Door vrijheid te geven. 

Ik (vrouw, 47 jaaar oud)  ben 20 jaar beroepsmilitair geweest. Ik heb 14 jaar lang vrijheid doorgegeven door met kinderen op basis en middelbare scholen te praten over hoe het is om veteraan te zijn. Dat deed ik via het programma Veteraan in de Klas van het VeteranenInstituut. Ik heb een boek geschreven (Officier in Afghanistan, Meulenhoff 2011) over mijn eigen ervaringen op het NAVO hoofdkwartier in Kabul, Afghanistan. Met de verhalen uit dat boek geef ik vaak lezingen, ook in het bedrijfsleven, om mensen te laten spiegelen aan hun ervaringen. En ik geef normaliter rond 4/5 mei ergens een lezing. Vorig jaar zou ik dat doen in de Geertekerk in Utrecht bij het Requiem van Mozart. In plaats daarvan werd het een videoblog, het bevrijdingsblog van Defensie: https://www.youtube.com/watch?v=w0vCaeL1mr0&t=8s

Wij hebben altijd een zeilboot gehad en met ons gezin de ruimte gezocht van de Wadden, het IJsselmeer en in Zeeland.

Dan waren er onderweg tijdens onze tochten vaak gesprekken over het voorrecht zo vrij te zijn op het water, te gaan waar de wind je bracht (of ook wel er tegenin kruisend, natuurlijk). En de juiste koers te houden met het kompas op de kajuit - ook wel eens met de regen in je gezicht, toen wij nog geen buiskap hadden.

's Ochtends heel vroeg de hond uitlaten, in stilte losgooien en de haven uit om het tij te halen, op stroom varen op open water - spelletjes en boeken mee en ook vaak een vriendinnetje van een van onze dochters. Zorgeloze jaren, alles bleef achter bij het wegvaren - ook de drukte van het werk......!

Afspreken met ook zeilende vrienden en hun gezinnen, eind van de dag in de kuip met elkaar een biertje of wijntje drinken of samen eten. Naar de wal roeien in het bijbootje - onze beagle op de punt, met flapperende oren in de wind......

Later nog een Schakel voor de kinderen om zelf te zeilen en met vakantie naar Friesland te gaan.

Dat is vrijheid op zijn best en dat hebben wij op deze manier doorgegeven!

Dat wij ons steeds bewust moeten zijn hoe het is om in ons land die vrijheid ECHT te hebben. Vrij zijn om je mening te kunnen geven in woord en geschrift, vrijheid om te doen en laten, etc.   Maar ook beseffen dat sommigen nu in de 'Corona-tijd' met wat verplichtingen zoals bv de avondklok, tijdelijke  beperkingen in aantal zaken e.d., dit meteen zien als beknotting van hun vrijheid. Niet begrijpend dat dit eigenlijk niet zoveel voorstelt en tijdelijk is.    Ook als je kijkt naar echte beknotting zoals bij Navalny en consorten in Rusland en Noord Korea en bv de Oeigoeren en....noem maar op.  Laten we blij zijn met onzde ECHTE vrijheid en ophouden met zeuren.

Vrijheid kun je doorgeven

als je die zelf heb.

Het woord vrijheid heeft voor mij verschillende vormen. Vrijheid van: vrij van oorlog, onderdrukking en geweld bijvoorbeeld. Heel belangrijk.

Vrijheid tot: vrijheid in relatie tot de ander, de samenleving, de overheid, zeggen of doen wat je wil. Daar is dus altijd een ander bij betrokken. Daar valt vrijheid van meningsuiting ook onder (die oorspronkelijk vooral het recht van de burger benadrukte tegenover de overheid. Dat je de overheid kon aanspreken zonder angst of gevaar voor je leven.) In onze tijd wordt deze betekenis van vrijheid vaak gebruikt als 'ik mag zeggen wat ik wil en mijn ongemakkelijke gevoelens naar de ander uiten, wat dan neerkomt op kwetsen wie ik wil' - een uitleg, die mijns inziens niet het mooiste van onszelf laat zien.

De diepste betekenis van vrijheid is voor mij vrijheid in: vrij in verantwoordelijkheid. Dus dat ik vrij ben om innerlijk te kiezen hoe ik handel, en ook mijn emoties daarmee 'stuur'. Dat ik kan leven, handelen en praten volgens mijn principes. De grootste overwinning blijft die op mezelf. Mijn ego overstijgen. Dat ik me naar anderen gedraag, op een wijze die ik fijn zou vinden van anderen naar mij toe. Daar ligt voor mij échte vrijheid.

Ik heb 90 docenten het 14-daags tijdschrift van Karel van Wolferen in het postvak gedaan. De directie gaf mij nu de keus tussen ontslag nemen of een heropvoedingstraject.
Gedurende het heropvoedingstraject tracht ik een cursuspakket te schrijven over psychologie, omgaan met de eigen emoties en met feitelijkheden, zodat we weer zinvolle discussies kunnen gaan voeren in de toekomst, in plaats van alleen maar napraten.
Vrijheid begint bij het vrije woord en vrijheid van meningsuiting. Ook als je vindt dat een mening niet klopt, moet die geuit kunnen worden. En niet alleen thuis in de badkamer.

p.s. En niet te vergeten: altijd hadden wij de Nederlandse vlag op het achterschip, die 's ochtends werd gezet en bij zonsondergang werd binnengehaald. 

Door de jongere generatie te laten zien en horen dat vrijheid niet vanzelfsprekend is.
Vind daarom 4 mei belangrijker voor de vrijheid dan 5 mei.
Mooie bijdrage van André van Duijn op De Dam.

Ook dit jaar weer prachtige woorden over vrijheid. "Vrijheid is niet vanzelfsprekend", sprak Andre van Duin. "Als het anders was gegaan had ik mijn toespraak misschien in het Duits moeten houden", vervolgde hij. Hoe waar allemaal en hoe treffend alle woorden in vaak indrukwekkende gedichten.

Maar waarom is het zo gegaan  dat we nu in ( relatieve )  vrijheid mogen leven? Dat hebben we niet aan onszelf te danken. Voor de oorlog was de bereidheid om onszelf te verdedigen gering, ondanks de dreiging vanuit het oosten. Het pacifisme van het gebroken Geweertje was een  sterke stroming in Nederland en in andere vormen ook in andere Europese landen. Gijn man, geen cent voor de krijgsmacht was het motto. Chamberlain dacht het op een akkoordje te kunnen gooien met Hitler. Wat een naiviteit allemaal. Hitler maakte handig gebruik van het Europese pacifisme. Zo had hij vrij spel om zijn plannen, waaronder de jodenvervolging, uit te voeren. Onze krijgdmacht had geen schijn van kans tegen de Duitse overmacht. Er bleek door de pacifistische vijfde kolonne ook veel sabotage gepleegd te zijn. Toen mitraillisten op de Grebbeberg nieuwe munitie kregen bleek in de kisten zand te zitten. 

Gelukkig kwamen de gealllieerden onder leiding van Amerika ons na vijf barre jaren te hulp. Ze hebben daar zwarte offers voor gebracht. Als je op het grote oorlogskerkhof nabij de stranden van Normandie kijkt naar de leeftijden van de gesneuvelde militairen dan is die lager dan in een Disco. Dit zijn allemaal jongens, zonen van Amerikaanse vaders en moeders, die ons kwamen bevrijden omdat we het zeldf niet nodig vonden om ons te verdedigen. We zouden ons collectief dood moeten schamen. De mooie woorden op 4 mei worden daarmee ineens krokodillentranen. We zijn de Amerikanen en ander geallieerden niet eens dankbaar.  

We hebben er ook niets van geleerd. Onze krijgsmacht is in een toestand van ernstige verwaarlozing. Er is geen kamermeerdheid om daar wat aan te doen. Het pacifisme, de oorzaak dat misdadigers als Hitler hun gang konden en kunnen gaan is weer ( of nog steeds ) springlevend.

Over de schuld van de pacifisten aan alle oorlogsleed wordt nooit gesproken. Sterker nog: hun opvolgers lopen vooraan bij  de herdenkingen. 

Voor mij een reden om daar nooit heen te gaan maar op andere wijze elk jaar weer onze bevrijders te bedanken op een van de de vele militaire begraafplaatsen.

Door te stemmen op partijen die de democratie versterken, partijen die de macht terug willen brengen bij de burgers; partijen die voor bindende en correctieve referenda zijn, voor een direct gekozen minister-president, voor een direct gekozen Commissaris van de Koning(in), voor een direct gekozen burgemeester; in plaats van het automatisch benoemen van de lijsttrekker van de grootste partij of de politieke koehandel met uitgerangeerde politici die nog ergens een baantje toegeschoven moeten krijgen.