Deze zomer was het weer even ‘hot’ in het nieuws: de teken rukken op. Het aantal mensen dat gebeten zal worden, stijgt volgens het RIVM, tot een record-hoogte. Niet iedereen ontwikkelt de ziekte van Lyme. Niet alle teken zijn besmet namelijk, maar wel veel. Waar minder aandacht voor is, is het feit dat de veelgenoemde ‘rode kring’ niet bij iedereen ontstaat die besmet is of deze niet wordt opgemerkt. Het is niet voor niets dat mensen soms al jaren met allerlei vage en in ernst toenemende klachten rondlopen.

Opgebrand
Dat gebeurde ook bij mij. In 2010 stortte ik letterlijk en figuurlijk in na toch wel vaak allerlei symptomen in de wind te hebben geslagen, waarvoor ik zelfs in het ziekenhuis was opgenomen. Geen diagnose. Toen kwam de grote klap. Ik heb daarna alle afdelingen van het ziekenhuis Ter Gooi gezien, dankzij een huisarts die mij goed kende en in de gaten had dat ik niet ‘Burn Out’ was of ‘Menopauzaal’ zoals sommige specialisten plachten te roepen, als ze geen diagnose konden stellen.

Diagnose na 2 jaar
Zo kwam ik uiteindelijk bij een particuliere arts terecht, die mij na een goed gesprek liet testen op Lyme en de eventuele co-infecties. Ik bleek ze allemaal te hebben volgens het bloedonderzoek uit Duitsland. (Bartonella, Ehrlichia, Rickettsia en Babesia.)Toen moesten de bacteriën nog uit mijn lijf. Ik kon inmiddels niet meer lopen en bewegen, verging van de pijn, ondanks 125 mg morfine op mijn lijf in de vorm van pleisters. De middelen die de Lyme bestrijden zijn soms net zo erg als de kwaal: Herxheimer-reacties, brainfog, geen darmflora meer, depressiviteit, vel over been. Maar ik had geen keus….

Bekentenis
Dit normaal ‘blije ei’ kon uiteindelijk niet meer. Het was de hel en ik zag geen andere uitweg meer dan uit het leven stappen. Ik wist hoe het moest zonder dat het er vreselijk zou uitzien en huilend nam ik afscheid van de wereld. Door een toevallige samenloop van omstandigheden werd ik gevonden. In het ziekenhuis (ja PAAZ) werd ik opgelapt en daarna ben ik in (langdurige) revalidatie gegaan. Het heeft jaren geduurd, maar nu ben ik er bijna. Ik ben journalist en heb besloten mijn verhaal op papier te zetten in de vorm van een boek. Hoewel ik over alle andere onderwerpen liever schrijf dan over de ‘zwartste periode’ uit mijn leven.

Annedieke

Vanuit de ervaringen in mijn 35 jaar (hypno)therapeutische praktijk stel ik vast dat veel mensen zich door bepaalde lastige gebeurtenissen sterk getriggerd kunnen worden. Naast de verklaarbare ellende wordt er ook 'Iets' (anders) wakker omdat hetl kennelijk gezien en erkend wil worden. Dat kunnen kindertrauma's zijn maar niet zelden ook ervaringen uit vorige levens. Regressie (onder hypnose) kan dan een oplossing bieden. Moet je wel even in reïncarnatie geloven natuurlijk, want anders gaan je reguliere behandelaars praten over wanen en hallucinaties als je depressie gepaard gaat met filmpjes in je hoofd en onverklaarbare angsten en gevoelens. Meestal worden die dan afgedempt met medicijnen maar daar verdwijnt het oorspronkelijke depressiegevoel niet structureel mee.

Ik wil en kan alleen reageren uit eigen ervaring; in z'n algemeenheid is er zo weinig zinvols over te zeggen omdat er zovele uitingen van depressie zijn. Heel veel mensen die lijden aan depressie zijn gevoelige zoekers naar betekenis en zingeving. Die horen, en ik ben daar een van, niet thuis in het medische circuit. Mensen met een psychiatrische vorm van depressie zijn heel vaak niet te helpen (in de zin van genezing of herstel) hoe graag we dat ook willen. Teveel focus op 'herstel' draagt een vorm van ontkenning in zich. Ik weet het dit past niet in het huidige maakbaarheidsdenken waarin, en dat speelt ook een rol, we wel torenhoge eisen stellen aan onszelf, gevoed door een neoliberale samenleving die de weg echt kwijt is, maar volstrekt niet leren omgaan met de zijde van het leven die ons met de neus op de feiten drukt; we zijn als blaadjes aan een boom, en hoe dan ook, hoe rijk ook, hoe ontkennend ook, we vallen in de herfst van de tak. De ene anders gekleurd door het leven dan de ander, de ene meer verschrompeld dan de ander en de ene meer aangetast door ziekte dan de ander, de ene van een hoge tak de ander onderaan. De 'lege' kant van het leven, van geen vaste grond onder de voeten hoor bij ons mens-zijn. Ik kom uit een gezin van 7 kinderen waarvan 5 depressie kennen of gekend hebben. Niet alleen als trauma door een gebeurtenis, maar als een staat van zijn die altijd aanwezig is op de achtergrond, loerend op een gevoelig of breekbaar moment waardoor de verstikkende wanhoop toe kan slaan. Op dat moment lijdt, of leed ik aan het leven zelf. Het kon opdoemen op een mooie zomerdag met een prachtmeid achter op mijn fiets, niets aan de hand. Een onbegrijpelijke vorm van pijn die dieper en dieper insleet waardoor elke ademhaling bijna een beangstigende en ongewenste vreemdeling was. In diagnose zoeken artsen vaak een oorzaak of een behandeling. Daarmee de allerbelangrijkste stap overslaand: mededogen met een lijdende mens en een vorm van acceptatie hoe het voor die mens is. Acceptatie is geen berusting of onverschilligheid maar een laten ervaren dat dit nu een deel van mijn leven is en alleen daardoor al iets van ruimte kunnen laten ontstaan. Lijden is etymologisch gezien verduren/ondergaan/ergens doorheen gaan. Dat verduren is verdragen, met de wetenschap dat niets van blijvende aard is. Het blijft weg van strijden, van vastklampen, van ontkennen en van dempen. Ik heb heel kort medicatie gebruikt, omdat ik het idee had dat al de therapie blijkbaar toch ook niets had opgeleverd. Dat hielp niets en mijn weerstand tegen medicatie zal daarin ook niet een bijdrage aan hebben geleverd. Ik ben ervan overtuigd dat in een aantal gevallen medicatie een uitweg is; tegelijkertijd begreep ik dat het leven niet willen zien voor wat het is wel eens de grootste boosdoener kon zijn. Met andere woorden bewustwording die helaas in de huidige samenleving heel, heel ver weg is geraakt. Ik herken in mezelf een broos, soms kwetsbaar kind. Nog steeds. Ik herken door niets wat ik voel, ervaar, denk uit de weg te gaan, in mezelf een enorme vrijheid en intensiteit waarmee ik heel blij ben en ik (ik durf niet meer 'voor altijd' te zeggen) nu al een tijd van depressies af ben. Ik weet dat ik dat niet op anderen kan plakken; zo van volg dit traject dan komt het goed. Maar ik wens het de intens lijdende medemens wel toe; kijk het monster, beter gezegd het leven, in de ogen. Met ondersteuning van welke aard dan ook. Heel veel angst en depressies komen voort uit onheilzame rondtollende herhalende gedachten en patronen. Daar is iets mee te doen. Bewustzijn en groot mededogen eerst van een ander (familie, partner, arts, therapeut) want als je dat bij je had was je niet depressief, en daarna bewustzijn van en mededogen voor jezelf. En ik ben er van overtuigd dat dat te leren is. In eigen omgeving en in trainingen die ik geef zie ik dat gebeuren. Daarmee is het niet als sneeuw voor de zon verdwenen maar het vergroot wel weerbaarheid en liefde voor het broze leven ook als het pijn doet. Ik durf het bijna niet te schrijven maar ondanks mijn ervaring met decennia aan depressies en een recent verloren liefde ben ik met al het verdriet, een gelukkig mens. Ik wens het iedere mens met depressie toe; reik uit naar ondersteuning en als dat niet lukt bespreek als je echt niet verder wilt, euthanasie. En als je wel wilt leven maar niet zo intens wilt lijden, zoek hulp. Je bent niet gek, niet zwak, je bent een mens. Mensen zijn intens kwetsbare wezens én tegelijk begiftigd met compassie. Schuld, schaamte en spijt zijn oud evolutionair-religieuze begrippen die dodelijk zijn voor het tot bloei kunnen komen; die hielpen mij althans niet. Hooguit van de wal in de sloot. Het zijn keiharde oordelen die je weghouden van eigen verantwoordelijkheid, en daarmee van vrijheid en de mogelijkheid om (jezelf en anderen) lief te hebben.

Beste redactie van spraakmakers, dank voor dit zo belangrijke onderwerp,

alle goeds,

Theo Koster

Ja er is leven na depressie mogelijk maar ik zeg eerlijk, mocht het me weer eens gebeuren nu ik 65 ben, ga ik het gevecht niet meer aan, dan is het voor mij klaar.

Er is zeker leven na een depressie!
In januari 2017 raakte ik in een zware depressie in combinatie met burnout. Het was de eerste depressie van mijn leven en ik herkende het eigenlijk niet eens. Mijn ervaring is die van een 'zwart' leven, functioneren als een robot, geen gevoelens meer hebben, ook niet meer voelen. Ik ervoer gewone levensbehoeften niet meer: ik at omdat het zo hoorde, niet omdat ik honger had... Prikkels uit mijn omgeving al bij het minste teveel. En dat alles bedekt met een zwart gat... Ik weet dat mijn moeder ook met enige regelmaat aan een depressie lijdt. Ik heb dat nooit begrepen, tot op dat moment. Ik denk dat mensen geen idee hebben wat een depressie inhoudt of wat het met je doet.
Na vier maanden krabbelde ik wat op. Wat mij erdoor heen hielp? Mijn levensovertuiging als Christen, hoewel ik tijdens de depressie God ook niet meer ervaarde... Weten hield mij op de been. Het waren met name mijn kinderen die mij een doel in het leven gaven. Maar ook vrienden in mijn sociale netwerk, die mij geduldig aanvaardden zoals ik op dat moment was: zo heel anders dan de sterke en daadkrachtige vrouw van eerst. Het duurde nog zeker een jaar voor ik de depressie geheel te boven was.
Op momenten dat ik zwaar belast ben, duiken de zwarte randjes weer op aan mijn horizon. Het zijn signalen dat ik rustiger aan moet doen. Ik kan beter en meer op tijd ingrijpen. Maar het is een harde leerschool geweest.

Beste Allemaal, bedankt voor jullie eerlijke reacties. Ik neem deze input mee in mijn reportages. De reportages zijn vanaf 7 oktober om 10.35 te beluisteren in ons programma. Bedankt voor jullie openheid en blijf reageren!

Groet,

Anne