Ik wil vanuit de kerkelijke gemeenschap na een kerkdienst worden begraven, in het dorp waar ik woon. Mijn partner weet mijn wensen en die houd ik beperkt. De nabestaanden nemen afscheid, ik ben er niet actief bij aanwezig. Een paar muziekstukken geef ik als suggestie. Na afloop een koffietafel met veel keus. Laten mensen elkaar ontmoeten en samen plannen maken voor de tijd die komt. 

https://www.cbs.nl/nl-nl/visualisaties/dashboard-bevolking/bevolkingsgroei/overlijden#:~:text=Sinds%201950%20is%20het%20jaarlijkse,de%20toename%20is%20de%20vergrijzing.

De enorme groei komt niet zozeer door de vergrijzing en oversterfte maar eerder door het groeiende aanbod van uitvaartopleidingen. 

Op SocialMedia worden juist de extremen gedeeld en niet het ingetogen afscheid. De laatste decennia is er enorm veel (ten goede) veranderd maar het merendeel van de uitvaarten wordt echt nog gewoon afgesloten met koffie en cake of twee broodjes. Met bier, wijn en bitterballen het leven vieren is mooi maar de overledene komt er niet door terug en de stilte na het laatste afscheid klinkt na een feestje mogelijk nog oorverdovender. 

Ik mis tegenwoordig de warmte van vroeger. Het was toen zo dat  na de kerkdienst als er een opa of oma overleden was  we thuis een koffietafel hadden. Ik voelde in de onderlinge gesprekken vol herinnneringen mijn opa of oma. We waren dan ook bij elkaar met mensen die dichtbij stonden Tegenwoordig voelt het bij mij meer als een commercieel feestje met heel wat mensen die ver afstaan van de overledene. Opzich niet erg want ik vind dat iedereen zijn eigen gevoel moet volgen, maar meer aandacht voor eenvoud zou voor mij weer mogen. Sowieso denk ik dat we terug moeten naar meer aandacht voor eenvoud omdat het juist de kleine dingen zijn die gelukkig maken en zorgen dat je maandelijks rond kunt komen. Ik denk dat we dit weer opnieuw moeten ontdekken. 

Ik wil graag in een warm bad zoutzuur en dan zo via t putje exit. Geen wurmen. Geen vlammen. Als het goed is komt er een wet aan...

Ik heb twee verschillende uitvaarten in gedachten. Eén voor het geval ik in goede gezondheid stokoud word. En een heel andere voor het geval ik zelf uit het leven stap omdat ik dreig mijn onafhankelijkheid te verliezen (dat zou voor mij het begin van ondraaglijk lijden betekenen).

In beide gevallen wil ik een natuurbegrafenis met de dag ervoor een afscheidsbijeenkomst in een aula of een feestzaal. In beide gevallen plezierige "jazzy" muziek op de achtergrond te beginnen met "It's wonderfull", door Diana Krall.

In beide gevallen met een ceremoniemeester die zorgt voor een plezierige sfeer. Bij een natuurlijke dood of dood door een ongeluk komt er halverweg een vooral korte bandopname waarin ik mensen dank voor hun plezierige bijdrage aan mijn leven. Soms alleen door hun aanwezigheid en in andere gevallen door duurzamer en/of intiemer samenwerken.

Ik zeg nog iets over mijn aanbeveling om te leven volgens "Don't worry be happy" en vooral niet te treuren om mijn dood, die onvermijdelijk bij het leven hoort. Beveel ze aan nog een glas te drinken en blij over mijn heerlijke leven naar huis terug te gaan.

Als ik zelf uit het leven zou stappen wil ik in dezelfde sfeer afscheid nemen, maar daar met mijn persoonlijke verschijning aan bijdragen. Ik wil dat de organisatoren proberen daar op zo ruim mogelijke schaal media bij uit te nodigen.

In een geprojecteerde levensechte 3D verschijning zal ik, als mijn ondeugende alter ego Lelly Belly, de aanwezigen toespreken. Dat zal natuurlijk beginnen met een paar toepasselijke grappen. Daarna komt aan de orde dat ik na een prachtig leven bij volle bewustzijn er willens en wetens voor heb gekozen om zelf een einde aan mijn leven te maken. Ik heb dat dan gelukkig kunnen doen dankzij eigen grondige chemische en technische kennis.

Zal vast stellen dat een vrij verkrijgbare "pil van Drion" nog steeds niet bestaat en dat de verkrijbaarheid van een  wel degelijk geschikte chemische stof door een kwalijke ingreep van minister de Jonge drastisch is verminderd. Tegelijkertijd worden mensen die die beschikbaarheid willen vergroten, in een heksen jacht door de hoogste Justitie autoriteiten, als criminelen vervolgd. Daarbij worden methoden gebruikt die in de voormalige DDR niet zouden missttaan c.q. gebruikelijk waren. Ik roep alle aanwezigen op zich te verzetten tegen deze, nota bene door Justitie in gang gezette, aantasting van onze rechtstaat, die ik dan gelukkig te slim ben afgeweest.

Na een afscheidsgroet en een oproep aan de aanwezige media om bij eventuele berichtgeving het woord "zelfmoord" niet te gebruiken en de suggestieve verwijzing naar telefoon nr. 113 achterwege te laten (en liefst af te schaffen) wens ik de aanwezigen een plezierige voortzetting van de bijeenkomst toe en stopt de projectie.

De natuurbegrafenis zal in stilte plaatsvinden.

Beste mensen,

Hoop dat het voorlopig niet aan de orde is, maar mijn beeld bij mijn  overlijden is als volgt:

-lichaam beschikbaar stellen aan de wetenschap

-wanneer er daar geen behoefte aan is, dan op korte termijn cremerern in heel kleine(besloten kring)   Op een later moment de as door een klein  aantal vrienden de as uitstrooien in de Waddenzee.

-na ongeveeer een maand een gezellige bijeenkomst in een cafe/restaurant organiseren. 

Ik ben 75 en heb inmiddels veel familie, vrienden en kennissen zien "gaan". Ik houd zeer van eenvoud. Ik heb een hekel aan poespas, toeters en bellen en het opblazen van deze (droevige) gebeurtenis. Ik geef de voorkeur aan een eenvoudige crematie met passende muziek (Jan Rot, Robert Long, Leonard Cohen). Eventueel een kleine lunch (thuis?) met intimi om even na te praten? Mijn kinderen kunnen dan mijn as uitstrooien op de plek waar wij ook de as van hun moeder en mijn vrouw hebben uitgestrooid. Dat mogen zij verder zelf weten. Ik ben er toch niet meer bij. Ik ben dan weer helemaal onderdeel van het geheel zonder individualiteit.

Voor mij wordt dat de natuurbegraafplaats hier in de buurt. Een groen plekje in een bos, met een mooie steen er op. Kinderen en kleinkinderen kunnen dan later picknicken of wandelen 'met opa'...een geruststellende gedachte!

Je betaalt ook eenmalig een bedrag van 3 á 4000 euro maar daarna nooit meer iets. Ook fijn voor de kinderen. Hoeven die niet meer te beslissen of ze opa weer voor 10 jaar willen laten liggen of dat opa geruimd mag worden.

Ik moet er ook niet aan denken om begraven te worden op een kerkhof. Zul je net zien dat je komt te liggen naast een dorpsgenoot die je helemaal niet mocht tijdens je leven! 😉

P.S. Geen uitgebreide speeches. Enkele woorden door enkele mensen (een van de kinderen, een goede vriend) lijkt mij voldoende.

Ik word een boom. Behalve dat de wereld een schreeuwende behoefte aan bomen heeft, lijkt het mij - als fulltime bouwer van duurzame boomhutten, de mooiste manier om aan een volgend leven te beginnen. 

Na crematie in een boom 'begraven' worden, is in westerse culturen niet iets wat in De Uitvaart Top 10 voorkomt. Anders is dat op het Afrikaanse continent. Zoals in Ghana, waar men gelooft dat de ziel van de overledene een deel van de boom wordt, waardoor hun geest in een tastbare vorm kan voortleven. Een traditie, die niet alleen wordt gezien als een manier om de overledene te eren; het draagt tegelijkertijd bij aan het onderhoud en de instandhouding van de natuur. Hoe mooi is dat, toch?

De wijze, waarop ik begraven wil worden, heb ik, in overleg met mijn partner, vastgelegd. Het zal een sobere bijeenkomst in de kapel op het kerkhof zijn. Aangezien ik afscheid van het leven heb genomen, zal de tekst, die ik daarvoor heb geschreven, worden voorgelezen. Ik heb er geen behoefte aan, dat er gezwollen teksten door anderen worden voorgedragen.

Evenmin zal er een traditioneel grafmonument komen. Een plaat met naam ter grootte van een tegel is meer dan voldoende.

Kortom in kleine kring met mensen, die belangrijk voor me zijn; het moet echt zijn. 

Mijn  crematie wil ik met mooie persoonllijke muziek. Graag een fotocollage! Bij het condoleren hoop ik dat mijn kinderen en kleinkinderen het glas heffen op mij! Mijn vader is 5 weken geleden overleden en wij hebben hem een warm afscheid kunnen geven.  geen koffietafel maar wij zijn met vde naaste familieleden naar een restaurant gegaan en hebben daar met elkaar zijn leven  besproken en een glas gedronken!  

De vorm, waarin mijn begrafenis zal plaatsvinden, heb ik in overleg met mijn partner vastgelegd. Het zal een sobere bijeenkomst worden in de kapel op het kerkhof. Aangezien ik dan afscheid heb genomen van het leven, zal een tekst worden voorgelezen, die ik daartoe heb voorbereid. Ik heb er geen behoefte aan, dat gezwollen teksten worden voorgedragen. Het afscheid zal plaatsvinden in kleine kring. Mensen, die voor mij echt belangrijk waren en voor wie ik echt belangrijk was, zullen aanwezig zijn.

Er zal geen traditioneel grafmonument komen. Volstaan wordt met een plaat ter grootte van een stoeptegel.

Kortom: sober maar warm.

De laatste tijd ben ik bij ik bij het overlijden en de begrafenis/crematie van verschillende mensen geweest.

Naast het verdriet ga je (bijna automatisch) over jezelf nadenken.

Conclusie voor mijzelf: sober, sober, sober. Geen toespraken, géén gekochte bloemen, geen kist maar een doek/kleed, alleen mijn vriend bij de crematie. Daarna , op een andere dag een bijeenkomst voor nabestaanden en vrienden om na te praten en dergelijke.

Het zal donker zijn in een dichte kist! Voor de rest laat ik het over aan de nabestaanden. Het is op dat moment hun verdriet. Adviseer hen om geen overdreven, kostbare toeters en bellen te organiseren. 

Geen standaard: toespraak, liedje, foto zoals de rest van Nederland.  Liever mij herinneren aan de hand van thema's , dingen die ik gedaan heb, wat tekenend voor me was. Daarna uitstrooien door mijn gezin en daarna een lekker etentje, zoals ik dat zelf ook altijd maakte.

Wij hebben ons lijf  te beschikking van de wetnschap gesteld. Geen uitvaart, wel gezien onze leeftijd een opgewekte reunie  met vrienden en familie onder het genot van een goed glas en lekkere happen. De lach krijgt voorrang op tranen, geen bloemen, geen hagiografisch gebabbel.

Wij hebben onze lijven ter bescchikking van de wetenschap gesteld. Geen begrafenis, geen uitvaart. Wel gezien onze leeftijd een opgewekte reunie met vrienden, familie het delen van verhalen, het luisteren naar lievelingsmuziek  onder het genot van een goed glas en lekkere happen.  Geen bloemen, geen hagiografische babbels. De lach krijgt vooraang op de tranen.

Enkele jaren geleden las ik in een rouwadvertentie: Er komt na de crematie geen koffietafel, bekende en familie hebben tijdens mijn leven gelegenheid genoeg gehad om op de koffie te komen, maar toen zag ik ze niet.

Binnen een jaar heb ik twee feesten meegemaakt van overleden familieleden van 101 en 81 jaar oud, beide feesten vooraf door de overledenen georganiseerd. Een feestelijk afscheid was de wens van hen. 

Al enige jaren geleden voor ons beiden 'n plek op 'n natuurbegraafplaats gereserveerd. Tevens mijn wensen op papier gesteld mbt tot de uitvaart. De nabestaanden mogen tgt echter wel anders besluiten, het is namelijk hun afscheid.

Ben daar mee bezig geweest na het plotseling overlijden van mijn man bijna drie jaar terug.Zelfdoding op 64 jarige leeftijd na ondragelijk geestelijk lijden. Was Corona tijd dus kon niet iedereen uitnodigen. Stiekem vonden we dat heel fijn. Dus, samen met dochter gezeten en overlegd, wat is belangrijk voor ons. Dus intieme vrienden en familie uitgenodigd, samen de muziek uitgekozen en gesproken. Na de crematie thuis mooie lunch en de mooie periodes die we hadden meegemaakt gedeeld.Kennissen achteraf kaart gestuurd. Ging ons om de kwaliteit en niet om de kwantiteit en dan wil  de dochter geen mensen zien waarvan ze denkt: wie zijn dat nou weer. Dus, mijn manier van vertrek , hoop over heel lange tijd is aan de dochter samen met vertrouwelingen. Haar muziek, hun teksten en misschien Angel van Robbie Williams, meer hoeft niet want ik merk het toch niet meer. 

Het begraven in Nederland wordt steeds vervelender voor nabestaanden. Na 10 jaar ruzie over wel of niet verlengen van de grafrechten met de familie. Dat heb ik al in twee generaties meegemaakt. Ik ga voor cremeren of natuurbegraven, afhankelijk van wat mijn partner hiervan denkt.

Mijn uitvaart..   in elk geval op n natuurbegraafplaats, eenvoudig, geen poespas. Koffie met appeltaart vooraf en misschien wat hardop uitgesproken herinneringen; met mensen die me in het leven nabij waren. Bij mooi weer een picknick buiten bij ons thuis in de tuin na afloop ( en anders binnen). Zoiets dus - maar ik laat de definitieve invulling graag over aan mijn nabestaanden.

Ik denk dat ik mijn lichaam ter beschikkiing van de wetenschap stel: goed voor medici in opleiding, voor de gezondheidszorg in het algemeen, en geen gezeur over cremeren of begraven. Bovendien de goedkoopste opleiding, kunnen de achterblijvers een aardige bijeenkomst om me te herdenken mee organiseren. Wil ik ze ook nog wel (via een video) effe een lief afscheidswoordje meegeven. Geen tranendal, ik heb tot nu toe een goed leven gehad. 

Enkele jaren geleden hebben we voor ons 'n natuurbegraafplaats gereserveerd/aangekocht. De wensen voor de uitvaart heb ik ook opgeschreven, echter het is aan de nabestaanden zelf de keuze of ze daar gevolg aangeven; tenslotte is het aan hun hoe zij afscheid willen nemmen.

Ik zie mijn uitvaart tzt graag voor me met alleen mijn dierbaren erbij, dus familieleden (+ partners) die wij vaak zien en enkele goede vrienden/bekenden.

Met eerder gekozen muziek:  doorlopend op de achtergrond het 1e Pianoconcert van Chopin (deel 2) en tijdens de bijeenkomst twee indertijd gekozen liederen 'One moment in time' door Whitney Houston en  'Chant d'Amour' door Cecilia Bartoli.

Afgewisseld met lieve woorden van onze dochter/schoonzoon en kleinkinderen + partners - dus de allernaaste, want zij kennen mij het beste.

Na afloop koffie en broodjes voor de familie en enkele vrienden, dat is heel goed geregeld in het crematorium Dieren. Want mijn man en ik willen gecremeerd worden, dat hebben wij allemaal genoteerd.

Later een lunch/diner in kleine kring, denk ik. Maar ik laat het graag aan onze dochter/schoonzoon over om eea te regelen, zij weet wel wat te doen. En het hangt ook van het tijdstip af.

Maar ik hoop nog wel een poosje te leven, voel mij niet oud namelijk maar word het eigenlijk wel, ongemerkt.

Ik heb een Loop of Live kist gekocht, gemaakt van mycelium (paddestoelen drade) deze kist breekt alles binnen een bepaalde tijd af, je botten, nagels alles. Mijn uitvaart gaat van mijn huis naar de begraafplaats en terug. Bij terugkomst staat koffie thee, fris en andere drank klaar als ook lekker eten. De muziek die gedraaid wordt wordt samengesteld uit mijn spotify lijsten. 

Voorafgaand aan de begraafplaats word er thuis een woord of wat gehouden over mijn leven en daden. 

Bij terugkomst wordt men verzocht vooral over mij te praten en te roddelen maar vooral veel te lachen om mijn stommiteiten.

Jazeker heb ik nagedacht over mn uitvaart. Ik ben 68 jr jong en heb de nauurbegraafplaats in Koedijk bekeken en dat sprak me erg  aan. Geen zorgen voor mijn nabestaanden voor een graf en als natuurliefhebber vind ik weer terug in de aarde een mooi en natuurlijk idee. Mooi herinneringsbos. 

Ik heb er tot voor kort nooit over na gedacht. Mijn moeder daarintegen wel. Zij had een quilt klaar liggen waarin ze begraven wilde worden. Toen ze dus eind januari overleed, vertelde we dat aan de uitvaartverzorgster, en die  vroeg ons daarna, of we wel een kist wilde gebruiken. Nou nee dus, als dat niet hoeft. 

Ik heb al meer mensen begraven maar ik heb nog nooit zo een mooi warme en vooral zachte uitvaart meegemaakt. Dus vertel ik nu aan iedereen die het horen wil,dat ik in een lijkwade begraven wil worden. Daarnaast mogen de kinderen zelf de uitvaart bedenken en samenstellen, ik heb dat als heel erg heilzaam ervaren om dat samen met mijn broers en zussen te mogen doen, dat gun ik hen ook.  Maar ik gun hen ook de zachtheid van de lijkwade. 

Mijn vrouw en kinderen mogen invullen op welke manier er afscheid van mij wordt genomen. Ik heb hen alleen verteld dat ik gecremeerd wil worden en ervan uitga dat het een afscheid wordt dat bij mij past, zonder poespas en met directe familie en intieme vrienden. De manier waarop zal sterk worden beïnvloed door hoe ik ben overleden. Het bovenstaande past bij overlijden vanwege ouderdom etc. Maar mocht het onverwacht of bijvoorbeeld door een ongeval zijn dan kan ik mij voorstellen dat het anders wordt. En mijn vrouw weet van welke muziek ik/wij houden.

Dit is niet mijn faviriete bezigheid maar ik moet wel, 75jaar en dat is voelbaar.  De gedachten gaan uit naar crematie en een simpele kist of doek. Een afscheid in kerk of aangepast gebouw met eenvoudige middelen maar voor de achterblijvers iets om mee te nemen voor hun leven met inhoud en zingeving.

Na een leven op onze zeeschouw Weerlicht, op het Wad en elders, is het voor de hele familie vanzelfsprekend dat mijn as verstrooid moet worden bij de Engelsmanplaat, of daar in de buurt geankerd liggend onder de hoge wal. Kan dus ook aan de westkant van Schier zijn. 
hebben we eerder gedaan met een goede vriend platbodemzeiler. Was prachtig...

Verder zal er wel een bijeenkomst zijn ergens, afhankelijk van de omstandigheden. Met in elk geval Sailing bij de muziek.

As verstrooien bij de Engelsmanplaat. 

Mijn uitvaart zie ik niet, want dan ben ik dood. Ik ga niet over mijn graf heen regeren, dus dat moeten mijn nabestaanden maar regelen.