Niet alleen op 4 mei denken we aan de familieleden die in Sobibor, Auschwitz, Bergen-Belsen en andere kampen werden vermoord. Vermoord omdat toevallig hun voorouders of ouders een bepaald geloof aanhingen, vermoord om helemaal niets behalve waanideeën. Oudooms, oudtantes, ooms, tantes, neven, nichten en achterneven en achternichten. De oudste was 84, de jongste een peuter.

75% van de Nederlandse joden is vermoord, dat percentage is vergelijkbaar met de oost-Europese landen. Landen uit west-Europa deden het een stuk beter in het zorgen voor hun Joodse bevolking.

Ik denk dan aan mij vader en zijn verhaal over het van de trein springen bij zijn deportatie en zijn lange wandeling terug vanuit Limburg naar Den Haag.

Daarnaast sta ik even stil bij al die mensen die zich hebben ingezet om mij mijn leven in vrijheid te laten leven.

Mijn vader was klasgenoot van Anne Frank, mijn moeder is enig kind verloor haar beide ouders in Auschwitz. Pagina's vol met overledenen in mijn (Joodse) familie. Een sentiment maakt zich ieder jaar op 4 mei weer van mij meester (ook al omdat ik op 5 mei jarig ben). Het meest geraakt word ik door de gedachte dat ik door die oorlog mijn opa en oma nooit heb gekend. Ik vraag me altijd af hoe mijn leven was geweest als zij er wel waren. Wat voor band zou ik met hen hebben gehad? Wat hadden ze me kunnen meegeven over het leven?

Aan hoe mijn grootouders de oorlogsjaren door kwamen, en ook omdat ik opgroeide in Amsterdam met al hun verhalen over de plaatsen wat waar was gebeurd aan die plaatsen nu met de schaduwen van vroeger nog vaag in het 'geheugen' van het straatbeeld. Mijn ene oma die met haar zus op een fiets met houten banden boerderijen afstruinde om om eten te vragen - en daarbij veel goede maar helaas ook onbehoorlijke boeren tegenkwamen -. Hoe mijn andere oma onverwacht een tweeling kreeg in mei 1940 met vanalles 1 exemplaar klaar voor 1 baby. Mijn ene opa ging in het verzet en de andere opa ook, en de laatste vervalste onder andere voedselbonnen en persoonsbewijzen, moest onderduiken om niet tewerkgesteld te worden en hoe zijn neef door de bezetters verdronken werd in een gracht. Deze opa heeft de rest van zijn leven in dienst gesteld van het herenigen van degenen die terugkeerden met hun eigendommen en tegoeden.

Bovenal denk ik aan over hoe zij niet wisten hoe lang deze Tweede Wereldoorlog zou duren, dat het ook 2, 3, 4 of 10 jaar had kunnen zijn.

Ik denk aan mijn oom, waarnaar ik vernoemd ben. Hij werd op 10 mei 1940 door zijn kameraad per ongeluk neergeschoten omdat die dacht dat hij een Duitse soldaat was. In die heftige eerste dag ging het bericht rond dat de Duitsers Nederlandse uniformen droegen. En ook aan mijn vader die in krijgsgevangenschap de hevige bombardementen op Leipzig heeft overleefd.  En hij heeft, zoals zovelen die de oorlog hebben meegemaakt, daar nooit echt over kunnen praten.

Ik hou twee minuten stilte voor alle mensen die om alle domme fundamentalistische machtsvertoon onderdrukt zijn, gemarteld en/of vermoord zijn! Ik denk elke dag aan de voorbije oorlogen maar juist daarom ook aan de oorlogen van vandaag. 

Dan denk ik aan mijn Vader. Hij woonde, bakker, in Kropswolde, Groningen. Hij was gelegerd met de mobilisatie in Brabant. ver weg. Standje Bij. Met de inval van de Duitse Legers werden ze afgemarcheerd naar de Kempenlinie in Limburg. Ze moesten marcheren, er waren geen auto's voor transport. Voordat ze waren aangekomen om op de  Kempenlinie stand te houden, was de oorlog afgelopen. Geluk. Later werd hij opgeroepen voor de Arbeitsdeinsatz naar Duitsland. Hij moest zich melden in Den Haag. Hij vertrok naar Den Haag, maar had zich niet gemeld. en werd nooit opgeroepen. Slim. In het dorp vroeg iedereen, Most du nait noar Duutsland tou Jan? En Jan, mien Pa zee den, Joa ik kwait nait, ik ben wel noar Den Hoag tou west om mie te meldn. dat waist ja wel? moar ik krieg gain bosschop. In de oorlog had hij verkering met mijn moeder in Schaaphok. Schaaphok was alleen over water en over het trekpad met de fiets bereikbaar en zat vol joden. Ondergedoken. Duitsers waren van afstand te zien op de motor. over de weilanden. Joa, zee mien moe altied, en as de duutsers kwamm, den dookn ze allemoal achter de heubultn. Later was er opvang in Schaaphok voor hongerkinderen uit Amsterdam, Die zijn vorig jaar nog geweest op de begrafenis van mijn nicht. Mijn Man kon niet mee, die loopt slecht. daarom ben ik met mijn dochter. Die kwamen elke zomer uit Amsterdam naar Schaaphok Groningen bij Ome Willem en tante Aaltje. tot nu toe. Dat is toch prachtig. 

Aan de dieren in met name de bio-industrie. Zij moeten het zelfde doormaken als destijds de Joden, zigeuners en andere zgn. Untermenschen. In kwantitatief opzicht overstijgt de bio-industrie de Holocaust qua aantallen slachtoffers zelfs in grote mate.

Ik denk aan Suriname en de Surinamers die een grote bijdrage aan de bevrijding van Nederland, de Joden en derest van de wereld uit de klauwen van FACISTISCH DUITSLAND CS.

UITEINDELIJK KREEG MEN GEEN ERKENNING, MAAR STANK VOOR DANK.

Ik ben stil en probeer me steeds weer een beeld te vormen, van de verschrikkingen die hebben plaats gevonden in de 2e wereldoorlog.

Ik ben stil en probeer me steeds weer een beeld te vormen, van de verschrikkingen die nog steeds plaats vinden in deze tijd...

Ik ben stil en dankbaar aan zij die hebben gevochten, om mij de gelegenheid te geven in vrijheid en democratie.

Ik denk vooral aan mijn overleden familieleden. Zeker nu je zelf de leeftijd bereikt waarop zij overleden zijn (broer en zus). De ouders zijn een groot gemis nu jezelf opa bent.

Kortom je met stuk staan bij wat je nog wel hebt een wensen dat je dat kunt behouden. 

Jammer is het dat er mensen zijn die vinden dat ze nu onder de bezetting leven die Corona heet. Voor hen vooral is het goed dat ze niet echt onder bezetting geleden hebben.

Leve de vrijheid en zij die voor ons hebben gevochten!

Helaas moet ik denken aan de 'nieuwe oorlogen' in welke mensen nog steeds mensen probleemloos misbruiken, martelen en vermoorden. Aan die vernederde mensen moet ik denken. En aan een 'vrije' wereld die "Das nie wieder!" kennelijk vergeten lijkt te zijn.

Ja, ik denk nog vaak aan het boek De Keuze van Edith Eva Eger en haar beschrijving van de hel in Auswitsch. En ook aan de boeken van Eli Wiesel: de Dag, de Nacht, De Dageraad - hij overleefde de Auswitsch en Buchenwald en heeft in 1986 de Nobelprijs voor de Vrede gekregen. Daarmee hebben beiden een voorbeeld gesteld.

Maar iik denk ook aan onze schoonzoon, die gevlucht is uit Iran in de jaren van de omwenteling na het vertrek van de Sjah en het oppakken van studenten. Hij heeft de dreiging gekend en wij hebben hem en zijn familie ons in ons hart gesloten.

En met die gedachte aan hem omsluit ik alle mensen die ook op dit moment moeten vrezen voor hun leven door de overtuiging die zij hebben - onvrijheid dus.

Ik denk aan verzetsheld  Jan Thijssen. Ik interviewde ooit zijn echtgenote.

Maar ook aan het verdriet van mijn ouders vooral mijn vader. Veel familie zat in het kamp in Indië. Zo denk ik ook aan een goede vriend die zijn kindertijd in het kamp bij de jappen doorbracht.

Ik denk aan het leed dat mijn vader - oorlogsmisdadiger - aan anderen heeft berokkend. Mijn vierde mei is al minstens 50 jaar een dag van berouw en gevoelens van schaamte. En in de loop van de jaren is het niet minder geworden maar méér. Ik hoop vurig dat de wereld zich kan veranderen van een wereld van haat en vijandschap tussen verschillende groepen tot een wereld van optimisme en saamhorigheid waarmee we toekomstige generaties tot voorbeeld kunnen zijn.

Aan mijn opa die ik nooit heb mogen leren kennen, en aan alle mensen en kinderen die op beestachtige wijze vermoord zijn.

Omgekomen, vermoord of verhongerd. Vreselijke oorlog en alle andere oorlogen die zo niet mogen gebeuren.

Het is op dit moment erg moeilijk om herdenken los te koppelen van de situatie waar we ons nu in bevinden.

Het alleen herdenken van oorlogsslachtoffes zou hypocriet zijn als we de slachtoffers van de corona crisis niet meenemen in onze gedachte.

Een crisis welke alleen bestaat op papier en toch miljoenen mensen over de gehele wereld treft. In het kader van een gezondheidscrisis willen de hoge heren en instituten de wereld beter maken. Maar hoe kan je dat dit nu ten koste van de bevolking, er vallen onnodig veel doden uit naam van de wetenschap, mensen raken huis en haard kwijt vanwege gebrek aan werk en geld. Kinderen worden getest op Covid-19 , zijn hun jeugd aan het kwijtraken. De overheid bestaat uit mensen die het niet goed voor hebben met de mensheid, en waarom? Niet omdat er een levensgevaarlijk virus de grens over is gekomen . Het draait om macht en geld. De 4e technische revolutie, klimaat crisis de SDG's, niet ontkennend dat we zaken heel anders zouden kunnen zitten we muurvast in een strategie welke je gerust oorlogswaardig mag noemen. Ik herdenk dus iedereen die "toen en nu" slachtoffer zijn geworden van machtslust, corruptie en genocide door overheden,WHO,multi-nationals, filantropen, en wetenschappers die de weg zijn kwijt geraakt. Mijn hart huilt iedere dag als ik denk aan de gruwelijkheden die zijn geweest en ons nog te wachten staan.

@ Rob Riphagen; ik vind niet dat kinderen mogen worden aangekeken op fouten van hun ouders. Op de lagere school had ik een vriendje van wie de vader fout (NSB-er) was geweest. Hij werd daar mee gepest. IK heb dat altijd onrechtvaardig gevonden. Dus voel je niet verantwoordelijk voor je vaders keuzes, zeker niet als je zelf die keuze verwerpt. Zet het om in positieve daden, zoals het streven naar rechtvaardigheid. 

Ik denk altijd even aan hoe het moet zijn geweest, mijn moeder was toen negen jaar, wonend in een arm gebied, te ervaren dat je vader overlijdt aan een blindedarmontsteking. Dat was toen ook operabel, na de diagnose werd hij naar Dokkum gereden, er was haast bij want de blindedarm had al schade aangeicht. Het is sept. 1941, de Duitse bezettingsmacht had overal bordjes geplaatst: Gesperrt.

Die avond werden 7 kinderen vaderloos. Mijn Beppe weduwe. Ik ben naar hem vernoemd, gek eigenlijk, ik heb hem nooit gekend, maar zag wel dat mijn moeder haar leven voor altijd beïnvloed is geweest door dit voorval. 

Verder denk ik aan allen die ons bevrijd hebben van het naziregime, en alléén die oorlog denk ik aan.  Het nodeloos vermengen met andere oorlogen na WOII, terwijl WOII maar één doel had het Joodse volk uit te roeien , is ongepast.  
Het Monument op de Dam is er voor hen die vielen in WOII. 

Ik denk aan alle mensen die omgekomen zijn door ontbering, verraad, vervolging. In dankbaarheid voor alle mensen die als soldaat of in het verzet  hun vaak jonge leven gaven voor onze bevrijding! Wel wil ik de combinatie maken met de (Nederlandse) soldaten die op missie uitgezonden zijn en hun leven gaven om andere landen te helpen.

Aan mijn opa, die Joods was, in meerdere kampen heeft gezeten en zijn hele familie is kwijtgeraakt in de Tweede Wereldoorlog. Hij is op 17-jarige leeftijd vanuit Polen naar huis gelopen. Ik heb daar zo'n ontzag voor en herdenk zijn moed elk jaar!

Vooral dit jaar zijn mijn gedachten bij de bemanningsleden van vliegtuigen, (Amerikanen, Canadezen, Australiers, Nieuw Zeelanders en natuurlijk Engelsen) die onophoudelijk Duitsland bombardeerden. Velen van deze jonge, soms zeer jonge mensen, wisten dat zij grote kans hadden niet meer terug te keren. Als lid van onze Historische Commissie, heb ik hier veel onderzoek naar gedaan. In de Noordoostpolder zijn vele vliegtuigen neergekomen. Dit was een "veilige" route. In de provincie Flevoland, wordt bij vele monumenten dodenherdenking gehouden. Maar alleen in Emmeloord liggen echt  4 bemanningsleden begraven die met hun vliegtuig op 12 oktober 1941 neerkwamen in de nabijheid van Marknesse. De bemanning van en ander vlieguig, dat op 20 augustus 1940 neerkwam, heeft het overleefd. Zij zijn gered en nagenoeg gelijk gevangen genomen. Zij hebben bijna 5 jaar gevangen gezeten in kampen in Polen, Duitsland enz. Duizenden en duizenden bemanningsleden ondergingen hetzelfde lot. In februari 2020 heb ik in Nieiw Zeeland de zonen ontmoet van de piloot en de copiloot van het laatst genoemde vliegtuig. We hebben er als (oud ) leden van de Commissie 12 jaar onderzoek naar gedaan om  het vliegtuig te indentificeren en daardoor ook vast te stellen wie de bemanningsleden waren.  We hebben ons gehele onderzoek op een stick gezet, aan hen gepresenteerd en aan hen overhandigd. Evenals een aantal brokstukjes van het vlieguig zelf. Er zijn diverse foto's en uitgewisseld en nog meer informatie gedeeld. Mij is steeds bijgebleven, dat alhoewel overleefd, ook deze bemanning ontzettend beschadigd was. En dat bleef tot het einde van hun leven. We horen zelden of nooit over deze groep mensen (van de andere kant van de wereld) die hun leven gaven voor onze vrijheid. Daarom zijn dit jaar speciaal mijn gedachten bij hen.

Dit jaar denk ik aan de gerepatrieerde landgenoten, die bij thuiskomst merkten dat ze geen dak meer boven hun hoofd hadden en al hun spullen kwijt waren. Veel van hen hebben lange tijd in barakken van opvangkampen moeten leven, met name voor hen die uit de concentratiekampen en werkkampen in o.a Duitsland was dat zeer traumatisch.

Mijn gedachten gaan uit naar mijn vader Alois Probst en de ongeveer 1200 Nederlandse militairen die als krijgsgevangene tewerk zijn gesteld bij de Sudetenländische Treibstoffwerke in Brüx Tsjechië. Met name het voedselgebrek, het harde werken en de vele bombardementen door de geallieerden maakten het verblijf tot een hel. Hun verhaal en ook dat van de duizenden andere krijgsgevangenen in tal van kampen heeft nooit aandacht gehad. Sterker nog, ze hadden voor de Duitsers gewerkt en werden van slachtoffer tot dader. Er is dan ook massaal gezwegen. Na me er jarenlang erin te hebben verdiept en onderzoek te hebben verricht ben ik me bewust geworden van hetgeen deze mensen hebben moeten doorstaan. Mijn vader heeft na de oorlog zijn verhaal op schrift gesteld en daardoor nagelaten. Het is een indrukwekkend document.  Zij mogen niet vergeten worden!!!! Hun verhaal dient worden verteld.

Aan mijn peetoom Wouter van de Pol. Hij werd door de Duitse bezetters van huis gehaald. Hij werd in Duitsland bij Hannover te werk gesteld in een wapen fabriek. Bij een bombardement van de geallieerden op Hannover kwam hij om het leven. Ik ben in het bezit van zijn portefeuille en twee asbakken die hij op vliegveld Soesterberg heeft vervaardigd. Hij was metaalbewerker/monteur op de vliegbasis Soesterberg. Hij is 23 jaar geworden. 

In principe denk ik niet aan overleden personen aangezienik niemand ken die is gestorven voor onze vrijheid.

Mijn mening is wel veranderd in de loop der jaren, ik ben 62 jaar, vroeger kreeg je van je ouders en grootouders mee dat het belangrijk is de doden die zijn gevallen voor onze vrijheid te herdenken. Dus voornamelijk die gevallen zijn of vermoord tijdens de 2e wereldoorlog. 

Nu denk ik dat het inmiddels zolang geleden is, dat het belangrijker wordt voor het doorvertellen aan de jeugd waarom er herdacht moet worden dat we dit niet meer doen met de 2e wereldoorlog als hoofdthema. Er moet een nieuwe invulling komen aan de herdenking, althans daar zal overnagedacht moeten worden, over een tiental maren zal dit een steeds belangrijker thema worden. 

Volgens mij moet er veel meer geschiedenis bijgehaald moeten worden. Ook de doden van de tachtigjarige oorlog moeten worden herdacht, net als alle doden die zijn gevallen die in dit loop van de geschiedenis hebben gevochten voor onze vrijheid. 

En dan kun je heel veel groepen bedenken, om te beginnen bij de inval van de romeinen in ons land, want ook daar zijn doden bij gevallen.Keizer Karel de grote , de noormannen, de strijd tegen de spanjaarden, Napoleon,  enz, enz, enz.

Ik denk aan de verloren rechten van de laatste 5 jaar.  Deze rechten hebben onze voorouders met bloed en tranen verkregen en het gemak waarmee ze verloren gaan is schrikbarend. Corona maar ook bijvoorbeeld sinterklaas mijn zijn hulpjes.  Ik houd mijn hart vast wat er nog aan zit te komen. En geloof mij heel veel rechten zullen nog verdwijnen. 

Ik denk aan mijn oom en zijn vrouw die ik nooit heb mogen leren kennen, zij voeren met hun schip op het Amsterdam Rijnkanaal en werden door de Engelse luchtmacht onder vuur genomen. Zij hadden geen schijn van kans, de achterwoning werd doorzeefd. Daarnaast sta ik ook stil dat de verworven vrijheid te danken is aan de mensen die tegen het onrecht gestreden hebben en hun leven gegeven hebben. Als men dit op zich laat inwerken wordt men automatisch heel stil...

Aan mijn moeder die op die dag altijd het verhaal vertelde van het bombardement op Rotterdam, ook bij hen in de Alblasserwaard waren veel huizen gebombardeerd. Op de vlucht zag ze haar beste vriendin liggen die samen met haar ouders aan het verbranden, ze herkende haar aan haar kleren. En aan alle mensen die in mijn nieuwe woonplaats die familie en vrienden verloren in een verwoestend bombardement op Zeeuws Vlaanderen waarbij een aantal dorpen voor 90% verwoest werden.

Dank voor alle reacties en het delen van de aangrijpende verhalen! 

Onder anderen Rob Riphagen, Arjeh Mesquita en Ali Nijdam-Burger waren vanmorgen in de uitzending te horen. Terugluisteren kan hier of met de app van NPO Radio 1.

Ik denk aan de vergeten slachtoffers van het verzet.

Het gaat in deze bijdrage niet over volwassenen die joden hebben geholpen. Dat zijn ware helden. Het gaat over jonge en naïeve mensen die geen oog hadden voor de gevolgen van hun daden.

Mensen die de tweede wereldoorlog hebben meegemaakt, zien dat deel van het verzet anders. Nog niet zo lang geleden hoorde ik een oudere heer zeggen: "Vroeger werd het verzet gehaat. Nu zijn het helden.". Haat vanwege represailles. Voor elke heldhaftig vermoorde Duitse bezetter werden honderden Nederlandse burgers ter dood gebracht.

Omdat wij heden ten dagen het verzet als helden eren, spuwen we de Nederlandse slachtoffers van het verzet in hun gezicht. De vergeten slachtoffers van domme en naïeve jonge mensen die zich verzet noemde, terwijl ze vaak voor eigen amusement met de bezetter speelde.

Welke invloed hebben deze jonge ‘verzetshelden’ uiteindelijk op de afloop van de oorlog gehad?