Moest in 2005 binnen 2 dagen tijd kiezen tussen operatie aan de nek bij kanaalstenose of hoge dwarlaesie. Koos voor operatie, werd na 9,5 uur wakker met een verlamde arm, er was een motorische zenuw doorgesneden per ongeluk.

Ik heb zelf de beslissing moeten nemen om een risicovolle operatie aan mijn rug te laten uitvoeren. Ik kreeg geen garantie op succes, maar wel een uitstekende begeleiding van de behandelend arts. Op basis van zijn uitleg van hoe het in het beste en slechtste geval zou kunnen uitpakken heb ik zelf de beslissing genomen om het wel te doen. Dat is nu bijna een jaar geleden. Achteraf blijkt het de juiste beslissing en is de operatie meer dan geslaagd. Ik ben de arts zeer dankbaar voor de wijze waarop hij de zaak benaderd heeft. Beslissing zelf genomen op basis van de juiste informatie. Dat is toch niet zo moeilijk. Ik heb me geen moment alleen gevoeld. Als ik naar mijn ervaring kijk is dat ook niet nodig.

Ik heb mijn leven weer terug.

Ik heb de ervaring gehad met een pacemaker waar de ene draad tegen het hartzakje aan zat. Dat leverde die eerste 2 maanden veel naar gedoe op want elke keer dacht ik dat een hartaanval had en ging ik weer met spoed naar de eerste hulp. Bij een second opinion bleek dat de draad dus verkeerd zat maar dat draadje is "er ingeschroefd" en er uit halen was niet zo eenvoudig en ook risicovol. De keuze was er mee leren leven of toch verhelpen. Zondermeer moest de operatie op een thorax afdeling worden uitgevoerd want een bloeding zou een ernstige complicatie geven. Nog een bijkomende narigheid was dat ik dat klusje bij volle bewustzijn moest laten doen want de eigen sensoring van als het mis ging was de beste optie. Niet echt leuk was dat vooraf gevraagd werd of ik gereanimeerd wilde worden als het mis ging. Het is gelukkig allemaal goed gekomen. Letterlijk geen centje pijn meer ... 

Ik heb het meegemaakt in het Meander in Amersfoort, dat ik met de arts een operatie had besproken en dat die arts een leerkracht de operatie heeft laten uitvoeren zonder toezicht, die verkeerd afgelopen is. Daarna verschuilen zij zich met smoessen dat het niet anders kon.

Ja, voor een operatie, werd er gevraagd of ik gereanimeerd wilde worden mocht dat nodig zijn. Omdat ik toen het zwaar had, geestelijk, moest ik daar even over na denken. Op zich voor mij niet moeilijk, maar vergde op dat kritieke moment in mijn leven een moment van bezinning. 

Het was de zomer van 2013. Half Juni werd ik ernstig ziek en werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik had al sinds 2010 een colonstoma. Er ontwikkelde zich een enorme wond rond het stoma en na onderzoek bleek ik de ziekte van Crohn te hebben. Ik was zo ziek dat ik niet naar huis kon maar de specialisten wisten zich geen raad met mij. Ergens in Augustus mocht ik naar huis maar na vier dagen was ik weer terug. Ik mocht na twee weken weer naar huis maar binnen twee dagen was ik weer terug. Begin september was ik binnen een dag weer terug en was ik zo ziek dat de koorts gevaarlijk hoog was evenals de bloeddruk. Buiten bewustzijn werd ik weer met de ambulance terug naar het ziekenhuis gebracht. Ik lag nog op de SEH toen ik even bijkwam. Er stonden drie artsen naast mijn bed. De behandelend MDL arts vroeg me of ik een NTBR had... Ik begreep in eerste instantie niet wat hij vroeg. Ik kende de afkorting wel maar ik was verbaasd dat hij mij deze vraag stelde. "Gaat dit over mij?" Vroeg ik. Ja dus... Ik wist echt niet wat ik moest antwoorden. Een van de andere artsen vroeg toen: " vind je het nog leuk om te leven?" Uit de grond van mijn hart zei ik "Ja natuurlijk! " Toen kwam er een medewerker van de radiologie met een crash cart om met me mee te gaan voor een CT. Een paar weken later werd ik verplaatst naar het Radboud waar ik nogmaals alleen moest besluiten of ik het risico van een heel gevaarlijke operatie waarbij mijn dikke darm zou worden weg genomen. Deze operatie heeft een heel hoog mortaliteitscijfer. Ik heb "ja" gezegd omdat mijn chirurg en ik met de rug tegen de muur stonden... Maar ik heb het gered. Ik ben er nog... 

Misschien dat het komt door veel ziekte ervaringen in de familie, maar geheel zelfstandig heb ik enkele jaren de notaris bezocht en een levenstestament laten opmaken. Als bij een ongeluk, hardstilstand de situatie zo is dat er weinig kans meer is op een normaal leven dan mogen ze niets meer doen. De notaris heeft dit beter geformuleerd dan ik het ooit zou nkunnen. De hele familie weet van het bestaan af. Dat is natuurlijk wel een voorwaarde zodat zij niet overvallen worden hiermee!

In de corona-tijd hadden mijn man en ik een niet-reanimeren verklaring opgesteld omdat het leven er heel anders uitzag op dat moment.

Later hebben wij een gesprek met onze huisarts gehad en hem gevraagd - indien nodig - te beslissen wat het beste zou zijn. Dus wij hebben weer wat meer ruimte gecreëerd voor nuances. In overleg met onze dochter en schoonzoon, maar de eindverantwoordelijkheid zou bij de huisarts liggen. En dat is nog steeds zo.

Nu is het leven weer anders en gelukkig voelen wij ons goed beschermd door alle vaccinaties etc. Maar toch zijn wij op een leeftijd waarop je ook aan het einde denkt en af en toe vraag ik mij af of het goed is zoals het is.

Ik denk het wel, behalve dat ik mij afvraag of het goed zou zijn nog een keer naar Texas te gaan, waar onze zoon woont. Daar zijn wij/ben ik nog niet uit - willen geen belasting zijn of te grote stappen doen, ook emotioneel niet wat betreft de familie ver weg.

Wij leven dus misschien nog meer bewust dan voorheen en genieten daardoor zeer van deze jaren. Zijn blij met onze gezondheid, dat zeker ook. Voor mij mag het dus nog even zo blijven.

p.s.

Nee, aan mijn lot overgelaten voel ik mij nooit. Wij zijn nog goed in staat ons leven zelf in te vullen op een manier die bij ons past. Er zijn zoveel mooie contacten - ook op afstand of via de app (met onze kleinkinderen bij voorbeeld). Ik denk nooit: wanneer komt er iemand? Gelukkig niet - geluk zit in jezelf!

Nee, ik heb altijd prettige steun van artsen gehad bij medische beslissingen. Die heb ik overigens genomen en niet gemaakt ;-)

Goedenavond,

Het gaat om de optie, wel of niet reanimeren. Dat is voor iedereen een moeilijke keuze. Ik ben een vrouw en moeder van 83 jaar. Een paar jaar geleden had ik een discussie met mijn jongste zoon over het wel of niet reanimeren. Mijn besluit stond destijds vast. Niet reanimeren. Maar mijn zoon vond het een lastige beslissing van mij. Door het gesprek met hem, heb ik geen maatregelen genomen over het eventuele wel of niet reanimeren bij mij. Het volgende is mij overkomen. Verleden jaar ben ik met spoed aan een aneurysma geopereerd en reanimeren was noodzakelijk om mij in leven te houden. Vier dagen op de intensive care en 7 dagen op zaal gelegen. Toen ik na de operatie weer enigszins bij mijn positieven was, had ik een flink jasje uit gedaan. Moest weer leren lopen en mijn hele coordinatie was verdwenen. De dokter had mijn zoon gewaarschuwd dat het mogelijk zou zijn dat ik niet meer helemaal de 'oude' zou worden. Een lang verhaal kort: wat ben ik blij dat ik gereanimeerd ben. Ik sta weer midden in het leven, loop als een kievit en heb buiten de kwaaltjes die elke oudere krijgt, nergens last van. Dus nogmaals, reanimeren een hele moeilijke keuze!!

Ans van der Hall

Mijn geestelijk gehandicapte zus , waarvoor mijn vrouw bewindvoerder was, is, na meer dan een jaar verschrikkelijk te hebben geleden, overleden.

Artsen wilden niet meewerken aan paliatieve sedatie en zeker niet euthanasie, terwijl in de praktijk dat wel mogelijk is voor ouders van kinderen.

Ik ben nu 72 en ben na mijn 70 ste verjaardag een nieuw leven begonnen.

eerst was ik jaren mantelzorger mijn man was toen ik 69 was overleden en wilde niet zielig zijn en ben weer meer gaan wandelen nu zonder rolstoel en einde gaan fietsen veel gaan sporten .

Ben ook op zoek gegaan naar een groep alleen gaande die wilde wandelen soms ga ik hiermee uit o.a naar Nepal geweest maar ook naar Egmond of Valkenburg.

pik voel me nog lang niet oud en geniet volop van het leven