO project kondigde Kip Thorne aan: "Ladies and gentlemen, we have detected  gravity waves".

Toen sprongen spontaan mijn ogen vol tranen en realiseerde mij wat een fantastische bevestiging van Einsteins voorspellingen in werkelijkheid werden omgezet.

Als ik dit schrijf voel ik opnieuw de emoties opkomen.................

Toen mijn hond moest inslapen, ondanks dat ze al oud en versleten was.

Ik moest huilen bij het zien van de documentaire "geheim". Wat is kinderen toch veel leed aangedaan!! En waarschijnlijk nog steeds. 

Laat ik vooropstellen dat ik al dat gejank van sporters fris overdreven vind. Janken als je gewonnen hebt, janken als je verloren hebt, ik vind het overdreven.

Wanneer ik voor het laatst gehuild heb? Echt hartverscheurend gehuild? Dat was toen mijn jongste dochter op 47 jarige leeftijd geheel onverwacht overleed als gevolg van een complicatie na haar stamceltransplantatie. En dat drie jaar na het overlijden van mijn lief.

Genoeg reden voor verdriet.

Mijn probleem is dat ik niet of nauwelijks kan huilen. Op het moment dat er iets heftigs gebeurd gaat er een knop op waardoor ik geen sterke emotie voel, maar daarentegen direct overga tot handelen of relativeren. Het komt waarschijnlijk voort uit het feit dat ik vroeger een erg druk en heel gevoelig kind was. Ik kreeg regelmatig te horen dat ik me niet zo aan moest stellen. Mijn ouders zeiden dat met de beste bedoelingen; niet beseffend dat dit het effect zou zijn op latere leeftijd. Dit is aan het licht gekomen tijdens gesprekken met een psycholoog gedurende een opname in verband met een zware depressie. 

Toen mijn hondje was gebeten door een grote hond en hij na een operatie toch drie dagen later overleed. Bij overlijden van dierbaren maar ook toen ik hoorde dat ik dit jaar oma word. Voor het laatst tijdens de Olympische Spelen bij de fantastische inspanningen en huldigingen van de Nederlandse sporters. Allemaal ontroerende dingen.

Nee, helemaal niet moeilijk. Je moet iedereen accepteren zoals hij/zij is.

Ik heb een vraag aan de huil-expert. Waarom huil ik als ik ontzettend kwaad ben? Ik heb dit af en toe en het is verwarrend voor andere mensen omdat ze denken dat ik verdrietig ben, maar ik ben eigenlijk ontzettend boos omdat er onrecht is of omdat iemand een nare opmerking maakt. 

Mijn vader is 26 februari overleden, op 93 jarige leeftijd (wel plotseling). Ik heb op mijn telefoon nog verschillende berichtjes van hem staan. En als ik dan zomaar  een berichtje van hem beluister en ik hoor zijn stem, dan  komen de tranen. Wat mis ik zijn uitbundige welkom... tijdens het EK zijn  analyses en  afgelopen week de Olympische spelen, zijn trots als Nederland een medaille binnen haalde. Dus ja, na het beluisteren van zijn stem! zo dierbaar!!!

Ik denk ergens in 1968 of zo. Mijn zus zei iets tegen mij wat bij mij niet in goede aarde viel. Daarna ging ik zoveel afkeer krijgen van dat gejank, dat ik daarna nooit meer had gehuild. Dat kinderen vaak huilen is heel normaal maar toen ik tussen de 11 en 12 jaar oud was, kon ik ineens nergens meer tegen. Als voordat ik naar school ging er een liedje op de radio in de huiskamer was dat ik nogal weemoedig vond klinken dan was ik de hele ochtend daarna op school verdrietig. Dat kwam wellicht ook door een saaie onderwijzer die er weinig aan deed een leuke sfeer te scheppen (dat was wellicht ook nog niet zo gewoon in die tijd). Maar als ik hoorde dat er weer zo’n sentimenteel nummer op de radio kwam, dan wilde ik dat de radio zo zacht gezet werd dat ik niets meer hoorde.

En daar kwam het dan, over anderhalf jaar dat vierdaagse schoolreisje. Op de fiets met de hele zesde klas (eindklas Lagere school), op naar een jeugd herberg, 1964. En ik voelde het al komen, ik zag er al anderhalf jaar tegenop. Op de tocht er naar toe was ik erg uitgelaten maar was juist helemaal niet blij (zeker een onderbewuste compensatie). En in de loop van de avond gebeurde het, ik barstte in huilen uit. Er kwamen een paar meisjes uit mijn klas om me heen zitten om mij te troosten en te vragen wat er was. Toen ik langs de plek liep waar de fietsen stonden en de fietstas zag die ik van mijn vader leende voor de bagage, schoot ik weer vol. Ik had gewoon heimwee en kon in feite niet van huis (zonder ouders). Niet dat ik al die dagen stond te janken maar kon slecht tegen bijzonderheden, het onbekende: aardappels pitten op een bepaalde dag en daar ging ik weer (ik had mijn moeder nooit aardappels zien pitten J). Ik zag het blijkbaar als iets engs: kan ik dat? Maar ik deed dapper mee en er is nog een groepsfoto van.

Tot op de laatste avond. Uitgerekend onze groep kon niet op de slaapzaal slapen omdat er een nieuwe groep was binnengekomen. Huilend liep ik weer naar de meester toe. En die zei toen op zachte toon: “je moet nou toch wel een beetje een vent worden”. En wat er toen gebeurde, het leek wel of er een schakelaar werd omgezet in mijn bovenkamer, de tranen droogden op en ik had de leukste nacht van het hele schoolreisje. Eén van de jongens uit mijn klas lag moppen te tappen en ik vermaakte mij kostelijk.

Hat was ook daarna dat ik niet meer om het minste geringste stond te grienen. De laatste tranen zullen echt wel niet mijn ogen verlaten hebben, want als er iets vervelends gebeurde of ik kreeg op mijn kop van mijn ouders of wat dat ook dan was het soms echt wel huilen geblazen.

Sinds 1968 heb ik nooit meer gehuild, ook niet bij het verlies van de naasten die ik liefhad. Dat kwam ook wel doordat die al op leeftijd waren, “eens komt de tijd”. Toen mijn vader na helemaal opgeknapt te zijn na de tweede hartoperatie een paar jaar later een beroerte kreeg waardoor hij in een rolstoel zou belandde, werd ik na die mededeling bij wijze van spreken eventjes suïcidaal. “Mijn in mijn ogen stoere sterke onverwoestbare nuchtere vader, dat kan niet”. Dat verdween gelukkig toen ik hem de volgende dag zag in het ziekenhuis en gewoon met hem kon praten, hij ging er nog wel van uit dat het weer goed zou komen, de altijd optimist. Maar van huilen was geen sprake.

Als je huilt in dat soort gevallen (huilen omdat je ergens heel kwaad over bent komt natuurlijk ook voor) is dat door intens verdriet. Dat vind ik heel onprettig om door te maken. Het klinkt misschien onnozel maar dat ik vroeger op school een tijd lang verdrietig bleef over een weemoedig liedje op de radio, dat vond ik vreselijk. Hoe erg moet men zich dan voelen als één van je ouders ineens onverwachts in de kracht van hun leven wegvalt, bedenk ik weleens.

Ja, soms kan ik nog wel volschieten als ik bepaalde muziek of een liedje hoor, zoals bijvoorbeeld “Amsterdam huilt” van Rika Jansen of bepaalde songs van Melanie of wat dan ook. Niet dat ik dan sta te grienen, maar denk dan vaak, van mij mogen die tranen nu wel komen.

Maar soms hoor ik wel zeggen dat huilen oplucht maar daar kan ik bij mij weinig bij voorstellen.

Helaas kan je hier geen wijzigingen aanbrengen. Daarom plaats ik mijn reactie graag met een in de tekst verwerkte aanvulling opnieuw.

Ik denk ergens in 1968 of zo. Mijn zus zei iets tegen mij wat bij mij niet in goede aarde viel. Daarna ging ik zoveel afkeer krijgen van dat gejank, dat ik daarna nooit meer had gehuild. Dat kinderen vaak huilen is heel normaal maar toen ik tussen de 11 en 12 jaar oud was, kon ik ineens nergens meer tegen. Als voordat ik naar school ging er een liedje op de radio in de huiskamer was dat ik nogal weemoedig vond klinken dan was ik de hele ochtend daarna op school verdrietig, ik miste daar mijn moeder en die muziek werkte als het ware als een katalysator/trigger om dat te verergeren. Dat kwam wellicht ook door een saaie onderwijzer die er weinig aan deed een leuke sfeer te scheppen (dat was wellicht ook nog niet zo gewoon in die tijd). Maar als ik hoorde dat er weer zo’n sentimenteel nummer op de radio kwam, dan wilde ik dat de radio zo zacht gezet werd dat ik niets meer hoorde.

En daar kwam het dan, over anderhalf jaar dat vierdaagse schoolreisje. Op de fiets met de hele zesde klas (eindklas Lagere school), op naar een jeugd herberg, 1964. En ik voelde het al komen, ik zag er al anderhalf jaar tegenop. Op de tocht er naar toe was ik erg uitgelaten maar was juist helemaal niet blij (zeker een onderbewuste compensatie). En in de loop van de avond gebeurde het, ik barstte in huilen uit. Er kwamen een paar meisjes uit mijn klas om me heen zitten om mij te troosten en te vragen wat er was. Toen ik langs de plek liep waar de fietsen stonden en de fietstas zag die ik van mijn vader leende voor de bagage, schoot ik weer vol. Ik had gewoon heimwee en kon in feite niet van huis (zonder ouders). Niet dat ik al die dagen stond te janken maar kon slecht tegen bijzonderheden, het onbekende: aardappels pitten op een bepaalde dag en daar ging ik weer (ik had mijn moeder nooit aardappels zien pitten J). Ik zag het blijkbaar als iets engs: kan ik dat? Maar ik deed dapper mee en er is nog een groepsfoto van.

Tot op de laatste avond. Uitgerekend onze groep kon niet op de slaapzaal slapen omdat er een nieuwe groep was binnengekomen. Huilend liep ik weer naar de meester toe. En die zei toen op zachte toon: “je moet nou toch wel een beetje een vent worden”. En wat er toen gebeurde, het leek wel of er een schakelaar werd omgezet in mijn bovenkamer, de tranen droogden op en ik had de leukste nacht van het hele schoolreisje. Eén van de jongens uit mijn klas lag moppen te tappen en ik vermaakte mij kostelijk.

Hat was ook daarna dat ik niet meer om het minste geringste stond te grienen. De laatste tranen zullen echt wel niet mijn ogen verlaten hebben, want als er iets vervelends gebeurde of ik kreeg op mijn kop van mijn ouders of wat dat ook dan was het soms echt wel huilen geblazen.

Sinds 1968 heb ik nooit meer gehuild, ook niet bij het verlies van de naasten die ik liefhad. Dat kwam ook wel doordat die al op leeftijd waren, “eens komt de tijd”. Toen mijn vader na helemaal opgeknapt te zijn na de tweede hartoperatie een paar jaar later een beroerte kreeg waardoor hij in een rolstoel zou belandde, werd ik na die mededeling bij wijze van spreken eventjes suïcidaal. “Mijn in mijn ogen stoere sterke onverwoestbare nuchtere vader, dat kan niet”. Dat verdween gelukkig toen ik hem de volgende dag zag in het ziekenhuis en gewoon met hem kon praten, hij ging er nog wel van uit dat het weer goed zou komen, de altijd optimist. Maar van huilen was geen sprake.

Als je huilt in dat soort gevallen (huilen omdat je ergens heel kwaad over bent komt natuurlijk ook voor) is dat door intens verdriet. Dat vind ik heel onprettig om door te maken. Het klinkt misschien onnozel maar dat ik vroeger op school een tijd lang verdrietig bleef over een weemoedig liedje op de radio, dat vond ik vreselijk. Hoe erg moet men zich dan voelen als één van je ouders ineens onverwachts in de kracht van hun leven wegvalt, bedenk ik weleens.

Ja, soms kan ik nog wel volschieten als ik bepaalde muziek of een liedje hoor, zoals bijvoorbeeld “Amsterdam huilt” van Rika Jansen of bepaalde songs van Melanie of wat dan ook. Niet dat ik dan sta te grienen, maar denk dan vaak, van mij mogen die tranen nu wel komen.

Maar soms hoor ik wel zeggen dat huilen oplucht maar daar kan ik bij mij weinig bij voorstellen.

Huilen bij en rond het overlijden van mijn ouders. Geëmotioneerd raken/ brok in de keel / traan wegpinken is mij niet vreemd. Ook niet bij scenes uit films of documentaires.  De laatste keer dat ik erbarmelijk gehuild heb is al weer lang geleden. Het was een stapeling van nare dingen die ik meemaakte en blijkbaar opgekropt had. Ik wist het allemaal niet meer... Het luchtte erg op en ik ging weer moedig voorwaarts.