Ik ben nu 75 jaar en mankeer van alles wat bij de meeste mensen van deze leeftijd kenbaar is.

Vooruitzichten zijn er niet meer, het lijkt meer op elke dag weer overleven.

Mijn grootste zorg is  niet het klimaat voor onze kleinkinderen, maar wel de toestand in Nederland met steeds meer criminelen die hier zo maar binnen komen en ons land overvallen en over gaan nemen.

Dit jaar word ik tijdens de zomer 71 jaar oud. Vroeger zou ik denken en wellicht zeggen 'stokoud'. Ik kan je verzekeren dat ik net als vele gepensioneerden tijd te kort kom. Inderdaad lukt het allemaal niet meer zoals ik dat kon toen ik 20 was. Maar dat maakt niet zo veel uit. Meer dan ooit probeer ik gezond te zijn door elke dag minstens een half uur en vaak een uur te wandelen.

Op de vraag waar kijk je naar uit is mijn reactie dat ik hoop dat ik elke dag mag blijven leren want dat houdt mij jong van geest.

Mijn grootste zorg is de steeds groter wordende afstand tussen de overheid en de inwoners en ondernemers in Nederland. De polarisatie groeit nog immer en de overheid doet daar driftig aan mee. Daarnaast maak ik mij ernstig zorgen over het Midden Oosten. Hoe is het mogelijk dat een volk dat zo geleden heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog nu het streven heeft om alle Palestijnen het land uit te werken.

- Het vreemde is dat ik me geestelijk geen 70+ vind. Heb nog tot mijn 69ste doorgewerkt. Maar lichamelijk, ondanks dat in voor mijn leeftijd nog heel vitaal en gezond ben, voel dat ik beetje bij beetje "achteruit ga. Stijver in de spieren, durf minder dan vroeger.
- Kijk uit naar het opgroeien van mijn kleinkinder, misschien nog wat (verre) reizen maken.

- Ik maak me zorgen over het ouder worden met gebreken

Dag Walther, 

Wat vervelend te lezen dat uw gezondheid zo'n stempel drukt. Wel dank dat u de moeite heeft genomen te reageren. 

(Net als Huub en Rob trouwens, dank!) 

Groeten,
Teunie, Spraakmakers 

Deze week word ik 75. Ik ben nooit bang geweest om ouder te worden en voel me ook nog steeds niet oud. Ik ben actief en gezond. Ik kijk er naar uit om gezond te blijven, al heb je dat niet in de hand. Maar een positieve instelling helpt wel. Ik realiseer me eigenlijk nu pas dat ik nooit denk aan oud zijn en ouder worden. Ik kijk uit naar alles wat ik nog wil en kan. Zeilen, tuinieren, wandelen en zingen, want van zingen blijf je gezond. Ik heb het goed samen met mijn vrouw, kinderen en kleinkinderen, die ons ook nog eens jong houden.

Maak ik me dan geen zorgen. Zeker wel en dat is de vraag in wat voor wereld mijn kleinkinderen terecht komen. Klimaat, mentaliteit en gewetenloze dictators maken de toekomst onzeker.

In april wordt ik 73 jaar. Ik heb altijd met plezier gewerkt, maar heb dat werk nog geen moment gemist. Het allergrootste voordeel van oud worden vind ik dat de snelheid eruit is, het niet meer alles moeten of hoeven en dat geeft mij een rust. Mocht u uit deze woorden de indruk krijgen dat ik niets meer doe, dan haal ik u uit die droom. Ik doe namelijk nog steeds veel, zoals vrijwilligerswerk bij Stichting 'Vier het Leven'. Ik ga met ouderen (!) die dat zelf niet meer kunnen naar het theater of naar de film en begeleidt hen daarbij van ophalen thuis tot thuisbrengen. Ook ben ik vrijwilliger bij de bibliotheek, ben ik voorzitter van onze buurtcommissie, zit in een klankbordgroep voor een nieuwbouwproject en ben ik lid van de begeleidingscommissie Quick Scan Lokale Democratie in het kader van invoeren van participatie binnen onze gemeente. Daarbij zijn mijn ook gepensioneerde vrouw van 72 jaar en ik 1 vaste dag per week oppas op twee van onze drie kleinkinderen en passen we in noodsituaties extra op. Maar dat alles kan ik in samnspraak met mijn vrouw zelf indelen, zodat er voldoende tijd overblijft om samen dingen te doen, zoals tweemaal per jaar met onze caravan op stap. Ik, wij, realiseren ons dat dit alleen maar kan omdat we allebei een redelijk goede gezondheid hebben en die gezondheid weten we op waarde te schatten. En wat ons daarbij helpt is dat wij onze ongemakken accepteren als iets dat bij deze levensfase hoort. Waar ik naar uitkijk is dat mijn vrouw en ik in de best mogelijke gezondheid nog lang mogen genieten van onze kinderen en kleinkinderen in een wereld waarin tolerantie en acceptatie de boventoon vormt. Hoewel ik zeker zorgen heb denk ik niet in zorgen, maar probeer ik eraan mee te werken om zaken waarover wij zorgen over (kunnen) hebben te voorkomen of op te lossen. Denken in zorgen hebben heeft mij nog nooit iets gebracht, maar ook dit is iets van de laatste jaren.

Ja, ik ben inmiddels 72, een leeftijd waar ik heel lang dacht dat het leven daar ongeveer ophoudt, maar ben nog steeds in mijn hoofd een 50 er. Sta nog midden in het leven, ga vaak wandelen, fietsen, voetbal zo nu en dan nog. Waar ik me wel zorgen om maak,  is waar we als het niet meer gaat, moeten gaan wonen. Er moeten volgens mij woongemeenschappen komen voor ouderen, waar we samen kunnen wonen en indien nodig voor elkaar er kunnen zijn. Ik kijk er dan ook naar uit om op mijn echte oude dag in zo'n woonvorm te kunnen wonen samen met mijn vrouw en daar nog gezelligheid en aanspraak te vinden. De politiek van vandaag de dag heeft er over dat de ouderen zolang mogelijk thuis willen blijven wonen, maar dat is afschuiven van de verantwoordelijkheid, de politiek moet zorgen dat er voldoende woongemeenschappen komen zodat we een mooie ouwe dag kunnen hebben en niet wegkwijnen van eenzaamheid!

Dit jaar 70 en mijn man nu 75 jaar zijn wij van een bofgeneratie en runnen we samen nog steeds een galerie die ik 28 jaar geleden begonnen ben. Het enthousiasme is er nog net als 30 jaar geleden, alleen mijn energie past nu meer bij mijn leeftijd. Wij zijn met de galerie instaat dit goed aan te passen. Gezien de vergrijzing zijn wij steeds meer nodig. Er zou gekeken moeten worden naar een plan/plannen passende bij leeftijdfases naar wat wij blijvend kunnen betekenen voor de maatschappij!!! Bij sommige beroepen  kun je met minder uren lang doorgaan, maar  bijvoorbeeld een stratenmaker, hoe zou je hem op een andere manier iets voor de maatschappij kunnen laten betekenen? Belangrijk is dat men daar zelf keuzes in kan maken en dat er een uitdaging is om je verantwoording te nemen voor de huidige maatschappij.

Tjeetje, om hier te lezen dat de gemiddelde levensverwachting 72 jaar is.... Ik wordt volgende week 72, dus leveren de vragen 'waar kijk je naar uit' en 'wat is je grootste zorg' meteen geen positieve antwoorden op - tenminste, als ik aan dat gegeven veel waarde hecht.

70+ zijn betekent voor mij nog steeds afscheid nemen (onthechten) van mijn beroep als musicus en docent Conservatorium. Vanwege mijn gehoorproblemen kan ik niet meer actief muziek maken en daar word ik (vooral 's nachts) wel eens verdrietig van. Angst voor de toekomst van mijn (klein)kinderen en dus ook de wereld heb ik zeker. En hoe mijn vrouw en ik aan ons einde gaan komen. Verder heb ik moeite met de onvermijdelijke fysieke aftakeling, waar ik weliswaar nog niet zoveel last van heb (tel je zegeningen!), maar ik merk toch dat sommige activiteiten minder vanzelf gaan...

Maar: ik kijk per dag uit naar de (kleine) dingen in het dagelijks leven, en de krenten in de pap: samen scooter rijden, koken, strand, films/cabaret/sport op tv, uit eten, sauna, sex.

Kortom: leven in het NU, en niet steeds achterom kijken!

Prima om 70+ te zijn. Gezondheid goed en heerlijk om niks meer te moeten.

Dat ik nog van het leven mag genieten,verder niks.

De grootste zorg is de gezondheid en wat er dan gebeurd. Niet voldoende zorg in de ziekenhuizen, verpleeghuizen en thuiszorg.

Vanmiddag zaten we (4 x 70+) aan een terras aan het water, glas witte wijn en lekker broodje. Op zeker moment zagen we een sliert kantoormensen met broodje in de hand frisse lucht happen tijdens hun lunchpauze. In mijn werkend bestaan leek mij dat een heerlijke vooruitzicht: niks moet, alles mag en alles kan als je maar gezond mag blijven. Het luie bestaan is mij niet tegengevallen; ik voel me nog wel wat beschaamd als ik om half 10 mij nog eens lekker omdraai in m'n warme bed. Wat een luxe. En ja, ik ben niet elke dag zo opgewekt, maar door de bank genomen....Ik kijk nergens meer naar uit, heb evenmin langetermijnplannen, geniet van ouder wordende kleinkinderen en besef eens te meer dat ze hun eigen leven straks gaan leiden, en oma op de achtergrond verdwijnt behalve haar portemonnee. Ik mijd het nieuws, daar word ik somber van, dat wel. Ik voel me dan machteloos, en ik schiet daar niks mee op. Ik reken op de nieuwe generatie; superslim, anders denkend en er zullen daaronder vast wel rondlopen die mooie ideeën hebben voor een mooie nieuwe wereld. Ik vrees dan ook niet de dood, ook lekker rustig in elk geval.

Hoe is het om 70+ te zijn?

Ik ervaar het als buitengewoon plezierig om 73+ te zijn. de dagen kan ik geheel zelfstandig invullen omdat mijn vouw zelf nog 4 dagen werkzaam is. ik sta bijna iedere dag voor de keuze "wat zal ik eens gaan doen"?  Buitengewoon aangenaam!

Waar kijk ik naar uit?

Ik kijk uit naar de zomer, lekker buiten, lekker fietsen en varen met de kleinkinderen.

Waar maak ik mij zorgen over?

Ik maak mij zorgen over mijn kleinkinderen. 5 van de 7 kids hebben een kleurtje en de ontwikkelingen mbt het  politieke- en sociaalmaatschappelijke klimaat baren mij zorgen. De wereld wordt steeds onbeschofter, staat in brand of onder water. Deels ben ik daar zelf schuldig aan. Wat de toekomst betreft best wat zorgen!

Als iemand mij vraagt hoe oud ik ben, zeg ik: "Ik ben al 60 jaar 12". Want 72 voel ik me totaal niet. Heb me altijd - fysiek en mentaal - veel jonger gevoeld. En kennelijk zie ik er ook veel jonger uit, als ik reacties als "Huh..? Dat zou ik je totáál niet geven." voor de zoveelste keer op me af krijg. 

Ik vind het heerlijk om 70-plusser te zijn. Vooral omdat niets meer hoeft, en alles kan. En dat zijn in mijn geval ontzettend veel leuke dingen. Op m'n 50ste besloot ik met mijn anders bedrade brein een punt achter m'n reclameloopbaan en werd de 1ste fulltime boomhuttenbouwer van Nederland. En dat doe ik nog steeds. Terwijl ik daarnaast graag en veel energie stop in het coachen van zoekende jongeren en het adviseren van ouderen, die ook rigoureus het roer willen omgooien. 

Waar ik naar uit kijk? Naar het moment dat de kennis, ervaring en wijsheid van ouderen een veel grotere rol van betekenis krijgen bij het reilen en zeilen van onze maatschappij. 

Mijn grootste zorg? De ontzieling van de mens, de aftakeling van de wereld. 

Het is heerlijk om 70 te zijn - zolang je gezondheid goed is.  Mijn grootste zorg is - ik ben weduwe - dat er niemand is om voor mij te zorgen mocht dat nodig zijn. Ook de wereld verandert  dat ik blij ben dat ik het grootste gedeelte van mijn leven erop heb zitten. Ga wel de laatste jaren hopelijk genieten....

Hoe is het om 70+ te zijn? 

Tot nu toe heb ik genoten van de periode na mijn pensionering. als vrijwilliger ben ik bestuurlijk bezig geweest op allerlei niveaus bij ouderenbonden. Daardoor ook veel leuke en zin-volle contacten gekregen. ben ook druk geweest met zingevingsactiviteiten. ik ben iets gaan minderen, maar zit nog in de kerkenraad van de plaatselijker PKN-gemeente, leidt bijeenkomsten enschrijf nog columns en teksten voor het gemeenteblad.

- ⁠Waar kijk je naar uit?.

Er is geen stip op de horizon meer, geen dingen die nog  echt moeten, geen bucketlist. Ik geniet van het moment en hoop dat ik nog lang in een goede (ook geestelijke) gezondheid mij steentje aan de maatschsppij kan blijven bijdragen.

- ⁠Wat is je grootste zorg?

dat mijn echtgenoten en/of ikzelf dermate achteruit gaan dat wij niet meer zelfstandig thuis kunnen wonen.

70+ zijn, ik ben bijna 72, is een feit en gelukkig ben ik gezond van lijf en leden. Weet nog dat mijn vader zei toen hij 80 werd: mijn lijf is een old-timer maar tussen de oren ben ik nog 35.Dat begrijp ik nu beter. 

Waar ik naar uitkijk is de gote remake van mijn huis, drie jaar na het overlijden van mijn man. Het is nu gaande en het wordt een ik-huis, jammer dat we er niet meer over kunnen bakkeleien , maar ik heb het omgedraaid naar een kans. Projecten aangaan, heerlijk!!! 

Waar ik me zorgen over maak en wel een beetje met een glimlach is dat de dochter zegt: mam, je wordt oud, je snapt het niet meer. Note: ik maakte me daar zorgen over toen ik 50 werd en stelde: als ik oud en sjaggereinig word moet je het zeggen en toen zei ze hoezo als. Was humor en ik ben dat niet vergeten.  Dus mijn grootste zorg is dat mensen tegen me gaan praten alsof ik een afgehaakte bejaarde ben.  Gezond blijven is deels geluk hebben en zelf de lead houden.  Ik ben van plan 96 te worden. PUNT>

In je hoofd blijf je 40 jaar. Lichamelijk wordt conditie minder. Wordt 74. Blijf actief. Ik ben lid van een politieke partij. Ben actief om groene energie te bevorderen en om de luchtvaart terug te dringen. Maak muziek met vrienden. Ik hou van camperen.  Daarnaast ben ik gelukkig ook opa.  

Uw vraag: hoe is het om 70+ te zijn? kan ik gelukkig beantwoorden met PRIMA. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik goed gezond en fit ben. Volgende maand word ik 75. Ik ben haast actiever dan voor mijn pensioen.

Niet om te pochen, maar als constatering kan ik verscheidene dingen noemen die bovenstaande bevestigen:

Elke twee weken doneer ik plasma bij Sanquin

Ik ben vrijwilliger (nachtdiensten) in de terminale thuiszorg

Ik ben in alle vakanties vrijwilliger in de catering van een museum. Bovendien zit ik in het "Vriendenbestuur" van dat museum 

Ik ben breivrijwilliger en ik verstuur gemiddeld 10 gebreide borstprotheses (per week) voor ieder die ze nodig heeft. www.tricottieten.nl   is onze website en ik val onder de landelijke koepel www.knittedknockers.nl

Een dag in de twee weken pas ik op mijn kleinkinderen in Zwolle.

Af en toe geef ik gastlessen in groep acht van basisscholen over Joodse mensen die in de oorlog omgekomen zijn en voor wie een Stolpersteine/struikelsteen gelegd is

Ik probeer zo duurzaam en gezond mogelijk te leven, ook al uit verantwoordelijkheid voor mijn omgeving (en Sanquin) en betrokkenheid bij milieu en klimaat

Ik heb te veel hobbies, maar daar kan ik mee leven.

Lies Koster

Ben 77 jaar jong, ondanks enkel lichamelijke en gezins probleempjes gaat het nog best. Wordt alleen heel vervelend van die idiote belasting regels die door jongelui gemaakt worden en geen enkel begrip voor ouderen hebben, niet weten om te gaan met ouderen die een partner in een verpleeghuis hebben wonen maar de moeilijkheden die je genekomt en aan een ambtenaar probeert uit te leggen niet wil snappen. Hoe kan iemand die niet meer kan lezen, schrijven geen handtekening kan zetten. hoe leg je dat aan een slechtluisterende ambtenaar en zorgverzekerins medewerker uit? dat zijn de problemen waar je tegeaan loopt!

Ik ben inmiddels 80+ en dat is prima - ben erg blij nog actief te kunnen zijn en mij sinds gisteren een ZOOM-contactgroep te hebben aangesloten. Dat is heel leuk, want de deelneemsters wonen door het hele land (6 in totaal).

Veel lezen in enkele leesgroepen, talen bijhouden in Engelse en Franse kringen, regelmatig wandelen, contact met de familie en vrijwilligerswerk op een oud Landgoed zijn de dingen die ik graag doe. Geniet van Kunst, waaronder Ballet, het Singer Museum Laren en een wandeling door mijn mooie Den Haag.

Ben wel iets sneller moe, lijkt het - maar dan luister ik naar mijn lichaam en neem even rust. En ik maak gebruik van de faciliteiten die er zijn, zoals boodschappen aan huis. 

Wat inspirerend is, zijn de contacten met min of meer leeftijdsgenoten die ook actief en betrokken blijven. 

Niks mis mee. 74 jaar, redelijk goede gezondheid, volop sociale contacten en verveel me nooit. Kijjk uit naar nog meer van dit soort jaren in zelfde conditie/gezondheid en onder zelfde sociale omstandigheden,  politiek/maatschappelijk. Grootste zorg om periode voor overlijden ziek te worden, sterk afhankelijk van derden, pijn, dementie e.d. Euthanasie zou dan uitkomst kunnen zijn.

Als 75 jarige ben ik redelijk tevreden ondanks de gebreken die zich meer en meer voordoen. Na een prostaatkanker behandeling die positief is verlopen heb ik nog wel de zorg voor mijn vrouw die limfoom kanker heeft. Uitzien doe ik naar verschillende aktiviteiten zoals openhuizen en kerken vooral om andere mensen te ontmoeten en speel nog badminton maar wel rustig. Zorgen maak ik me wel om de toestand in de wereld en als de afhankelijkheid toeslaat.

Ik heb  weinig reden tot klagen, grote woningen en tuin in Amsterdam en een redelijk pensioen waarmee we ons geen uitspattingen kunnen veroorloven maar voldoende om invulling te kunnen geven aan de kleine wensen die we hebben. Wel wat emotionele gedachten over het "alleen zijn" als de partner er niet meer zou zijn. Hoort bij het ouder worden. Mijn persoonlijke boosheid dar geregeld opsteekt betreft eigenlijk hoe politici wegzetten als "die rijke babyboomers". En hun afbraakbeleid jegens ouderen daaraan invulling geven.

De zorg loopt vast.... alsof dat onverwachts ons overvalt. De noodzaak tot toenemende ouderenzorg is reeds lange tijd bekend.
Politiek beleid daartoe is al decennia lang vooruitgeschoven, daarentegen  werd een beleid van afbraak van ouderenzorg ingezet.  Deze afbraakpolitiek door betaald zich nu uit. En vooral de kwetsbaarste groep, de ouderen, die betalen het gelag.

Bejaardenhuizen gesloten terwijl er tekort is aan ouderenhuisvesting, verpleeghuizen te weinig en worden niet bijgebouwd, afbraak van de thuiszorg voor langer thuiswonenden. Hadden veel bejaardenhuizen voor kunnen worden omgebouwd tot zelfstandige wooneenheden, waarmee woningen  vrij konden komen voor de nieuwe generatie.

Advertenties voor externe ouderenzorg zijn er voldoende....... 5000 euro per maand. Geen enkele betaalbare zorgadvertentie, de grote groep mindervermogende ouderen mochten de schatkist vullen, voor hen geen douceurtjes, en geen ouderenzorg. 
Nieuwe betaalbare woonvormen moeten nog gerealiseerd worden in deze overspannen bouwmarkt. Niet te verwachten dat daarmee haast wordt gemaakt, om van betaalbaarheid maar te zwijgen. ik heb me 5 jaar bezig gehouden met poging tot realisatie van een Knarrenhof. Slechts desinteresse vanuit de twee gemeenten, doen jullie maar een tender, er zijn nog vele wachtenden met u, waaronder gefortuneerde  projectontwikkelaars. Ben afgehaakt en blijf heerlijk wonen in onze veel te grote woning.

De VVD minister volksgezondheid formuleerde het onlangs nog als volgt. "De zorg wordt onbetaalbaar door ouderen, die moeten maar langer thuis blijven wonen en in hun eigen ontlasting wachten op mogelijk beschikbare hulp" (vrij vertaald). 
De deemoedige gemaakte afspraken met Hugo Borst ett al over herstel van het zorg wanbeleid door kabinetten Rutte zich maar even niet actief herinnerend. 
Hospices zijn overbelast waardoor gezeult moet worde met patiënten in hun laatste levensfase, hoe hypocriet kan je als overheid zijn.

Veel ouderen leven hun laatste levensfase in onzekerheid over hun toekomst.  Dankzij de immorele maatschappelijk politieke keuzen van de afgelopen decennia die zelfs nu nog voortduurt. 
Na de oorlog Nederland opgebouwd in vaak moeilijke omstandigheden, voor de huidige generatie welvaart gebracht. En nu economisch op de neo liberale jaarrekening door veel partijen als afgeschreven beschouwd, aan zichzelf overgeleverd als het gaat om zorg.

Ouderen verdienen respect, en een zorgeloze oude dag, niet een laatste levensfase in zorgen.
En een nationaal zorgfonds, ver weg van privatisering, een zorgsysteem gericht op mensen en niet op het perverse systeem van  behandelvergoedingen in een wereld van winstmaximalisatie en dividenden.

Ik ben 72 en vind het leven geweldig. Werk nog zo'n dertig uur in de week en voel me als een vis in het water. In alle opzichten.

Kijk uit naar ontmoetingen met de kinderen en kleinkinderen. Steevast  hilarische momenten. Kostbaar bezit zo'n parenteel.

Grootste zorg zijn de oorlogen in de wereld en de verschrikkelijke ontevredenheid in Nederland. In sommige opzichten wordt de klok regelmatig teruggezet. 

Ik heb een buitengewoon actief leven. In de politiek, sport, cultuur en met de (klein)kinderen. Mijn agenda staat voller dan ooit. Ik pak wel alleen die dingen op waar ik energie van krijg en zolang ik het fysiek aankan.

Als bijna 80 jarige geniet ik nog elke dag van het leven.  Ondanks alle zorgen over milieu, oorlogen etc. Ik blijf hoopvol. Wel heb ik relatief een goede gezondheid dank zij mijn interesse voor voeding en lichaamsbeweging.  

Gezond 70+ worden is leuk onder voorwaarden. Financiële onafhankelijkheid is belangrijk, want 'meer' wordt het niet en je moet geen nachtmerries krijgen over een kapotte auto of wasmachine. Je moet ook een passie hebben, want je bent niet meer actief in je werk en praten en omgaan met andere mensen houdt je vitaal. Dus.. toekomstige pensionado's: ontwikkel een passie. Als hoofd van een medische afdeling had ik de op 1 na leukste baan van Nederland en dan ineens.. is het over. In Nieuw Zeeland hoef je niet verplicht met pensioen, dat is leeftijdsdiscriminatie...

Je volgt je (klein)kinderen, zeg dat je trots bent, maar geef geen (ongevraagd) advies... Verder  denk je vaker over doodgaan: wat maak ik nog mee? Ik was bij het zwemdiploma van mijn kleinzoon en mijn schoondochter vroeg of ik ook zou komen als mijn kleindochter gaat afzwemmen.... ik gaf aan dat zeker te willen, maar misschien zou ze dan mijn urn moeten meenemen.... ben ik er toch nog bij...

Tenslotte, we worden allemaal ouder, maar de laatste 7 jaren zijn vaak balen..... dus begin op tijd met wanneer je wilt 'stoppen', leg dat vast, want voordat je het weet ben je wilsonbekwaam...

Hoe is het om oud te zijn , wat is oud ,  soms bedenk ik ineens ,oh ja, ik ben nu ook oud zeggen ze 75 jaar dus al boven het gemiddelde. Het komt waarschijnlijk ook dat ik uit eengezin van 13 kinderen kom, ik ben een na de jongste. Mijn zus van 92 jaar is vorig jaar overleden en een oudere broer jaren geleden op z'n 57e ,  de rest is er nog allemaal dus blijf ik de jongere waar regelmatig toch een beroep op wordt gedaan. Daar zit ik niet mee want ik ben blij dat ik dat kan doen. Wel merk ik aan neven en nichten dat ze je toch wel wat meer als een bejaarde gaan behandelen en eerlijk gezegd pijntje hier, pijntje daar is ook wel van toepassing. Verder blijf ik er maar niet teveel bij stil staan en doe nog van alles waardoor je ook nog midden in het leven staat gelukkig. Mijn man is jaren lang ziek geweest en 10 jaar geleden overleden daar door nu ook wel meer ruimte voor mij zelf. Ik pluk de dag en denk maar niet teveel na over de toekomst en mocht om een of andere reden alles ineens veranderen dat zien we dan wel weer.Om met mijn man te spreken, toen hij te horen kreeg dat hij acute leukemie had, het is nu eenmaal zo en we moeten verder.

Dag,

Ik ben een vrouw van 71 jaar oud - voel mij fijn en ben hopelijk gezond van binnen. Heb helaas Ischias waar ik best wel pijn van ondervind. Ga daarvoor naar fysio. 

Wbt ouder worden vind ik wel een dingetje: hoorde een arts op tv zeggen: dat na behalen van je 70e, de ouderdom versneld intreedt. Vervelende mededeling vond ik dat, maar idd, ook voor het eerst 'n sportblessure opgelopen in mijn leven (tennisarm). Ik geloof echt dat de Ischias en deze tennisarm blessure mede is gekomen door het ouder worden. Ik zie mijn lichaam net als een stofzuiger, na een aantal jaren defect, tracht de stofzuiger te laten maken, mocht dat niet lukken, koop ik een nwe. Begrijpelijk gezien mijn leeftijd dat ik "slijtage" begin te krijgen. Het beangstigt mij wel, hoop dat er niet al teveel mankementen bij komen. Wil mijn zoon en vriendin nog lang kunnen volgen, lijkt mij ontzettend leuk wanneer zij binnenkort een gezond kindje zullen krijgen.

Dan naar mijn eindigheid: ik hoop dat het rustig verloopt, dat ik niet veel pijn hoef te lijden.

Ik ben nu 81. Ouder worden is niet het probleem. We hadden gewoon door kunnen gaan met zeilen met onze platbodem. Iets minder intensief en misschien niet meer naar de Oostzee.  Ineens getroffen worden door een virus meningitis met blijvende gedeeltelijke dwarslaesie is wel een probleem. Evenwichtsprobleem, (extreme) vermoeidheid. Niet ver kunnen lopen. Niet veilig fietsen. Niet meer kunnen zeilen. Dáár hadden we niet op gerekend. Dus aanpassingen: alleen nòg motorvaren, of  zeilen met opstappers. Alleen naar SchiermonniKoog als er een plek direct aan  de steiger is. Uiteindelijk toch een mooie driewieler met elektrische ondersteuning aangeschaft en de carport uitgebreid met een "bikeport". Naast de hometrainer ook een boksbal en een roeimachine aangeschaft. Verder druk met vrienden, zeilvereniging, beheer computer, enorme fotobestand, foto's verzameling voor fotoboek 50 jarige dochter. Doorgaan met schrijven aan mijn levensbeschrijving, familie zaken, etc. 
Wèl ongerust over democratie vanwege populisme, gebrek aan empathie in de samenleving. Poetin, etc. Klimaat natuur, etc. 

Luuk Knol

0505411149

Ik ben net 70. Ging met pensioen in februari 2020. Werd half november 2022 door dezelfde werkgever gevraagd of ik nog zin had in een klus. Sindsdien weer aan de slag fulltime tot eind maart 2024. Dan weer lekker rustig aan maar wel de hort op met fiets of wandelschoenen. 

Toekomst perspectief of ambities is er niet echt. Wat komt, we zien het wel, hoop wel nog lang die dingen te kunnen blijven doen die ik nu ook doe. 

Zorg is wel de teloorgang van dit mooie land. In de verkoop gezet, een bedevaartsoord geworden voor mensen die het elders niet meer naar hun zin hebben en zich als emigrant of asielzoeker of wat dan ook in dit naïeve land neerstrijken en we het maar laten gebeuren want we vinden het kennelijk vervelend om nee te zeggen. Maar ook de verschillende crisissen zoals energie, klimaat en misschien zels een derde w.o. waar putin mee dreigt. Het zijn best sombere vooruitzichten waarbij je alleen maar kan hopen dat het meevalt. Tot de eeuwwisseling voelde dat in ieder geval best anders en minder zorgelijk. 

Reactie eerste vraag,

In denken en doen veranderd er weinig als je geen lichamelijke beperkingen hebt. Goed luisteren naar je lichaam en er gereserveerder mee om gaat .

Tweede vraag 

Dat je zo door mag gaan en positief in het leven blijft staan  , hoewel daar behoorlijkedruk op staat , als je ziet hoe we nu in de wereld staan en wat er om onsheen gebeurd, bedroevend egocentrisch gedrag .

Derde vraag,

Dat om je heen je behoorlijk wordt aangesproken op je leeftijd , geen toegang of niet te verzekeren , twijfel aan je welzijn , extra kosten voor keuringen ( rijbewijs nog slechts vijf jaar geldig en verpl keuring door externe arts. ). Dat je erbovenop moet zitten mocht je iets overkomen dat je de juiste zorg krijgt en niet slechts vanwege je leeftijd nog stabiliteit krijgt aangeboden . Daarnaast dat het woord vrede en samenleving ook inhoud blijven houden

Ik ben 73 en werk nog ongeveer 36 uur per week. Op dit moment als afstudeerbegeleider op 3 hogescholen. Het houdt je bij de tijd. Daarnaast doe ik maatschappelijk relevant werk, als jobcoach voor hoger opgeleide vluchtelingen, de afgelopen paar jaar met 21 staushouders waarvan nu 14 voor de klas staan in een basissschool, en op dit moment voor Oekrainers, zoals een radiologe. Ik houd ook tijd voor hobbies, zoals zweefvliegen, wielrennen en zwemmen. EN voor de familie, vandaag weer 3 kleinkinderen op mijn opadag. Natuurlijk kun je het ook wat rustiger doen, maar zoals ik serieus oppak waar ik mee bezig ben, blijf je je ontwikkelen en heb je geen reden om je oud te voelen, hoewel je natuurlijk niet te lang in de spiegel moet kijken. Maar steeds nieuwe dingen blijven doen houdt je mentaal fris. Wel kijk ik met veel zorg naar de toekomst: steeds minder democratie, een ongeloofllijke verspilling en vernietiging van onze leefwereld door onze hang naar comsumeren en winst. IK werk zelf aan het opzetten van een woongemeenschap waarbij ecologisch verantwoord bouwen en wonen een uitgangspunt zijn. Maar je merkt dat het erg lastig is om in de bestaande structuren daar ruimte en financien voor te vinden.  

Ik ben 70 en dus nog piepjong als "bejaarde", want zo werd men vroeger genoemd. Ik reis heel veel en voel mij daar goed bij. Ik voel mij absoluut geen 70. Voorwaarde is wel dat gezond zijn belangrijk is. Afgelopen maanden waren wij weer met de camper op reis. Heerlijk en ik kwam heel veel 70+ tegen tot in de tachtig. Heerlijk.

Ik kijk altijd uit naar het sociale leven contacten met mijn gezin, familie en vrienden. En natuurlijk het reizen kijk ik altijd naar uit.

Ik maak mij voor mijzelf geen zorgen, maar wel voor mijn achterkleinkinderen, want de klimaatverandering kan er wel eens voor zorgen dat zij en de generaties daarna erg veel problemen gaan ondervinden. 
De economische groei en daarmee gepaard energieconsumptie geeft geen hoop. Dus mijn tijd dient het wel uit. Ik ga mijn leven niet verpesten door die zorg.

Kortom een prima leven.
 

Ik ben 81 en ik geniet van het leven, samen met mijn vrouw Janke.(80). 6 jaar geleden kreeg ik een hartinfarct. 2 stunts. Ik voel me prima. Bezoek wekelijks mijn sportschool, heb een volkstuin van 150 vierkante meter, zing in een mannenkoor en ben vrijwilliger bij Veilig Verkeer Nederland. 

De nabije toekomst geeft vragen. Moeten we naar een appartement, wat als we beperkingen gaan ervaren? Is er dan hulp en zorg? 

Ik ben 87 jaar en sta nog vol in het leven. Doe o.a. vrijwilligerswerk in een wijkventrum met veel plezier. Ik ben blij met mijn goede gezondheid, zonder medicijnen en hoop dat nog lang te kunnen doen. Mijn goede gezondheid is een kadootje, waar ik ten volle van geniet. 

Als 75jarige bevalt het leven me redelijk goed. Na een prostaat behandeling die goed is afgerond en leven met een apneu kan wat activiteit me genoegen geven.De activiteit met sociale contacten via openhuizen, kerken en sport naast een klein beedje mantelzorg voor mijn vrouw die kanker heeft. Uitkijken naar vacantie of de natuur in doet me goed. De toestand in de wereld geeft me zorgen en de langzame aftakeling en afhankelijk worden geeft ook zorgen.

Ik ben nog geen zeventig. Nog drie jaar. Pensioen staat voor de deur. Ik zwem langzamer dan vroeger, hardlopen gaat niet echt meer, boomklimmen ook niet echt meer. Niets te klagen dus, maar ik zie ertegen op dat fysieke beperkingen straks dominant gaan worden. Ik kijk ernaar uit dat ik mijn kleinkinderen wat vaker mag zien. Ik hoop het zo. Hieronder lees ik hoe belangrijk het contact met (klein)kinderen is voor ouderen. Jammer dat we dat in Nederland zo negeren. Hier zeggen we: dat moet iedereen (lees de jongere generatie) zelf maar weten. Vrijheid boven alles. Ik zie de eenzaamheid en het verdriet van de ouderen die in de steek gelaten zijn. Wat dat betreft hoop ik dat we iets leren van de nieuwe bewoners in ons land uit andere culturen. Voorlopig wil ik doorwerken na mijn pensioen. Je wilt toch betekenisvol zijn. Maar ik hoop.

Als gezonde Nederlanders, die ouder worden, gemiddeld iets meer nakomelingen krijgen kunnen wij op natuurlijke wijze nog wel veel gezond ouder worden. Maar ja, een autochtoon Nederlands gezin krijgt gemiddeld amper 1 kind (1,25) wat al veel te weinig is om überhaupt de bevolking in stand te houden. Daar is namelijk gemiddeld 2,1 kind nodig.

Eerlijk gezegd voelt het niet als 70 + , maar misschien moet dat nog ehhuh wennen ik ben momenteel 71 jaar. Doe nog van alles voor de oogvereniging in de politiek en adviseer de industrie bij her lastige dossier omgevingswet. Mogelijk treed ik ook nog toe tot het bestuur van ons pensioenfonds.

ik kijk uit naar het zien opgroeien van mijn 5 kleinkinderen. Daarnaast is er een bucketlist van landen die ik samen met mijn vrouw nog wil bezoeken.

de grootste zorg is de zorg: is die er straks nog wel? En ik hoop dat de pijlen doe nu gericht staan op de boeren niet straks gericht staan op de ouderen.. ik hoop samen met mijn vrouw gezond ouder te worden,

Zoals veel leeftijdsgenoten merk ik dat ik qua fysieke mogelijkheden becin in te leveren, maar dat hoort bij de leeftijd. Qua opvattingen e.d. ben ik - zo ervgaar ik dat zelf - nog steeds dezelfde als decennia geleden. Met één uitzondering: probeer me niet meer druk te maken om zaken waarin ik geen invloed heb c.q. niet (meer) het verschil kan maken. Mijn energie steek in zaken, die mij met name gevoelsmatig het meest aan mijn hart liggen: familie, vrienden en de mensen die ik in mijn leven ontmoet. 

Ik wordt over twee weken 70 en ben gelukkig nog heel gezond. Maar je gaat toch nadenken over dingen als woning, jouw einde maar ook maak je nog toekomstplannen want er is nog zoveel leuks te doen. Overigens maak ik ook graag portretten ook van oudere mensen. 

Ik vind het prima om 70+ te zijn, ben blij dat ik er nog steeds ben en gezond genoeg ben om een actief teven te blijven leiden. 

Ik leef bij voorkeur bij de dag en ben niet gewend om ergens speciaal naar uit te kijken. 

Mijn grootste zorg is dat onze regering blijft betuttelen en ik niet op mijn eigen manier mijn laatste levensfase mag inrichten ( ons overladen met info over gezond ouder worden 😬) en dat ik afhankelijk blijft van het oordeel van wildvreemde anderen om voor mij vast te stellen dat mijn leven voltooid is. Afhankelijkheid worden is mijn grootste zorg, niet voor kleine ondersteuning bij adl, maar substantiële afhankelijkheid. Dat zou ik niet kunnen verdragen, maar wil dat ook beslist niet. 

gewoon doorgaan met ademhalen er zijn af en toe wat kleine ongemakken die wel wat effect hebben op één van mijn hobby's o.a. vioolspelen, heb daar de leiding  al van in kennis gebracht en wat taken overgedragen, maar voor de rest gaat het prima, de kleine ongemnakken hebben zich gelukkig wat hersteld, maar eens komt daar natuurlijk een eind aan, accepteren en tegen vechten heeft weinig zin doe nog wel elke dag mijn fietsronde (niet electrisch)

Geen probleem; elk jaar meer is er een meegnomen. Bij de dag leven. Heerlijk om te kunnen opstaan wanneer ik dat wil - meestal samen met mijn vrouw - wat te lezen, wandelen, boodschappen doen, huishouden, sporten
Ik word na bijna 5 jaar pensioen vaak og steeds wakker met het gevoel: heerlijk om niet meer te hoven werken.
Tuurlijk merk ik het fysiek dat ik geen 50 meer ben, maar dat kan je verwachten.
Dat ik nog steeds me gezond voel, gezond ben en probeer dit zo te houden door mijn life-style vind ik een zegen. Ik weet dat vele anderen met gezondheiodsproblemen kampen. 
Uiteindelijk zal ik ook ergens aan dood gaan, maar zolang de lichamelijke aftakeling langzaam verloopt en ik 111 kan worden, teken ik ervoor.

70 + Prima zolang het lichaam dat mogelijk maakt,

Uitkijken (in willekeurige volgorde) vooral naar dagelijkse dingen, die voldoening geven, zoals onze tuin, kinderen en kleinkinderen die je komen bezoeken, een vakantie die we nooit ver van te voren plannen, de jaarlijkse familiereunie met mijn Engelse familie, vrienden die je spreekt, mijn bestste vriends verjaardag, heel clichématig: mijn vrouw bovenal, de 3e helft van ons koor, enz. enz.

Enige zorg hulpbehoevend oud worden en afhankelijk en daarmee tot last zijn van anderen.

70+ prima zolang het lijf het trekt.

Kijk uit naar (in willekeurige volgorde)  de dagelijkse zaken zoals de groei en bloei van onze tuin, de visites van onze kinderen en kleinkinderen, de jaarlijkse reunie met onze Engelse familie, niet te vergeten heel cliché matig mijn vrouw , meer dan 45 jaar aan mijn zijde, ze weet me nog steeds te verrasssen, never a dull moment, de 3e helft van mijn koor, de verjaardag van mijn bestste vriend (gaat meer dan 65 jaar terug), gesprekken met vrienden en kennissen in het algemeen onder genot van een goed glas!. De vakanties die we nooit ver van te voren plannen, een goed boek lezen of film bekijken enz. enz.

Mijn enige zorg: Hulpbehoevend worden en daarmee afhankelijk van andere en hen tot last zijn. 

70+ prima zolang het lijf het trekt.

Kijk uit naar (in willekeurige volgorde)  de dagelijkse zaken zoals de groei en bloei van onze tuin, de visites van onze kinderen en kleinkinderen, de jaarlijkse reunie met onze Engelse familie, niet te vergeten heel cliché matig mijn vrouw , meer dan 45 jaar aan mijn zijde, ze weet me nog steeds te verrasssen, never a dull moment, de 3e helft van mijn koor, de verjaardag van mijn bestste vriend (gaat meer dan 65 jaar terug), gesprekken vrienden en kennissen in het algemeen onder genot van een goed glas!. De vakanties die we nooit ver van te voren plannen, een goed boek lezen of film bekijken enz. enz.

Mijn enige zorg: Hulpbehoevend worden en daarmee afhankelijk van andere en hen tot last zijn. 

Ik ben 70 jaar en ben zeer tevreden met mijn leeftijd.  Ik kan terugkijken op een mooi arbeidsleven waarin ik hard gewerkt heb in de publieke sector. Vond dat erg zinvol om als 'Civil servant' mijn steentje bij te dragen aan de maatschappij. Mijn gemiddelde werkweek zat flink boven de 50 uur per week. Van de ene op de andere DG gestopt en er nooit spijt van gehad. Had daarna meer tijd om mijn alleenstaande dochter en de kleinkinderen te helpen. Bovendien kom ik nu toe aan wandelen, fietsen en het lezen van boeken. Ik ben wel dankbaar voor het gegeven dat ik nog zonder medicijnen of hulpmiddelen zoals een (lees)bril door het leven kan gaan. 

Wat betreft de ouderenzorg zie ik het somber in. Veel te versnipperd. Het zou m.I. efficiënter en effectiever zijn om weer seniorencomplexen neer te zetten waarbij ouderen bijeen wonen. Betekent een flinke doorstroom in de woningmarkt, ouderen die minder snel vereenzamen en hulp die geconcentreerd kan worden. Nu vliegen de wijkverpleegsters heen en weer door de stad, wijken en dorpen. Die reistijden vormen een verspilling van tijd. ik denk dat het kostenplaatje van zo lang mogelijk in de eigen woning blijven, met consequenties als duurdere verzorging, overwerkte mantelzorger die op den duur ziek worden en de aanpassingen in de woningen, duurder is dan geconcentreerde huisvesting en verzorging. 

Mijn grootste zorg is echter de staat van het onderwijs. Als dit verder achteruit kachelt, dan betekent dit het beging van het einde van de welvaarts- en daarmee verzorgingsstaat. Steeds meer kennisintensieve bedrijven zullen Nederland dan namelijk de rug toe keren, hetgeen voor de Nederlandse economie een zware slag zal zijn die we zonder goed opgeleide werknemers niet meer te boven komen.

Ik ben 72 en nog steeds heel actief in de klimaatbeweging. Ik wil graag meehelpen om een mooie aarde over te dragen aan  mijn kleinkinderen,  aan alle kleinkinderen. Vroeger in mijn jeugd was er minder welvaart maar het landschap was niet aangetast. Dat is een voordeel van ouder worden; je kunt vergelijken,  soms pakken die negatief uit, soms positief. Ik weet maar 2 nadelen van het ouder worden, strammer lichaam en het prettige gevoel kwijt van nog zoveel jaren te gaan te hebben..

Corina van Arnhem Grootouders voor het Klimaat