Ouderen zijn nodig om de arbeidsmarkt beter te laten functioneren. Wat we zien is dat tegenwoordig mensen van vijftig al te oud zijn.  Gegeven de demografische ontwikkeling is dat erger dan een fout; het is een domheid. 
Tot nu toe is mijn ervaring met het aannemen van ouderen zonder uitzondering goed geweest. 

Zelf zou ik met 52 graag nog een keer een carriere switch maken maar het lijkt moeilijk.

Er is werk genoeg als je twintig bent, tevreden met een tijdelijk (nul-uren) contract en per direct kunt starten. Het is niet zo dat ik voor mezelf een enorm eisenpakket heb bij een functie maar een tijdelijk contract met uitzicht op een vaste aanstelling? Tot nu toe wordt ik overal afgewezen nog voordat het tot een gesprek komt. Dat was vroeger wel anders dus of het mijn leeftijd is? Wie zal het zeggen. Storend vind ik persoonlijk wel dat je dus wel nog zeker 15 moet werken maar dat je eigenlijk voor de arbeidsmarkt al afgeschreven bent. Ik heb een HBO diploma, nooit ziek, goed in mijn vakgebied en sta open voor allerlei soorten banen maar de kans om het te bewijzen is er toe nu toe nog niet...

Ik ben 72 en werk nog ongeveer 25 uur per week. Als ZZP'er weliswaar, maar wel op niveau (scriptiebeoordelaar HBO, afstudeerbegeleider studenten HBO en universiteiten, voorzitter examencommissies). Maar als ik in dienst zou komen zou ik aanmerkelijk goedkoper zijn voor de universiteiten en onderwijsbesturen waar ik nu voor werk. Maar als ik dat voorstel hoor ik niets meer van ze. Voor mij geen probleem, maar het wijst voor mij wel op het gebrek aan flexibiliteit in het denken van die organisaties. 

Als je als 60+ vanuit een uitkering aan het werk gaat, kom ik tot de conclusie dat de uitkerende instanties daar niet op voorbereid zijn. Ik heb deze ervaring en soms heb ik het idee, ik stop ermee. Erg vermoeiend al die bureacratie.

Voorbeelden te over!

Een uitermate complex onderwerp. Immers ben je ouder dan 50 jaar dan ben je gekscherend gezegd al snel te oud, te duur, te lelijk of te eigenwijs. Wanneer ik het op mijzelf betrek kan ik zeggen dat het laatste waar is. Voor de rest moet je toch eigenlijk eerst nader met mij kennismaken.

Ik heb een aantal jaren terug een onderneming in re-integratie gehad waarbij ik vooral mensen uit het hogere segment middels een Individuele Re-integratie Overeenkomst mocht helpen op zoek naar een nieuwe werkbare toekomst. In die jaren was het positieve percentage van mensen die langdurig aan het werk gingen ongeveer 3,5%. Met de aanpak die wij hanteerden was dat ruim boven de 50%.

Waar het om gaat is dat je als 'oudere werkzoekende' dingen moet gaan doen waarvan je altijd dacht: 'Dat kan ik niet, dat wil ik niet, dat doe ik niet'. Met traditioneel solliciteren, met brief en CV, krijg je geen baan. De uitdaging is ergens binnen te lopen en belangstelling te tonen voor de producten / diensten die het bedrijf verkoopt / levert. Op zoek naar een menselijk klik en dan komt de rest bijna als vanzelf.

ZIE IK ERUIT ALSOF IK MET PENSIOEN WIL?

"Ik word er af en toe moedeloos van dat ik weer niet word uitgenodigd. Dan krijg ik te horen dat ik te ervaren ben. Met andere woorden ik ben te oud en te duur. In de ogen van jonge recruiters ben ik een soort van dinosaurus. Ik ben inderdaad geen dertig meer, maar zie ik eruit alsof ik met pensioen wil?"

Meneer ziet er absoluut niet uit alsof hij met pensioen wil. Aan mij de eer om hem zo energiek mogelijk op de foto te zetten. Want wie weet helpt die foto om in ieder geval uitgenodigd te worden en niet meteen op de stapel afwijzingen te belanden. Ik voel de frustratie en machteloosheid in zijn woorden.

Uit het onderzoek, Shut out, forced out and overlooked geheten, bleek dat slechts een kwart (24%) van de meer dan 200 ondervraagde HR-professionals tussen de 25 en 30 jaar zeer bereid of gemotiveerd was om werknemers van boven de 55 jaar te werven. 

Drie maanden later krijg ik een enthousiaste mail. Meneer is aangenomen bij een jong bedrijf dat zijn expertise goed kan gebruiken. Zijn foto was opgevallen, waardoor hij werd uitgenodigd. In het gesprek kon hij eindelijk laten zien wie hij was en wat hij kon.

Lieve mensen van de HR afdeling, recruiters en werkgevers het leven stopt niet bij vijftig. Zet je eventuele onbedoelde vooringenomenheid ten opzichte van vijftig plussers opzij en sta open voor iemand die dan misschien geen dertig meer is, maar zeker nog niet met pensioen wil.

Esther Bekker
Dé Mannenfotograaf 

Actuele ervaringen met 50+´ers op de arbeidsmarkt heb ik niet. Ik ben met pensioen. Ik heb het geluk gehad, dat ik bij een grote werkgever in dienst ben geweest. Daar kon ik door ontwikkelen en switchen naar andere aandachtsgebieden. Dat had tot gevolg, dat ik t/m de laatste werkdag met plezier heb gewerkt.  Nu verricht ik vrijwilligerswerk.

50+´ers kan ik slechts een advies geven: blijf fit en grijp alle kansen voor scholing en ontwikkeling. Slechts dan blijf je aantrekkelijk voor de werkgever.

Ik realiseer me, dat er zware beroepen zijn, die een grote wissel op lichaam en geest trekken. Voor deze categorie wordt het lastig. Het is vooral aan werkgevers ervoor te zorgen, dat er perspectief voor oudere werknemers aanwezig blijft. Is het niet bij de werkgever, dan elders.

Ik ben nu 55 en werk nu zo'n 30 jaar in de ICT waarvan 10 jaar als ZZPér. Ik merk eigenlijk helemaal niks van mijn leeftijd.  Juist door mijn expertise en ervaring heb ik gewoon leuk afwisselend werk. En ZZP zorgt ervoor dat je ook de zaken kunt doen waar je kracht zit en je interesse.   Vooralsnog is er meer werk dan beschikbare ICT capaciteit  en dat gaat echt de komende 20 jaar niet veranderen. Wat wel veranderd zijn de tools, technieken,oplossingen en de manier van werken....  

In de ICT blijf je altijd leren en dat zorgt voor het gevoel dat je nog steeds jong bent en blijft. Het werken met jongere collega's werkt na beide kanten toe inspirerend.  Ik voel me dan ook zeker gewaardeerd.  Door opdrachtgevers en mede collega's.

Wat ik wel zie is dat de overheid er alles aan doet om het  ZZPschap zo onaantrekkelijk mogelijk te maken, door allerlei regels en eisen te verzinnen. Alsof je altijd het liefste in loondienst zou willen werken.  Ik zie juist dat veel ICTers die dat wel zijn afhaken en stoppen met ontdekken en leren. En dan wordt je uiteindelijk deels terecht  onaantrekkelijk voor werkgevers .     

- Waar loop je tegenaan? Ik ben een 60+ en heb een mooie carrière achter mij totdat ik vijf jaar geleden overtallig werd. Solliciteren was vanwege mijn leeftijd toen al lastig en ik besloot daardoor onder mijn kunnen te solliciteren. Hierdoor had ik snel een baan en hoopte mij weer omhoog te kunnen werken naar een functie met meer inhoud. Dit pakte echter anders uit waarschijnlijk mede door mijn leeftijd. Ik word wel gewaardeerd door mijn kennis en positiviteit naar de groep welke veel jonger is, maar dat levert voor mij tot op heden niet veel op. Waarschijnlijk omdat men weet dat je nog 4 jaar moet en je de overstap niet meer zal maken. Je koopt als het ware veel kennis voor weinig geld.

- Hoe is je verhouding met jongere collega’s? Deze verhouding is prima, maar dat ligt er ook aan hoe jij jezelf aanpast.

Zoek je naar werk? Hoe verloopt dit proces?  Nee ik zoek niet naar werk, ik heb het qua collega's prima naar mijn zijn en mag graag in de vrije uurtjes data te crunchen tbv het bedrijf.

- Of werk je veel met 50+'ers?  Ik denk dat ik de oudste ben

Hoeveel ..+ wil je hebben.....? Ik ben 82+ en nog altijd actief en geïnteresseerd in mensen/geschiedenis.

Als vrijwilliger op Landgoed Middachten in De Steeg werk ik in de Rozentuin en als suppoost in het 800 jaar oude Kasteel (laatste open dag zondag a.s.). 

De  vrijwilligers zijn ieder op eigen wijze verbonden met het Landgoed en de Graaf en Gravin Zu Ortenburg waarderen ons buitengewoon. Bovendien is de leiding van/over de vrijwilligers in heel goede handen!

Dus ook al behoor ik tot de 'jongere ouderen': ik voel mij helemaal gelukkig omdat de geschiedenis van Nederland en dit mooie Landgoed mij zeer interesseert. Ook de historische banden met andere kastelen en adellijke families - zoals Amerongen en Middachten - zijn heel boeiend.

Dit alles inspireert mij tot het uitdiepen van bepaalde dingen die ik tegenkom op schilderijen en waardevolle historische voorwerpen en/of textiel (zoals damast uit de 17e eeuw resp. geborduurde en gerestaureerde 17e eeuwse gordijnen rond een Hemelbed). 

En als het mogelijk is kan ik ook dit jaar deelnemen aan een boeiende lezing rond b.v. het thema van dit jaar: Ursula Philippota van Raesfelt, Erfdochter van Middachten en haar echtgenoot Godard van Reede-Ginkel van Amerongen.

Nee, ik verveel mij geen moment - integendeel: voor mij is dit vrijwillerswerk een geschenk en heel bijzonder!

Als loopbaanprofessional merk ik dat 50-plussers vaak beïnvloed worden door wat er over hen geschreven wordt. Tijdens loopbaanoriëntatie trainingen kwamen 50-plussers al in 2007 met krantenknipsel waarop stond dat werkgevers niet meer zaten te wachten op 50-plussers. Als ik 50-plussers in begeleiding had die ander werk wilde of moesten zoeken, dan kwam altijd wel een keer de leeftijd ter sprake. Mijn idee is dat 50-plussers in sommige gevallen minder snel aan ander werk komen, omdat zij geen sollicitatieroutine meer hebben. Verouderde cv’s, niet weten hoe zij tegenwoordig werkgevers moeten benaderen en hoe zij hun werkervaring kunnen ‘verkopen’ aan een toekomstige werkgever. Verder hebben sommige 50-plussers tijdens hun werkende leven, weinig aan bijscholing gedaan, waardoor hun ‘kunnen en kennen’ outdated is. Daarnaast zijn er natuurlijk ook vacaturehouders die ‘last’ hebben van beeldvorming van 50-plussers. Een dertig jarige recruiter heeft ouders die 50-plusser zijn. Dit kan een rol spelen bij beeldvorming. Zo ook eerder langdurig ziek worden en minder energie. Mijn boodschap aan 50-plussers is leer solliciteren anno nu,  jij moet voor een werkgever de vertaalslag maken van wat jij kan en hoe dit op de aangeboden functie past.

Er zijn nog genoeg 50-plussers die succesvol zijn in het vinden en pakken van kansen op de huidige arbeidsmarkt.

Hoewel momenteel herstellend van een burnout, heb ik met 58 jaar niet echt angst in de bouwtechnische sector waar ik werk, geen baan meer te vinden. Dat was wel eens lastiger in de uitloop van de financiële crisis rond 2015, toen 51 jaar. Alleen via detacheringen vond ik werk, toen mijn vaste baan met afdelingcollega's en al in rook opging. Reden van mijn burnout, ik ben geloof ik inmiddels niet meer flexibel genoeg (eerder wel) om gedurende 6 jaar evenveel verschillende werkgevers te mogen dienen. En bleek hier en daar een enkel steekje los te hebben waaraan gewerkt moest worden, wie heeft er geen last van. Maar vooral de diverse ict-systemen, in toch wel dezelfde sector, braken me uiteindelijk op. Samen met steeds andere woon-werk routes, werktijden, collega's, kantoorindelingen, stadsplattegronden en klanten werd dat steeds weer switchen me uiteindelijk teveel. Collega's overigens van alle leeftijden en met allemaal even soepel, leeftijd lijkt er wederzijds niet toe te doen. Ik vrees trouwens dat ik me opnieuw zal moeten laten detacheren, hoop dat ik voldoende van gemaakte fouten geleerd heb om niet opnieuw in dezelfde valkuilen te stappen. En vaste aanstellingen zijn momenteel misschien beter haalbaar dan de laatste jaren op mijn leeftijd? De hoop sterft het laatst, want ik schijn nog 9 jaar te mogen :-)

Je zou denken dat de befaamde "marktwerking" welwillende 50ers met open armen zouden willen ontvangen. Helaas is de markt en het burocratisch mechanisme hier niet op berekend. Ook zijn de verschillen per branche groot.