Nee hoor. Ik vind het alleen maar fijn voor de persoon in kwestie dat die zichzelf kan zijn. De identiteitscrisis kan echt dodelijk zijn .... 

Ik vond en vind het geen enkel probleem dat mijn kind met 14 jaar uit de kast kwam. Ik hou van mijn kinderen zoals ze zijn en dat verandert dus niet door op wie ze verliefd worden.

Mijn kleindochter vertelde dat ze met een vrouw was, ik vond dat helemaal niet moeilijk want het maakt mij niets uit. Ik houd van iedereen 😘😘😘 

Nee. Is in familie/kennis-kring geen probleem (geweest) en de verhoudingen zijn goed. Ik kan mij nog wel eens (enige) zorgen maken hoe dat elders zal gaan. Werk, woonbuurt, vakantie, recreatie e.d. Gelukkig hebben zij geen slechte ervaringen en kunnen zij ook wel tegen een stootje. De maatschappij is niet altijd hartelijk en vriendelijk voor iedereen.

was meestal al heel lang duidelijk voor ze er mee kwamen

Nee, totaal geen probleem voor mij en ons gezin! En ik vond het meestal geen verrassing. Ik ben door mijn ouders, babyboomers én gelovig, best uit een 'streng nest', zeer ruimdenkend opgevoed. Zij hadden homoseksuele en transvrienden, die ook bij ons thuis kwamen. 

Onze kinderen hebben vrienden uit de 'regenbooggemeenschap'. Twee jongeren uit naaste omgeving nu in transitie. Geen probleem mee. Als docent heb ik de worsteling van een kleuter tot dertienjarige meegemaakt, en diens ouders.
 
Wel maken we ons wat zorgen over het feit dat het voor sómmige jongeren een beetje een trend lijkt te worden om deel uit te maken van de lhbtiq+ gemeenschap. Daar praten we met onze kinderen én hun vrienden ook wel over. Er wordt, lijkt het wel, 'cachet' aan gegeven om iets anders te zijn dan 'straight'. Zo maakte onze dochter de grap: 'Pa, ma, ga even zitten. Ik moet jullie iets vertellen. Ik ben hetero.' 

De grens ligt voor ons wel bij het dragen van wolvenoortjes en een staart en het communiceren via blaffen, zoals op de highschool van onze vrienden in Florida al gebeurt. 
 

Jammer dat dit nog steeds een issue is, ik had gehoopt dat de maatschappij hier nu wel klaar mee zou zijn. 

Waarom is het eigenlijk zo'n ding? Wat maakt het nu uit of je buurman/vrouw, collega, sportteamlid etc op mannen of op vrouwen valt? Als ze maar een fijne buur, goede collega of leuk sportmaatje zijn. Met wie ze het bed delen, doet er toch niet toe?

De enige plek waar het belangrijk is, is op een datingsite.

Nee, ik vind/ vond dat niet moeilijk. Waar ik wel moeite mee heb is dat overdreven gedoe. En dat je uiteindelijk verweten wordt als je je eigen mening/ ideeën daar over hebt/ houdt.

Het enige probleem is, dat andere mensen vaak slecht kunnen tegen iemand in hun omgeving die afwijkt.

Ja, moeilijk.  Mijn kleindochter vertelde dat ze dacht lesbisch te zijn, maar ze wist het niet zeker.  Vond het moeilijk, maar respecteerde het wel dat ze afwijkend was.  Vond het onnatuurlijk, ik dacht als ze het niet zeker wist wellicht veranderde haar gevoel / inzicht.  Tenslotte moet ik er mij bij neerleggen dat zij afwijkt van de natuurlijke norm.

Volgens mij is dit al aan de orde geweest, inclusief Jürgen Raymann. Of vergis ik mij?

In ieder geval hebben wij onze transgender zoon in alle opzichten laten voelen dat zij (en later hij) onze liefde onverminderd kreeg. En alles wat nodig was om aanpassing aan de nieuwe situatie te verwerkelijken, zoals operaties.

Stel je voor - ouders moeten altijd ouders zijn, vinden wij.

p.s. Het begrip 'uit de kast komen' vind ik vreselijk - dat is pas erg!!

Geen enkel probleem. Dat heb ik mijn kinderen altijd gezegd. Eén bleek op hetzelfde geslacht te vallen, maar kreeg toch een relatie met het andere geslacht. Toen deze relatie uit elkaar ging, werd gezegd dat dit kind biseksueel bleek te zijn te zijn. Geen enkel probleem. Altijd gezegd te hopen dat al mijn kinderen gelukkig zouden zijn en blijven. En dat blijkt in de praktijk helaas niet altijd mogelijk, jammer genoeg.

p.s.

Dat was een spontaan antwoord op uw vraag, maar nu kan ik pas reageren zoals het echt was.

Wij moesten eraan wennen - wisten niet eens dat het bestond, dus een proces van gewenning en acceptatie. Maar voor bepaalde mensen in onze omgeving niet, die reageerden soms erg normerend. Zoals: 'je was zo'n aardige meid....'etc. Pijnlijk natuurlijk, als oma zoiets zegt. Onze zoon is erg eenzaam geweest in die jaren en het blijft een bijzonder leven, want voor de operaties heeft hij een dochter gekregen. En daar is/was hij erg blij mee!

Onze zoon is naar de VS gegaan, ik kan het mij voorstellen.  Hij heeft op de Kunst Academie waar hij studeerde ook wisselende reacties gehad en wilde weg uit Nederland. Ik begreep dat wel - teveel onbegrip en zeker van mijn schoonfamilie. Hij had er zelf genoeg moeite mee, dat speelde ook mee. Het was ook een heel proces voor hem om uit te vinden wie hij was. Dat heeft in de VS nog jarenlange begeleiding door een psycholoog gekost voordat hij besloot tot operaties.

Toch wel intensieve jaren, dus ik gaf in eerste instantie een verkeerd beeld van de situatie toen - het was erg ingewikkeld, dat zeker! Maar goed terecht gekomen - wij hebben altijd goed contact gehouden en hij is ons heel dierbaar, ook al zullen wij hem misschien niet meer zien. Wij mailen veel.

Vind het prima als twee mensen van hetzelfde geslacht zich tot elkaar aangetrokken voelen. Ik hoop dat dit ook normaal gevonden zal worden en dat het niet meer nodig zal zijn om daar speciaal bij stil te staan. Dit ik ook voor andere situaties die hier in het verlengde van liggen. 
Laat iedereen leven zoals die wil leven! 
Voor mij blijft iedereen even mens ongeacht sexuele voorkeur. 

Ik heb nog nooit in een kast gezeten! Paar kleinzielige, onwetende vrouwelijke geesten dacht dat ik een 'gevaar' voor hen was. Alsof een lesbienne iedere vrouw aantrekkelijk vindt...Wel leuke reakties van mannen in Westwood:"Wat zie jij toch in de vrouwen?" "Hetzelfde als jullie." Drie bier en een lach was mijn beloning. 

Nee hoor. Het werd tijd. 

Ik vind mensen die hun lichaam "versieren" met tattoo's en ijzerwaren moeilijker om te accepteren.

Ben eigenlijk wel een beetje jaloers op mijn zwager en man. Geweldig stel. Dus nee, absoluut geen probleem met uit de kast komen. 

Wel met de termen queer, lhbti+ etc. Loop daar niet mee te koop met vlaggen en andere uitingen. Je bent wie je bent en respecteer die ander. 

Vind de term non-hetero veel beter.

Ben eigenlijk jaloers op mijn zwager en man hoe die met elkaar omgaan. Super stel. Dus geen problemen met uit de kast komen. 

Wel met de termen queer, lhbti+ of wat dat ook. Noem het gewoon non-hetero, ben je van alle geouwehoer af. 

Waarom zou iemand uit de kast moeten komen? Wat iemands seksuele voorkeur is gaat alleen henzelf en hun partner aan. Mij maakt het totaal niet uit hoe mensen samenleven.

nee niemand uit mijn kennissenkring mij bekend nooit uit de kast gekomen, overigens wel ervaringen meegemaakt die een compleet ander licht werpen over hoe de maarschappij oever dit soort zaken denkt, ga hier uit prive overwegingen hier niet verder over uitwijden in dit forum maar voor mij was het wel een eyeopener.

Geen probleem. 

Heb veel kennisen die zo zijn. 

Na een huwelijk van 22 jaar (al weer 20 jaar geleden) en 3 kinderen vond ik het wel lastig om mijn weg te gaan en te zoeken en er over te spreken. Het was voor allemaal best even wennen.  een paar jaar later wel es aan mijn kinderen gevraagd hoe ze er op terug keken en of ze er nog moeite mee hadden. Nou eigenlijk niet, was hun reactie. Ik heb mijn zoektocht niet aan de grote klok gehangen ( uit de kast komen: inderdaad een stimatiserende uitspraak. ik durfde denk ik ook niet zo om het meteen aan iedereen te zeggen èn vond het ook niet nodig) en dat heeft wellicht geholpen om mezelf te kunnen zijn en mijn eigen proces te ont-wikkelen / door te gaan. 

Gaandeweg zagen meer mensen in mijn omgeving wie ik ( ook) was en niemand had er moeite mee.

Aan mijn ouders zou ik het denk ik niet verteld hebben als die nog geleefd hadden. Zeker niet aan mijn vader wetende van zijn ideeën hierover.  Mijn kleinzoon van 4 heeft nu 3 opa's. Leuk toch!?