Slachtofferschap is een lastige vind ik zelf. Omdat alles steeds meer woke wordt in de media en er steeds meer mensen heel snel worden gecanceld is het verschil tussen slachtoffer zijn en slachtoffer voelen voor mij steeds onduidelijker aan het worden. Daar zit ook het kernprobleem denk ik en ontstaat er op de sociale media vaak veel ruzie en kift. Maw wat is het verschil tussen slachtoffer zijn en je slachtoffer voelen ?. 

Hoe Oranje gebruik maakt van slachtoffers.

In 1989 richtte Van Vollenhoven het Fonds Slachtofferhulp op.

Leden van het koninklijk huis hadden talloze verkeersovertredingen en verkeersongevallen die natuurlijk zoveel mogelijk in de doofpot gingen. Ook Maxima zet deze traditie voort..
(Zie: https://eenvandaag.avrotros.nl/item/maxima-werd-aangehouden-wegens-te-hard-rijden-en-ze-is-niet-de-eerste-oranje/)

Leden van de Vereniging Verkeersslachtoffers (opgericht in 1995) hebben daar een keer aanmerkingen over gemaakt.
Deze organisatie trachtte aansluiting te zoeken bij de organisatie van Van Vollenhoven. Dat lukte niet omdat Van Vollenhoven woedend was over de aanmerkingen van de Vereniging Verkeersslachtoffers.

Zo maakt Oranje gebruik van slachtoffers.

Allereerst houd ik niet van het woord 'slachtoffers' - het doet me denken aan primitieve rituelen. Maar ik besef heel goed dat er gebeurtenissen zijn die mensen levenslang tekenen en waaraan zij zelf niets kunnen doen. Zoals kinderen die verlaten worden door ouders of verwaarloosd/mishandeld worden - dat zegt veel over het huwelijk en de machteloze pogingen om het in stand te houden. 

Door ervaringen in mijn jeugd met uiteindelijk de scheiding van mijn ouders, ben ik wel iemand die achter de gebeurtenissen kijkt. Het is nog steeds erg moeilijk daarover te vertellen, want ik heb ook meegemaakt dat mensen mij met andere ogen zagen dan voordat mijn moeder haar gezin verliet met een briefje op tafel 'ik ga weg en kom nooit meer terug'. 

Dat was vreselijk, maar ik (16) heb ook toen wel begrepen hoe zij tot die stap gekomen was. En bij de scheiding voor toewijzing via de Rechter heb ik voor haar gekozen - hoewel zij de 'schuldige partij' was. Maar tegelijkertijd heb ik besloten naar Frankrijk te gaan om de taal te leren, want studeren was niet aan de orde natuurlijk en ik besefte heel goed dat ik mijn leven zelf in de hand had op dat moment. Dus die keuze heb ik noodgedwongen gemaakt.

Maar ik begreep mijn (driftige) vader ook, evenals mijn broers die bij hem bleven omdat zij te jong waren (12 en 15) - zij mochten niet kiezen bij wie zij wilden horen. Daar had ik echt hartzeer van, maar kon niets doen omdat er al snel een nieuw huwelijk kwam.

Dus op mij is het predikaat 'slachtoffer' helemaal niet van toepassing en ook over mijn broers heb ik nooit op die manier gedacht. Het meest kwamen mijn ouders daarvoor in aanmerking: ik had erg medelijden met hen maar toch ben ik weggegaan. Het was dramatisch voor iedereen, maar 'slachtoffers' voelden wij ons niet, wel verlaten en rampzalig.

Het maakt mij in relatie tot mensen die mij dierbaar zijn, nog altijd kwetsbaar en emotioneel afhankelijk als ik niet oppas. Zelfs nu ik 82 ben!

Hoe gaan we om met slachtoffers?

De vraag kan ook gesteld worden hoe slachtoffers omgaan met de buitenwereld. Tevens roept het bij mij de vraag op hoelang moeten wij nog doorgaan met het pleasen van slachtoffers. Niet dat ik wil bagatelliseren dat wij niet meer aandacht dienen te besteden maar is er ook een tijdslimiet aan te hangen.

Als ik naga dat we nog steeds praten over de slavenhandel en nu ook de perikelen van de politionele acties in Indonesië dan worden wij, de huidige mensen, opgezadeld met het verleden van politiek handelen waar wij geen sturing aan hebben geven. 

Kortom, wanneer houdt het op. De politiek vertelt ons dat wij de wereld 'slechts' te leen hebben en wij moeten het doorgeven aan onze kinderen. Wat moeten we nu nog doen om het voor ons weer goed te maken zonder dat wij met de naweeën zitten

Een slachtoffer kan ook een dader creëren. Ik heb zelf redelijk snel een mening en trek conclusies terwijl de werkelijkheid vaak toch wel iets gecompliceerder ligt.

Hoe dan ook doe ik mijn best om niet te snel te oordelen en te veroordelen en het completere plaatje helder te krijgen.

Als moeder van een slachtoffer ben ik zelf veroordeeld door mensen. Sommigen vond het mijn schuld dat mijn kind verkracht was. Opmerkingen als "je had beter moeten opletten", "had je dat niet kunnen voorkomen", "tja dat was te verwachten he, je laat je kinderen veel te vrij dan krijg je dat" enz enz. Het heeft mij ontzettend kapot gemaakt dat men er zo over dacht, als of ik willens en wetens mijn kind in die positie had gebracht. Het doet enorm pijn en het vertrouwen in de medemens word er absoluut niet beter door.

Er is bij mij altijd een eerste gedachte, meer een automatisme, vervolgens de gedachte  wat is er echt gebeurt.  Hoe reageer ik in een bepaalde situatie en kom dan al gauw bij; wie van u zonder zonde is werpe de eerste steen.

In dit land, worden de daders beter geholpen dan de slachtoffers.

Er word ook veel te veel rekening gehouden met een slechte verleden, ik heb ook een slechte verleden gehad, maar heb mij ook nooit schuldig gemaakt aan misdrijven of dergelijken.

Daders zouden ook geen advocaat pro deo mogen krijgen. Waarom moeten wij Nederlanders daar voor betalen.

Het slachtoffer zou juist een advocaat pro deo moeten krijgen, ongeacht zijn inkomen en de dader zou dit maar moeten betalen.

Neen niet te snel want ik ben beducht om dezelfde fouten te maken als de "Blanda" want ik ben een kind geboren in de Republik Indonesia!
Maar heb als kind regelmatig kinderen van "Blanda's" het vege lijf moeten redden van mijn Volksgenoten omdat zo'n "Blandakind" volgens zijn ouders,grootouders "Superieur zijn dan hun "Inboorlingenkinderen!" Nu ben ik als 67-jarige Indonesische Man ruim 60 jaren in "Blandaland woon!" Eigenlijk zonde van al die energie die je eraan besteedde omdat je rechtvaardigheidsgevoel dat je ingeeft! Had ik maarrrr..........

p.s.

Ik weet dat ik indertijd heb besloten het beter te doen dan mijn ouders.

En mijn moeder heeft gemaakt dat ik naar de MMS mocht - mijn vader vond dat niet nodig voor een meisje. Zij heeft gedaan wat mogelijk was en ik heb allebei vergeven toen zij overleden - en lange tijd daarvoor. Anders blijft een mens steken in dat wat zoveel pijn heeft gedaan.

p.s. II

Het klinkt nogal rationeel wat ik heb opgeschreven, maar ik ben heel gevoelig - dus zo was het niet altijd. De depressies kwamen later wel en de psychiater ook. Maar zelfs toen heb ik niet kunnen vertellen hoe het kwam dat ik een paar maanden huilend op de bank zat (en mijn man/onze kinderen er natuurlijk ook last van hadden mij zo te zien).

Het verlies van veiligheid in miijn jeugd maakte dat er iets omgevallen was in mijn innerlijk. En ik schaamde mij heel erg voor mijn achtergrond. Pas in de opleiding maatschappelijk werk ben ik echt opgeknapt en heb alles weer op een rijtje gekregen. Het gaat inderdaad in fasen, rouwen en inzicht ontwikkelen. Daarna kon ik pas mensen gaan helpen en heb dat een aantal jaren gedaan met veel plezier en inzet.

Slachtoffer, in de oude betekenis, wilde je niet worden: je zat bijvoorbeeld in een neergestort vliegtuig, was aangereden door een auto, of je huis spoelde weg in een modderstroom. Ook als je te maken kreeg met verkrachting of aanranding, dan was er geen discussie en is er nóg geen discussie: je bent slachtoffer! 

Steeds meer mensen echter willen tegenwoordig ook als slachtoffer beschouwd worden in situaties waarbij veel mannen en vrouwen het geclaimde slachtofferschap niet zo maar herkennen of erkennen: “nagefloten zijn”, “een onbetamelijke opmerking”, “een ongevraagd compliment”, een baas die je wel erg paternalistisch toespreekt waardoor je je “onveilig” voelt. Het aantal self proclaimed “slachtoffers” neemt toe en leidt wél tot discussie. Ook hier zien we opnieuw doorgaans een kloof tussen enerzijds Woke politici en journalisten die het hoog tijd vinden dat er een nieuwe maatregelen komen, en anderzijds de meeste gewone mensen die vinden: “wat een overdreven gedoe allemaal. Je mag ook niks meer”. En je zou iedereen zijn of haar slachtofferschap gunnen, maar er is alleen daarbij éen groot probleem, er zijn ook “daders” voor nodig, waarvoor men bepaald geen malse represailles in petto heeft. De beschuldigingen zijn met de tijd totaal veranderd en kan al opduiken nadat je iemand te lang hebt aangekeken, maar de reacties zijn niet veranderd: de dader wordt nog gewoon behandeld als een échte verkrachter.

Welke situatie zou u prefereren?:

1. Je krijgt ongevraagd, een onbetamelijk appbericht toegestuurd met een walgelijke Dick Pick.

2. Je krijgt ontslag, wordt publiekelijk aan de schandpaal genageld, zonder vorm van proces veroordeeld, je muziek wordt niet meer gedraaid, je boeken uit de schappen gehaald, krijgt een aangifte aan de broek, vriendschappen worden opgezegd, contracten verbroken, programma’s stopgezet, sponsoren trekken zich terug, optredens geannuleerd, einde carrière, einde goede naam, einde gezin.

De meesten zullen vermoedelijk zeggen: stuur mij dan maar wat Dick Picks of schuine moppen, dat lijkt me eenvoudiger te verstouwen dan dat je hele leven naar de kloten gaat. “Ja, maar”, zeggen wat minder empathische deugers van de harde lijn: “dat heeft de dader dan toch echt alleen aan zichzélf te wijten”. Alsof het een natuurwet betreft: je stuurt een App, blijkt Ongewenst, ergo: je leven is Voorbij (a + o = v). Zo redeneert een IS aanhanger ook: “Natuurlijk moet hij onthoofd worden, hij heeft die tekening van de profeet toch immers zelf gemaakt. Dus wat zeur je nou.”

Het woord “slachtoffer” kan worden toegevoegd aan het rijtje woorden zoals “racisme”, “genocide”, “antisemitisme” “misbruik”, “onveilig”, “machtsmisbruik” en vele andere die hun feitelijke betekenis dreigen te verliezen maar meer en meer worden ingezet als wapen voor “de goede zaak” of voor het politieke streven: Zwarte Piet is “racisme”, een corona maatregel is “nationaal socialisme”, wijzen op overlast van asielzoekers is “xenofoob”, bezwaren tegen het platwalsen van huizen van Palestijnen komen voort uit “antisemitisme”, een Tweede Kamerlid heeft een andere mening dan jij waardoor jij je “onveilig” voelt, en als de accountants van het Wokisme hebben vastgesteld dat ergens meer mannen werken dan vrouwen, dan is er sprake van “discriminatie” of “vrouwenhaat”.

"Wie sich Lebensart und der Geist des Jahrhunderts änderte, so hatte sich auch der inwohnende Geist vieler Wörter verändert.” zei Johann Gottfried Herder in 1769. En inderdaad: woorden veranderen van betekenis, als de tijd veranderd. Ooit betekende “genocide” bijvoorbeeld volkerenmoord. Een gruwelijk fenomeen waarbij sprake was van massagraven, executies, ophangingen, martelingen en meer dergelijke onvoorstelbare gruwelijkheden. Daarmee is “genocide” ook meteen het gruwelijkste waar je een regering of volk van kunt beschuldigen. Sommigen maken daar weer graag gebruik van om een onwelgevallig regime aan te klagen, te schofferen, of in de problemen te brengen. We vernamen onlangs: “De Tweede Kamer heeft in meerderheid BESLOTEN dat China genocide pleegt op de Oeigoeren”. Geen massagraven, geen executies, tóch genocide! Genocide is geen feitelijke gebeurtenis meer, maar gedevalueerd tot een vileine aanklacht om politieke tegenstanders aan te pakken. De Russen sloten zich gisteren aan bij deze Nederlandse tendens: “Oekraïne pleegt genocide in Donetsk”.

Naast dat ongunstige labels politieke doelen kunnen dienen, kan een gezocht slachtofferschap ook andere voordelen hebben. Een prima voorbeeld van een gelukte professionalisering van het slachtofferschap zagen we vorige week worden afgerond. Mogelijk ter inspiratie van vele andere vrouwen trof Virginia Giuffre een schikking van vele miljoenen met prins Andrew.

Nog kortgeleden zagen we op de Nederlandse televisie een meerdelige documentaire over Nederlandse sekswerkers. Jonge vrouwen die voor een paar honderd euro, een aantal “klanten” op een avond “afwerken” en zo in korte tijd een redelijk inkomen verdienen. De meesten van die vrouwen voelen zich geen slachtoffer, zijn eigen baas, en zeggen redelijk content te zijn met hun werkzaamheden.

Zo ook was het op de rijke feestjes van multimiljonairs als Epstein en zijn belangrijke en vermogende gasten wel gebruik om als extraatje wat escorts of masseuses te bestellen. Gasten blij, meisjes blij: een leuke klus voor veel meer geld dan de Nederlandse sekswerkers ooit kunnen verdienen. Ware het niet ... dat de wind twintig jaar later uit een heel andere #metoo hoek ging waaien en enkele dames dachten: ‘we kunnen die miljardairs nog wel eens een naheffing sturen. Men wist zeer eenvoudig 500.000 dollar extra los te peuteren, want zij waren - naar de huidige maatstaven, ook gezien de leeftijd - zonder enige twijfel “slachtoffer”. Die rekening werd bovendien zó voorspoedig betaald, dat vermoedelijk enkele adviseurs van Virginia Giuffre - die de tijdgeest en de positie van prins Andrew goed aanvoelden - beseften: ‘daar zit meer in’. Met als uiteindelijke resultaat een schikking van meerdere miljoenen. Het aandeel ‘slachtoffer’ stond op de digitale cryptomarkt van de sociale- én gewone media nog niet eerder zo hoog. Een vervelende bijkomstigheid blijft wel telkens opnieuw dat achter ieder succesvol slachtoffer een of meer verliezende daders staan: Epstein leeft niet meer, de vrouw die de dames regelde kreeg levenslang, prins Andrew is blijvend uitgerangeerd, het Engelse koningshuis opnieuw beschadigd.

Échte slachtoffers herpakken zich doorgaans na enige tijd en pakken de draad weer op. Het professionele slachtofferschap vergroot de vaak veel mildere kwetsuur daarentegen graag uit: “het slachtoffer heeft levenslang”. Het mooie liedje van zangeres Meau staat al wekenlang op de eerste plaats van de top 40 als een nationaal baken van het #metoo tijdperk: “Je hebt me beschadigd ... En dat gaat nooit meer weg en dat heb jij gedaan”. Wie de “jij” is, is wel duidelijk. Zoals de NAVO zonder Rusland als “vijand” het bestaansrecht direct zou verliezen, zo zou het Wokisme zonder de schuldige heteroseksuele witte man ten dode opgeschreven zijn.

Als mannen zich nou beter zouden realiseren wat ze aanrichten met hun gedrag, en vrouwen zich wat meer zouden realiseren wat ze kunnen aanrichten met hun beschuldigingen, dan hoeven deze onverkwikkelijke affaires niet langer de opening te zijn van het NOS journaal of op de voorpagina van de Nederlandse Couranten, maar kunnen weer gewoon terug naar waar ze thuis horen: de roddelbladen.

Veel daders waren ooit slachtoffer. Lang niet ieder slachtoffer wordt dader.

https://www.trouw.nl/opinie/vergelding-hoort-niet-in-strafrecht-thuis~b6f746b2/?referrer=https%3A%2F%2Fduckduckgo.com%2F

https://www.parool.nl/columns-opinie/het-strafrecht-faalt-bij-kindermisbruik-net-als-wij~bbe3eaf3/?referrer=https%3A%2F%2Fduckduckgo.com%2F

Beste Ghislaine,

Het hangt van de situatie af hoe je erop gaat reageren. Ik heb ervaring met medische fouten, waarbij ik mijn dochter en schoonzus ben kwijt geraakt. Ik heb de normale kanalen gebruikt om er achter te komen hoe de fouten waren gemaakt. Ik ga vanuit dat het niet bewust is gedaan. Alleen vond ik het jammer dat de directie niet open stond om ons verhaal te horen. Wij hebben 2 jaar over moeten doen, voordat wij het medisch dossier kregen. Volgens het ziekenhuis en de beroepsinstantie zijn alle procedures gevolgd, maar de patiënt is toch overleden. Wat wij niet moeten doen om zogenaamde deskundigen uit te nodigen op zowel de radio als op de tv. Wordt alleen met aannames gesproken, waardoor de zaak erger wordt en de vermeende daders nog meer wordt beschadigd. Ik ben daar geen voorstander van. Wij wonen in een rechtszaak. Laat dat over aan de juiste instantie. Geen eigen rechter gaan spelen.

Akbal Mohamed

06-54387930

Zou de vraag: "Hebben jullie niet te snel geoordeeld?" niet allereerst gesteld moeten worden aan Beau, RTL Boulevard, NPO1, Angela de Jong etc.